Με τόσο ισχυρούς φίλους ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει παρά να ακολουθήσει τη σοφή κινέζικη παροιµία… «Περίµενε υποµονετικά στην όχθη του ποταµού µέχρι την ώρα που το ρεύµα θα κατεβάσει τα πτώµατα των αντιπάλων σου».

Ποιοι είναι οι «ισχυροί φίλοι»; Αυτοί ακριβώς που δηλώνουν σφοδροί πολέµιοι. Η δογµατική τρόικα, η οποία υπερσυνταγογραφεί πακέτα σκληρής λιτότητας χωρίς να δείχνει την αντίστοιχη επιµονή για βαθιές τοµές στο κράτος. Παρά την ορθή διάγνωσή της ότι αυτό αποτελεί τη ρίζα της ελληνικής κακοδαιµονίας. Και παρά το γεγονός του διασυρµού της ως οικονοµικού κοµπογιαννίτη, χαρακτηρισµός που προκύπτει από την επιδείνωση υγείας της ελληνικής οικονοµίας εξαιτίας της ατελέσφορης δίαιτας. Η οικονοµία χειµάζεται από βαθιά και παρατεταµένη ύφεση. Οι προβλέψεις για επιστροφή στην ανάπτυξη το δεύτερο εξάµηνο του 2012 έχουν διαψευσθεί παταγωδώς και η τρόικα χωρίς να απολογείται σε κανέναν, δίνει στον εαυτό της διετή παράταση χάριτος για δικαίωση των προφητειών της το δεύτερο εξάµηνο του 2014. Στο µεταξύ κάθε µήνα χάνουν τη δουλειά τους 30.000 άνθρωποι. Την ίδια ώρα και εξαιτίας της βαθιάς ύφεσης το δηµόσιο χρέος -παρά το PSI- εκτοξεύεται για το 2013 στο 179% ενός διαρκώς συρρικνούµενου ΑΕΠ, επαναφέροντας τη χώρα σε θέση ικέτη για ένα νέο haircut στα οµόλογα που διακρατούν ΕΚΤ και χώρες της Ευρωζώνης. Θα το κάνουν ή, όπως προειδοποιεί µε συνέντευξή της στο σηµερινό µας φύλλο η Μ. Ξαφά, µπορεί και να εγκαταλείψουν τη χώρα στην τύχη της, όσο στο µεταξύ θα σταθεροποιείται η περιφέρεια της Ευρωζώνης και θα οχυρώνεται η κεφαλαιακή επάρκεια των ευρωπαϊκών τραπεζών, ώστε να αντέξουν τις ζηµίες που θα επέφεραν στα χαρτοφυλάκιά τους τα κρατικά οµόλογα; Ποιος διακινδυνεύει µια κατηγορηµατική άρνηση ή κατάφαση σε αυτό το τροµώδες ερώτηµα;

Μέγας συγχορηγός του ΣΥΡΙΖΑ οι αναξιόπιστες πολιτικές των εγχώριων καθεστωτικών δυνάµεων. Ολοφύρονται για τις ολοένα και µεγαλύτερες περικοπές επί δικαίους και αδίκους, αλλά τις… διαπράττουν. Ενοχοποιούν τη φοροδιαφυγή αλλά στην πράξη την περιθάλπουν. Γιατί όχι άλλωστε;

Υπάρχει πιο δοκιµασµένη λύση για τα έσοδα και την… πάταξη της φοροδιαφυγής, από την πεπατηµένη των νέων φόρων ή από τη διαιώνιση της κατ’ ευφηµισµόν «έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης» που δίκην τιµωρίας της εργασίας επιβάλλεται σε σκληρά εργαζοµένους και στην πραγµατικότητα αποτελεί… τακτική εισφορά αλληλεγγύης στη φοροδιαφυγή;

Αλλά πώς να µη συµβούν όλα αυτά, όταν το φθαρµένο πολιτικό σύστηµα αρνείται να «προδώσει» τη σχέση εµπιστοσύνης µε το κράτος των συντεχνιών και των µικροµεσαίων επιχειρήσεων που συγκροτούν τη Μεγάλη Μάστιγα της φοροδιαφυγής;

Και να ’ταν µόνο η αδυναµία τους να ασκήσουν αποτελεσµατικές πολιτικές. Δεν είναι σε θέση ούτε εαυτούς να διαφυλάξουν από κακόβουλες επιθέσεις -ας το δεχθούµε και αυτό- όπως συνέβη µε την επίµαχη «λίστα Λαγκάρντ». Στο τέλος ίσως, σίγουρα µάλλον, θα αποδειχθεί «άνθρακες ο θησαυρός» πλην, όµως, τα κάρβουνα της συγκάλυψης έχουν πάρει φωτιά σε ένα δικαίως καχύποπτο ακροατήριο.

Αλήθεια, Τι συµβαίνει µε τις άλλες λίστες; Πού βρίσκεται η περίφηµη ιστορία απελευθέρωσης των «κλειστών» και κατ’ ουσίαν προστατευόµενων επαγγελµάτων; Πόσες νέες άδειες φορτηγών εκδόθηκαν από τότε που «απελευθερώθηκε» το επάγγελµα; Ούτε µια είναι η απάντηση. Εφαρµόστηκε ποτέ το «διευρυµένο ωράριο» λειτουργίας των φαρµακείων; Ρητορική ερώτηση. Ποια ήταν η τύχη της εξαγγελίας για πώληση βρεφικού γάλατος από τα σούπερ µάρκετ; Ξίνισε. Όχι το γάλα, γιατί είναι σκόνη. Αλλά η δέσµευση που έγινε σκόνη.

Και, βέβαια, δεν µιλάµε για πρωτεύουσας σηµασίας µεταρρυθµίσεις που µπορούν να καταστήσουν ανταγωνιστική την ελληνική οικονοµία. Δεν µιλάµε για χτύπηµα σε θηριώδη καρτέλ που έχουν αλυσοδέσει την αγορά.

Και όµως. Εδώ χρειαζόταν η άτεγκτη στάση των τροϊκανών. Να «χάλασαν» άραγε και αυτοί από τις επισκέψεις -αρµένικες βίζιτες- στη χώρα; Ή, µήπως, διευκολύνουν εκ του πονηρού τη δική µας ολιγωρία;

Με αυτά και µε αυτά συµπληρώθηκαν οκτώ µήνες από το γκάστρωµα του δεύτερου Μνηµονίου και καθυστερεί επικίνδυνα ο τοκετός. Ό,τι µπορούσε να αναζωογονήσει την ελληνική οικονοµία. Η καταβολή της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ για να σταµατήσει η πιστωτική ασφυξία και οι διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος. Συµβαίνει, δηλαδή ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να δικαιώνονται οι πολιτικοί χιλιαστές για τη Δευτέρα Παρουσία στην ελληνική οικονοµία.

Αν, ΤΩΡΑ, δεν ληφθούν µέτρα ανάπτυξης, αν ΤΩΡΑ, δεν δουν οι πολίτες απτά δείγµατα αντιστροφής του κλίµατος, ας µην ψάχνουν αύριο τη λίστα µε τους άγνωστους µεγαλοκαταθέτες στο πολιτικό Χρηµατιστήριο της Κουµουνδούρου. Είναι γνωστοί. Και πολλοί αυτοί οι οποίοι θα πουν «εγώ, πάντως, δεν ΣφΥΡΙΖΑ αδιάφορα».