Η μία Στρατηγική, είναι η στρατηγική που ακολουθεί η συντηρητική παράταξη. Δείγματα γραφής αυτής της στρατηγικής είχαμε πολλά, ιδιαίτερα το τελευταίο εξάμηνο διακυβέρνησης. Καθυστερήσεις στις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ακύρωση άλλων με υπουργικές αποφάσεις, λαϊκισμός, ευρωσκεπτικισμός, αναβλητικότητα στην αντιμετώπιση προβλημάτων που χρονίζουν και εξυπηρέτηση μικρών και μεγάλων συμφερόντων ειδικών συντεχνιακών ομάδων. Ξαναθυμήθηκαν τα “Ζάπεια” Ι και ΙΙ και τον τρόπο που ξηλώνουν τα μνημόνια. (Σελίδα – Σελίδα αν θυμάστε!). Στόχος αυτής της Στρατηγικής είναι η παραμονή των προνομίων των ελίτ, η διατήρηση του πελατειακού συστήματος και των κομματικών δικτύων. Η Στρατηγική αυτή απέτυχε ακόμη και στα στοιχειώδη, όσον αφορά την διαπραγμάτευση για το χρέος με τους εταίρους και δανειστές μας με τα κόλπα του Παρισιού και άλλες τυχοδιωκτικές τακτικές που ακολούθησαν οι Κυβερνώντες στην συνέχεια. Το μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, την μη αλλαγή του εκλογικού νόμου και η μη προώθηση της Συνταγματικής αναθεώρησης, ανήκει στην αποτυχημένη συντηρητική Στρατηγική. Η στρατηγική αυτή μαζί με όλες τις άλλες αποτυχίες, βαρύνεται επίσης γιατί δεν κατάφερε να τερματίσει το πρόγραμμα προσαρμογής της χώρας και την ασφαλή έξοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές.
Η δεύτερη Στρατηγική, είναι η στρατηγική που καλλιεργεί στους πολίτες την επιστροφή στο παρελθόν μιας δανεικής ευμάρειας. Που υπόσχεται σε όλους τα πάντα. Είναι η στρατηγική του λεφτά υπάρχουν σε νέα έκδοση. Είναι η στρατηγική που έκανε ότι μπορούσε για να μην υπάρξει συνεννόηση και συναίνεση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και για στοιχειώδη θέματα. Εκτός από τη μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η στρατηγική αυτή έχει σοβαρές ευθύνες για τη μη αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Μέχρι χτες η αριστερά κατήγγειλε το μπόνους των 50 εδρών και κατηγορούσε τις Κυβερνήσεις ότι βασίζονταν σε μια πλαστή πλειοψηφία. Αύριο αν είναι Κυβέρνηση, τι θα λέει για τον εαυτό της που αν είναι πρώτη, θα έχει χαριστικά τις 50 έδρες, από ένα σύστημα που χθες έλεγε ότι αλλοιώνει τη θέληση των πολιτών; Να μην μιλήσουμε για την ανεύθυνη τακτική της για την Συνταγματική αναθεώρηση, η οποία παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες. Το κύριο όμως χαρακτηριστικό αυτής της στρατηγικής είναι η αντιευρωπαϊκή της διάσταση. Αντικειμενικά, η στρατηγική αυτή οδηγεί σε σύγκρουση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που μας έχουν δανείσει τα χρήματα των φορολογουμένων τους. Σε σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, υπονομεύοντας την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο μαξιμαλισμός της στρατηγικής αυτής και η έλλειψη ρεαλισμού στις πολιτικές της, (“κούρεμα” μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δωρεάν χρηματοδότηση για την εξυπηρέτηση του υπολοίπου και δωρεάν χρηματοδότηση της ανάπτυξης της χώρας, μαζί με όλες τις υποσχέσεις που έχει δώσει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, χωρίς να απαντάει ουσιαστικά που θα βρει τα χρήματα), δεν πείθει κανέναν λογικό άνθρωπο. Μοναδικός του στόχος είναι να χαϊδέψει τα αυτιά των ιθαγενών, τάζοντάς τους πράγματα που δεν γίνονται, με μοναδικό στόχο την υφαρπαγή των ψήφων.
