Ο τρόπος που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν κάποιοι – από τον αντιπολιτευτικό κυρίως χώρο – την συνεχιζόμενη κατηφορική πορεία της χώρας δείχνει ότι μάλλον για το επικοινωνιακό κομμάτι του εντυπωσιασμού και της ψηφοθηρίας παρά για την ουσία των εξελίξεων ενδιαφέρονται.
Πώς να ρίξουμε τις ευθύνες στην Τουρκία για την αποτυχία λύσης του Κυπριακού και όχι τι κάναμε εμείς για να προωθήσουμε τη λύση, αν υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ο Γαβρόγλου και όχι πόσο υποβιβάζει την παιδεία στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας, αν είναι εξαφανισμένος ο Τσίπρας στις φωτιές και όχι γιατί έχει απογυμνωθεί τόσο από μέσα πυρόσβεσης το μόνο ίσως σώμα που αξίζει τον κόπο να ενισχυθεί σε μια χώρα που έχει ανάγκη τα πυροσβεστικά αεροπλάνα πολύ περισσότερο από τα μαχητικά αεροσκάφη και τις μίζες τους.
Το «σχέδιο εμπρησμών» που καταγγέλλουν τα κυβερνητικά στελέχη δεν είναι παρά το σχέδιο που έχει βάλει φωτιά στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική διακυβέρνηση της χώρας.