Το αλφαβητάρι της πολιτικής είναι η ιεραράρχηση στόχων και η εν συνεχεία οικοδόμηση των συμμαχιών. Πολύ απλά τα πολιτικά υποκείμενα ατομικά ή συλλογικά οφείλουν να διακρίνουν το μείζον από το έλασσον.

Επι του προκειμένου, τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, θα πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα, τι επιλέγουν : την υπερψήφιση των νομοσχεδίων που η ψήφος τους είναι απαραίτητη, ή την πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ;

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση πέρασε αβρόχοις ποσί όλους τους εσωτερικούς  της κλυδωνισμούς, γιατί προσέτρεξε σε βοήθεια της η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση. Και μάλιστα η βοήθεια της ήταν προσκοπικής μορφής.Προσφορά χωρίς αντάλλαγμα.

Νομίζω πως αυτή η ιστορία πρέπει να λάβει ένα τέλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον πρέπει να πληρώνει για τις επιλογές του. Ετσι, την επιλογή του να κυβερνήσει με τον Καμμένο πρέπει να τη βρεί μπροστά του στη ψηφοφορία για το «σύμφωνο συμβίωσης.»

Τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, αφού ξεκαθαρίσουν πως υποστηρίζουν το εν λόγω σύμφωνο, να αποχωρήσουν από τη βουλή, και το σχετικό νομοσχέδιο ας το ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Αν.ελ. Και αν δεν γίνει αυτό εφικτό, θα είναι αποτέλεσμα της επιλογής του κυβερνητικού συνεταίρου που έκανε ο Τσίπρας στις 20 Σεπτεμβρίου.

Οι μικρές κοινοβουλευτικές ήττες θα οδηγήσουν και στην ανατροπή της μεγάλης εικόνας, καθώς θα καταστεί σαφές, πως χωρίς τις ψήφους της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης κάποια νομοσχέδια δεν θα ψηφιστούν. Οπότε αναγκαστικά θα προσέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στο τραπέζι των συζητήσεων μαζί της.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι τα ευρωπαϊκά κόμματα να εγκαταλείψουν τις ψευδαισθήσεις τους πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που μπορούν να το εμπιστευθούν, ενώ θα βρίσκεται σε θέση ισχύος. Μόνον ένας « τσαλακωμένος» πολιτικά ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκασθεί να συζητήσει.

Η άνευ όρων κοινοβουλευτική στήριξη του, διαιωνίζει την αλόγιστη εξουσία του και ουσιαστικά επιβραβεύει και τις πολιτικές του στην παιδεία, στην δημόσια τάξη , στο μεταναστευτικό. Επί τέλους ας διακρίνουν το μείζον.