Η τρίτη Στρατηγική, η οποία βρίσκεται και στον αντίποδα των δύο προηγούμενων, είναι αυτή που εκφράζει μια μεγάλη συμμαχία των δημοκρατικών, φιλελεύθερων, προοδευτικών και αριστερών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, που εκφράζει το ΠΟΤΑΜΙ. Είναι η στρατηγική που εκφράζεται μέσα από το σύνθημα, “Να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα”. Είναι η στρατηγική δηλαδή που θα επιδιώξει να γίνουν οι πραγματικές δίκαιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο Κράτος, στη δημόσια διοίκηση, παντού. Με αξιολόγηση δομών και λειτουργών και εφαρμογή της αξιοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς του δημοσίου. Που θα καταργήσει τα ειδικά προνόμια και τις ρυθμίσεις που ευνοούν ομάδες ειδικών συντεχνιακών συμφερόντων με άξονα το καθολικό συμφέρον της κοινωνίας. Είναι η στρατηγική που δεν θεωρεί διαπραγματεύσιμη τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Είναι η στρατηγική που θέλει και επιδιώκει, τη συνεννόηση και τη συναίνεση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης. Είναι η στρατηγική που θα στηρίξει προοδευτικές λύσεις αύριο για τα προβλήματα της χώρας και την διακυβέρνησή της.
Κάποιες δυνάμεις ενοχλήθηκαν από την εμφάνιση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Πιο πολύ όμως ενοχλήθηκαν από την μεγάλη διεύρυνσή του προς τις δυνάμεις του φιλελεύθερου Κέντρου και της δημοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς. Και άρχισαν τις κατηγορίες. Ευκαιριακές συμμαχίες, συνονθύλευμα και άλλα ηχηρά, χωρίς καμία όμως βάση. Αλήθεια, γιατί είναι ευκαιριακή μια πολιτική συμμαχία, η οποία χτίσθηκε σε κοινές προγραμματικές θέσεις, οι οποίες αναφέρθηκαν προηγούμενα και χαρακτηρίζουν όλες τις συμπλέουσες δυνάμεις του ΠΟΤΑΜΙΟΥ; Αλήθεια, γιατί είναι συνονθύλευμα ένα πολύχρωμο ποτάμι, των πιο δυναμικών, προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας, που έχουν συμμαχήσει σε ένα ελάχιστο προγραμματικό πλαίσιο ; Αυτό δεν έχει ανάγκη σήμερα η χώρα ; Από τη συνεννόηση και τη συναίνεση ; Και ότι βρίσκουν ένα κοινό δρόμο, τόσες πολλές προοδευτικές δυνάμεις, δεν είναι μια θετική εξέλιξη για την πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας. Είναι αλήθεια ότι φιλοευρωπαϊκές και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις βρίσκονται και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά σε ατομικό επίπεδο. Μπορεί να μην έχει λύσει όλα τα προβλήματα ομοιογένειας (άλλωστε αυτό ήταν αδύνατον να γίνει στα χρονικά περιθώρια που υπήρχαν), αλλά αυτό όμως που ξεχωρίζει το ΠΟΤΑΜΙ από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είναι ότι οι δυνάμεις αυτές της μεταρρύθμισης και της προόδου αποτελούν τον κορμό του και ο ευρωπαϊσμός και ο μεταρρυθμιστικός του χαρακτήρας, είναι το βασικό πολιτικό του στίγμα. Και αυτό είναι η εγγύηση για τον μελλοντικό καταλυτικό και συνθετικό ρόλο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ στην διαμόρφωση προοδευτικών Κυβερνητικών λύσεων, χωρίς διακινδυνεύσεις του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και της συμμετοχής της χώρας στην ευρωζώνη, αναδεικνυόμενη τρίτη πολιτική δύναμη στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.