Ηταν κοινό μυστικό, σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά, πως η προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου αντιμετώπιζε από την αρχή σοβαρά εμπόδια και αντιφάσεις:
* Τους εγωισμούς, κρίσιμων για το εγχείρημα, πολιτικών “παραγόντων” και κυρίως του Φώτη Κουβέλη, που με την πεισματική στάση του υπονόμευσε το όλο εγχείρημα στην αφετηρία του. Η άρνηση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στο διάλογο για την Κεντροαριστερά, παρά την επιθυμία πολλών αξιόλογων στελεχών της, στέρησε την όλη προσπάθεια από ένα ρεύμα σκέψης – αλλά και έναν ουσιώδη πολιτικό πολλαπλασιαστή. Σε αυτό συνέβαλε και η φιλική προς το ΣΥΡΙΖΑ ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ που πολέμησε κάθε προσπάθεια σύγκλισης με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.
* Τους μικροπολιτικούς και ιδιοτελείς σχεδιασμούς συγκεκριμένων παλαιοκομματικών στελεχών, κυρίως των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, που ποτέ δεν είδαν με καλο μάτι τους “58? και τορπίλισαν κάθε απόπειρα συνεννόησης.Ο κ. Βενιζέλος, παρά την επιθυμία του και τους σχεδιασμούς του για μία φυγή του ΠΑΣΟΚ προς τα εμπρός και παρά τη φιλοδοξία του για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, είχε να σκεφθεί σοβαρά και τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Ο εσωτερικός κρυφτοπόλεμος και οι αφανείς και εμφανείς εκβιασμοί τον κρατούσαν σε μια ιδιότυπη κομματική ομηρία και δεν του επέτρεψαν να προχωρήσει με γενναίες αποφάσεις./Οσοι “συμβιβασμοί” του μαλάκωναν τις αντιδράσεις στο ΠΑΣΟΚ, όξυναν τις αμφιβολίες για τις προθέσεις του στους κύκλους των “58?.
* Στον ατέρμονα “προβληματισμό”, την ασάφεια των προθέσεων και την αμφιθυμία ορισμένων κορυφαίων στελεχών από αυτούς τους λίγους που “έσερναν το κάρο” των “58?. Στο όνομα της ακαδημαϊκού τύπου “ιδεολογικής καθαρότητας”, τα στελέχη αυτά -αξιόλογες καθ/όλα προσωπικότητες- δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται τις επείγουσες πολιτικές αναγκαιότητες. Τα σαλόνια της ιδεολογικής ζύμωσης δεν ανέδειξαν την ηγετική πολιτική φυσιογνωμία που θα μπορούσε να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Η πρωτόγνωρη λαϊκή απήχηση που είχε η εξαγγελία των πολιτικών προθέσεων των “58? προδόθηκε από την υποβάθμιση της “Πρωτοβουλίας”, από τα ίδια τα στελέχη της, σε “δεξαμενή σκέψης”. Ο κόσμος πίστεψε στη δημιουργία πολιτικού κινήματος και του είπαν πως η πρόσκληση τελικά αφορούσε σε “τσάι – κουλούρι” προβληματισμό.
Με δυό λόγια, όλοι εμφανίστηκαν να θέλουν την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, μα κανείς, όπως αποδεικνύεται, δεν μπορεί, στη φάση αυτή τουλάχιστον, να την οδηγήσει σε αίσιο τέλος.
/Ολα τα άλλα -ανακοινώσεις και εξαγγελίες για μια επαναπροσέγγιση στο μέλλον κλπ- είναι “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”.
Παρά τις δυσάρεστες αυτές διαπιστώσεις, το θετικό, μέσα στην αποτυχία του εγχειρήματος, είναι το γεγονός ότι 58 συμπολίτες μας κατάφεραν, με την πρωτοβουλία τους, να ενεργοποιήσουν ένα μεγάλο πλήθος πολιτών που αφυπνίστηκαν και δήλωσαν ένα εντυπωσιακό “παρών” στην προοπτική μιας εναλλακτικής ρεαλιστικής λύσης στη σημερινή πόλωση. /Εδειξαν ότι ο πολιτικός χώρος του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς είναι υπαρκτός και πολυπληθής. Πως μπορεί να παίξει ουσιώδη πολιτικό ρόλο. Και με αυτή την έννοια, η “Πρωτοβουλία των 58? έχει την ιστορική σημασία της.
Την επόμενη φορά -ίσως μετά από την οδυνηρή διαπίστωση του παρατεταμένου πολιτικού αδιεξόδου της χώρας- τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Με περισσότερο ρεαλισμό και αποφασιστικότητα.