Το 1926, οργανώθηκε η πρώτη ΔΕΘ, μια περίοδο, που η χώρα ξεκινούσε τις προσπάθειες, για την οικονομική της ανάπτυξη, την κοινωνική και οικονομική ενσωμάτωση των «Νέων χωρών» και των προσφυγικών πληθυσμών και η Θεσσαλονίκη, ήταν το επίκεντρο.
Μετά τον καταστροφικό πόλεμο, και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο, ανακατασκευάστηκαν οι υποδομές της, από πόρους του σχεδίου Μάρσαλ και γνώρισε την μεγάλη ανάπτυξή τις δεκαετίες, του ’60 και του ’70.
Την περίοδο αυτή, έφτασε στους 1.7 εκ. επισκέπτες και 2000 δυναμικές εταιρείες, Ελληνικές και ξένες και ξεκίνησαν οι κλαδικές εκθέσεις.
Την δεκαετία του ’80, άρχισε η υποχώρησή της, που ολοκληρώθηκε την επόμενη δεκαετία.
Η πορεία της ήταν παράλληλη, με την ελληνική οικονομία, αλλά και την οικονομία της Βόρειας Ελλάδας.
Η διεθνοποίηση της οικονομίας και το τέλος των Κοινοτικών επιδοτήσεων, βασικών κλάδων της οικονομίας, έφερε και την μεγάλη συρρίκνωση των παραγωγικών επιχειρήσεων και την υποκατάσταση της παρουσίας τους στην ΔΕΘ, από τους φορείς του στενού και του ευρύτερου δημοσίου τομέα.
Όπως, σε όλους τους τομείς, έτσι και η ΔΕΘ, δεν έκανε τις αναγκαίες προσαρμογές, τόσο του θεσμικού της πλαισίου, όσο και των εκθεσιακών δραστηριοτήτων και προσανατολισμών της.
Το 1990, η χώρα μας υποχρεώθηκε να εφαρμόσει την Ευρωπαϊκή οδηγία, που απελευθέρωνε, την Εκθεσιακή δραστηριότητα.
Κάθε Ελληνική, η Ευρωπαϊκή εταιρεία μπορούσε να οργανώσει, όποτε ήθελε, όπου ήθελε, όποια έκθεση ήθελε.
Σε λίγα χρόνια, το 80%της Εκθεσιακής δραστηριότητας της χώρας μας, θα πραγματοποιείται στο Λεκανοπέδιο.
Στην ΔΕΘ, έμεινε σχεδόν μόνο η κρατική παρουσία, η πολιτική ηγεσία και οι συγκρούσεις των διαδηλωτών και κυρίως των αντιεξουσιαστών, με την αστυνομία και οι εκτεταμένες καταστροφές.
Το 1999, έγινε μια μεγάλη προσπάθεια για την αναδιάρθρωσή της, με την μετακίνηση των 2/3 του προσωπικού της, που πλεόναζε, σε άλλους φορείς του δημοσίου και την ιδιωτικοποίηση της HELEXPO AE, της εταιρείας διοργάνωσης των εκθέσεων.
Η ΔΕΘ, σώθηκε από την χρεοκοπία, λόγω του υπερβολικού προσωπικού της και της δραματικής μείωσης της δραστηριότητας της.
Απέτυχε, όμως η ιδιωτικοποίησή της, γιατί η ασφυκτική πίεση των συμπράξεων, μεγαλοεργολάβων, πετρελαιάδων, αθλητικών παραγόντων και μεγαλοεκδοτών, που την διεκδικούσαν για να μεταφέρουν στην Αθήνα τις πετυχημένες κλαδικές εκθέσεις, δεν επέτρεψε να πάρουν μέρος στους διαγωνισμούς, αξιόπιστα διεθνή σχήματα.
Εκείνη την περίοδο, η ΔΕΘ και η αντίστοιχη έκθεση της Κωνσταντινούπολης, ήταν ίδιου περίπου, μεγέθους.
Η έκθεση της Κωνσταντινούπολης, την ίδια περίοδο εξαγοράστηκε από μεγάλη Βρετανική εταιρεία, διοργάνωσης εκθέσεων, και τώρα, είναι η τρίτη μεγαλύτερη στην Ευρώπη.
Δυστυχώς, η ΔΕΘ έμεινε καθηλωμένη, και η προσπάθεια μείωσης της κρατικής παρουσίας το 2010, σταμάτησε, μετά το 2013.
Η φετινή, 82η διοργάνωση, έχει όλο το κράτος και τους δημόσιους φορείς και για πρώτη φορά και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, με καθημερινές επιδείξεις κομάντο, σε επικίνδυνες αποστολές.
Από το 2005, οι μισοί επισκέπτες της, αφορούν τις λαϊκές συναυλίες, και φέτος, πρέπει να έπιασε ταβάνι.
Τα χρόνια της κρίσης, καμία Κυβέρνηση, αλλά και καμία Τρόικα, δεν ενδιαφέρθηκε για την συνεργασία της ΔΕΘ, με κάποιον μεγάλο ξένο εκθεσιακό φορέα, ή για την ιδιωτικοποίησή της, δείγμα της απόλυτης απαξίωσής της.
Φέτος, που κάθε δημόσιος φορέας, μπήκε στο Υπέρ-ταμείο, για ιδιωτικοποίηση και εγγύηση των δανείων του δημοσίου, μπήκε και η ΔΕΘ.
Όπως αναμενόταν, η επαρχιακή πολιτική και οικονομική μας ελίτ αντέδρασε, και η κυβέρνηση, δείχνοντας τον ΟΑΣΘ, τους καθησύχασε.
Η ΔΕΘ, θα είναι δική τους, για τις μικρές φιέστες και τις διαχρονικές πελατειακές σχέσεις, κάθε μορφής.
Άλλωστε, γιατί να ανησυχούν, ποιός ενδιαφέρεται για την ΔΕΘ;