Καλώς ή κακώς οι νόμιμοι εκπρόσωποι της χώρας μας έχουν αναλάβει στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας την υποχρέωση να προχωρήσουν σε 300 μέτρα και μεταρρυθμίσεις. Διαπιστώνεται τώρα από τους δανειστές ότι τα δύο τρίτα των υποχρεώσεων αυτών μένουν στα συρτάρια των αρμοδίων. Την ίδια στιγμή όλοι μιλάνε εδώ για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ενώ τα μαντάτα από την Ευρώπη είναι ότι τέτοια επαναδιαπράγματευση αποκλείεται και ότι μόνον αν η Τρόικα διαπιστώσει εδώ ότι κάτι προχωρεί μπρορεί οι δανειστές και εταίροι να σκεφτούν κάποιες διευκολύνσεις.

.

Αυτό που δεν αναφέρεται εδώ είναι ότι κάθε διευκόλυνση κοστίζει ακριβά στους εταίρους μας που έχουν συνεπώς το δικαίωμα να μετράνε τα ευρώ τους.

Με όσο το δυνατό πιο απλά λόγια αυτή είναι η κατάσταση. Και την εικόνα τη συμπληρώνει το γεγονός ότι ο χρόνος (τουλάχιστον τρείς μήνες) που χάθηκε με τις δύο εκλογές προκάλεσε μεγάλες καθυστερήσεις στα πάντα και κυρίως στα κρατικά έσοδα.

Συνεπώς τα νέα είναι δυσάρεστα. Και είναι στην πραγματικότητα χειρότερα από όσο λέγεται διότι κανένας δεν είναι σε θέση να πεί, με εξαίρεση το ανεδαφικό (όπως τίθεται) αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης, ποιό είναι το πρόγραμμα με το οποιο θα κινηθεί η κυβέρνηση. Και πώς θα αντιμετωπίσει τα κοινωνικά προβλήματα που συνοδεύουν την λιτότητα όταν όλα τα τελευταία αποθέματα ελπίδας και ανοχής των πολιτών στηρίζονται στην αναμονή λύσεων σπό τους εταίρους μας.

Είναι αλήθεια ότι η αλλαγή στη Γαλλία, με την εκλογή του σοσιαλδημοκράτη Φρανσουά Ολάντ εφερε μαζί της και μια αλλαγή κλίματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο διάλογος του Παρισιού με το Βερολίνο, που συνεχίζεται, δεν συνίσταται πιά στην άκριτη αποδοχή όλων των σκληρών 
απόψεων της κ.Μέρκελ ενώ προχώρησε γρήγορα μια παράλληλη συνεργασία του Παρισιού με τη Μαδρίτη και τη Ρώμη. Το κυρίως ζητούμενο είναι όμως μεσοπρόθεσμο με στόχο ευρωπαϊκές αναπτυξιακές πολιτικές για το σύνολο της Ένωσης. Καθώς και τη πεισματική αναζήτηση μιας θεσμικής αλλαγής

της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας ώστε να μπορέσει να παίξει ρόλο ανάλογο με την FED ( HΠΑ) περιλαμβανένης της έκδοσης «ευρωομολόγων» και συνεπώς της ομοσπονδιοποίησης των χρεών.

Υπάρχουν βεβίως ανταλλάγματα. Το κυριότερο είναι ο αμοιβαίος έλεγχος των εθνικών προϋπολογισμών που ήδη βρίσκεται στα σπάργανα. Το αίτημα είναι γερμανικό. Αν γίνει σταδιακά αποδεκτό και δεν είναι αποκλειστικά γερμανικό θα περιορίσει την ανεξαρτησία των κρατων-μελών. Θα επιτρέψει όμως και ένα μεγάλο άλμα προς την ενωμένη Ευρώπη.

Όλα αυτά όμως είναι για αύριο, τα δικά μας είναι για τώρα. Και αυτο το τώρα ανήκει στα καθήκοντα της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν.-