Πού ζει το Πολυτεχνείο; Πάντως, όχι στις πορείες – λιτανείες που γίνονται κάθε επέτειο. Ούτε στις αθλιότητες που διαπράττονται συνήθως κατά τον τριήμερο εορτασμό από τους αυθεντικούς ?κατά τη γνώμη τους… συνεχιστές και διερμηνευτές του «αληθινού νοήματος» που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα τους. Εχω πάνω από 20 χρόνια να πάω στην καθιερωμένη πορεία προς το πουθενά και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από αυτούς που πραγματικά πήραν μέρος στα γεγονότα κάνουν το ίδιο. Εμείς κάναμε το Πολυτεχνείο και δεν έχουμε κανέναν λόγο να το «γιορτάζουμε». Το Πολυτεχνείο, ως πραγματικότητα, με τον πανίσχυρο συμβολισμό του, τις αντιφάσεις και το μεγαλείο του, ζει εντός μας και ο απολογισμός του αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στα 40 χρόνια αδιατάρακτης δημοκρατικής ζωής.
Διάφοροι ηλίθιοι ακροαριστεροί και οι αηδιαστικοί ακροδεξιοί που ξανασηκώνουν μέσα στην κρίση κεφάλι, επιδίδονται εσχάτως σε αντικοινοβουλευτικά παραληρήματα. Και οι δύο δυσφημούν το Πολυτεχνείο. Οι πρώτοι βάζοντάς το στο προκρούστειο κρεβάτι τους, εξομοιώνοντας την αντιφασιστική μαζική πάλη με την ανομία και τη βία στην οποία συστηματικά επιδίδονται. Και οι δεύτεροι, νοσταλγοί της χούντας και του Αδόλφου, αμφισβητώντας αυτή καθαυτή την πράξη που αποτελεί καρφί στα μάτια τους γιατί τους υπενθυμίζει την ήττα τους και τους προειδοποιεί για τα όριά τους μια και έχουν πάρει πολύ αέρα τελευταία. Το Πολυτεχνείο ζει για να τους εμποδίζει.
Το Πολυτεχνείο έζησε στρεβλά και μέσα από τις ενοχές εκείνου του μεγάλου κομματιού του ελληνικού λαού που δεν αντιστάθηκε στη χούντα αλλά μετά την πτώση της θέλησε να πάρει κάτι από δάφνες που δεν του ανήκαν. Μαζί και κόμματα με ελάχιστη συμμετοχή στα πραγματικά γεγονότα. Και φτάσαμε σε υπερβολές, όπως η απόφαση το 1983 για δεκαεπταήμερο (!) εορτασμό. Τότε, όπως μας θύμισε πρόσφατα ο εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος, με πρωτοβουλία του Θωμά Βασιλειάδη ?που δεν είναι πια μαζί μας? δεκάδες πραγματικοί αγωνιστές υπέγραψαν ένα προφητικό κείμενο. Ελεγαν μεταξύ άλλων: «Πιστεύουμε ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να οικειοποιείται τους αγώνες του 1973. Τέτοιου είδους τριήμερες, επταήμερες η δεκαεπταήμερες εκδηλώσεις με πομπώδες ύφος και δοξαστικά, οδηγούν αναπόφευκτα σε αδρανοποίηση του πνεύματος αντίστασης και σε αλλοίωση του πολιτικού ήθους που χαρακτήριζε τους νέους που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία». Και δεν είχαμε δει ακόμα τα χειρότερα.