Ο Ερντογάν προσπαθεί με βήματα απελπισμένα και απεγνωσμένες κινήσεις, να βγει από τη δύσκολη κατάσταση που περιήλθε, εξαιτίας κυρίως, της δικής του άθλιας οικονομικής πολιτικής και των λεονταρισμών του στην εξωτερική του πολιτική, στην οποία όμως έχει εσωτερικούς και διεθνείς συμμάχους…
Απέναντί του αυτή την στιγμή, έχει μιαν αμήχανη αντιπολίτευση, η οποία κινείται αδέξια και με τρόπο προβληματικό, νομίζοντας ότι έχει τη δυνατότητα να προσελκύσει τον οποιοδήποτε πολίτη καλής θέλησης, ο οποίος, αυτή τη στιγμή προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει τις κατραπακιές, που έχουν αρχίσει να έρχονται από παντού.
Ένα είναι το απολύτως βέβαιο, οι πολίτες στην Τουρκία, δεν εμπιστεύονται με τίποτε την συγκεκριμένη αντιπολίτευση. Επίσης, οι πολίτες στην Τουρκία, δεν έχουν καμιά απολύτως εμπιστοσύνη , καταρχάς στο CHP, όπου η πλειοψηφία των πολιτών θεωρεί ότι θα είναι πολύ χειρότερο, ερχόμενο στη εξουσία , από το κόμμα του Ερντογάν. Πολύ δε περισσότερο, της συμμάχου του, του περίφημου İYİ Parti ( Καλό κόμμα), που έχει αρχίσει ήδη να δείχνει κι αυτό τα δόντια του, πριν καν εμφανιστεί κάποιο ενθαρρυντικό έστω, για το συγκεκριμένο, κόμμα αποτέλεσμα.
Λειτουργεί άτυπα, ένα Συμβούλιο υποτίθεται, συνολικά της αντιπολίτευσης, στο οποίο συμμετέχουν και το κόμμα του Αλί Μπαμπατζάν, αλλα και αυτό του παλιού πρωθυπουργού, Νταβούτογλου. Και ο μεν Μπαμπατζάν, κουβαλάει μιαν εγγύηση πίσω του, πως οι Αμερικανοί θα τον προτιμούσαν, από οποιαδήποτε άλλη λύση, ερχόμενος μάλιστα ως γνήσιος μαθητής του Κεμάλ Ντερβίς, που έδωσε παλικαρίσια την απαραίτητη λύση, στη δύσκολη περίοδο, στην οποία υπήρξε υπουργός της Οικονομίας και στην οποία περίοδο, δημιούργησε προϋποθέσεις σοβαρές , που οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και πάνω από όλα το CHP, αρνήθηκαν να συζητήσουν, με αποτέλεσμα να χαθεί μια σπουδαία ευκαιρία και να φτάσουμε στις σημερινές συνθήκες.
Οι πολίτες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δείχνουν μεν την αντίθεση τους στο σημερινό καθεστώς και τον καθημερινό εκφασισμό της πολιτικής ζωής, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν δέχονται να δώσουν, όπως φαίνεται, λευκή επιταγή στον Κιλιτσντάρογλου που δεν λέει να κουνηθεί από τη θέση του.
Ο αδιευκρίνιστος παράγων, σε όλη αυτή την υπόθεση, είναι η πράξη του Δημοκρατικού κόμματος της Τουρκίας, που ακόμη και σοβαροί άνθρωποι στη Δύση, εξακολουθούν να επιμένουν λέγοντας το φιλοκουρδικό κόμμα, γνωρίζοντας πως το κόμμα αυτό πήρε πολύ μικρά ποσοστά, στις περιοχές των Κούρδων, όπου σάρωνε ο Ερντογάν και οι δικές του δυνάμεις.
Ο Ντεμιρτάς, παρακολουθεί την πορεία για την δημιουργία μιας ενωμένης αντιπολίτευσης, απέναντι στον σουλτάνο, παράλληλα όμως αγωνιά και ο ίδιος για το μέλλον της χώρας, που έχει αρχίσει πια να αποκτά χαρακτηριστικά, που δεν εμπνέουν καμιά εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Δεν επιμένει να γίνει μέλος της ενωμένης αντιπολίτευσης, γιατί γνωρίζει οτι αμέσως ο σουλτάνος, θα αρχίσει να επιτίθεται στην ενωμένη αντιπολίτευση, ότι είναι οπαδοί των Κούρδων, ότι δουλεύουν για τους Κούρδους και τα λοιπά.
Ακόμη και σε αυτό το επίπεδο ο πραγματικός δημοκράτης Ντεμιρτάς, κρατάει μια στάση παλικαρίσια και κρατάει τον εαυτό του, στην δυσχερή θέση να αντιμετωπίζει, όλες τις κατηγορίες για τρομοκρατία,
Επομένως, οι ανάγκες που εμφανίζονται αυτή τη στιγμή στη τούρκικη πολιτική σκηνή, είναι με σαφήνεια προδιαγραμμένες και αφορούν, από τη μια μεριά το πώς αποκτάς εμπιστοσύνη, σε ένα κοινό που ήδη σε αμφισβητεί και άρα δεν πρόκειται να σε συναντήσει εκλογικά και επίσης το πώς μπορεί να βρεθεί για την Τουρκία σήμερα, ένας δρόμος επανάληψης, μιας πορείας την οποία η χώρα εγκατέλειψε χρόνια πριν, και τώρα πρέπει να την ακολουθήσει ξανά, γιατί είναι η μόνη δυνατή διέξοδος στα σημερινά αδιέξοδα, που αντιμετωπίζει η Τουρκία.
Ο δρόμος ενός εξευρωπαϊσμένου κράτους, που το 1923, οραματίστηκε ο Κεμάλ, είναι η μοναδική διέξοδος σήμερα και αυτή την ευκαιρία πρέπει να αδράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, εάν, όντως ενδιαφέρεται να παίξει ρόλο στην παλιννόστηση της Τουρκίας, σε ένα δημοκρατικό στρατόπεδο στην Ευρώπη.