Παρακολουθώ όλους αυτούς τους μήνες την πορεία της κυβέρνησης στις «διαπραγματεύσεις» με τους συμμάχους-δανειστές μας, όπου ανάμεσα στις εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως, δηλώσεις των στελεχών της, διαπραγματευτών και μη, προεξέχει η απειλή της «ρήξης» και της πιθανής εξόδου από το ευρώ που όμως θα προκαλέσει καταστροφή και στους «κακούς δανειστές». Βέβαια ύστερα από τόσες καταγγελίες, αναδείχτηκε πλέον μέσα στους οπαδούς του Σύριζα, του Ανταρσύα και άλλων οργανώσεων ένα ρεύμα υπέρ της ρήξης. Η ρήξη φαντάζει επαναστατική, εμπεριέχει τον ρομαντισμό της σύγκρουσης των δικαίων με τους αδίκους, των φτωχών εναντίον των πλουσίων που τους απειλούμε ότι η δική μας αυτοκτονία θα τους αφανίσει κι αυτούς, «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» σύμφωνα με τη φράση του Σαμσών. Η γοητεία της επαναστατικής ρητορείας, σε παρασέρνει αν αφεθείς σε αυτήν και προπαντός, σαν καλό ναρκωτικό της ψεύτικης ελπίδας, σε κάνει να ονειρεύεσαι και να ξεχνάς ότι στόχος κάθε επανάστασης και κάθε πολιτικής, είναι το καλό του λαού το οποίο όλοι επικαλούνται μετ’ επιτάσεως, αλλά μόνο όπως το εννοούν αυτοί, ο καθένας ξεχωριστά.

Η ρήξη λοιπόν γοητεύει αυτή καθεαυτή σαν επαναστατικό φετίχ όπως όλα τα συνθήματα που δίνουν προτεραιότητα στο φαντασιακό που θέλει να αλλάξει ο κόσμος με μια κίνηση ματ εναντίον των «κακών» και περιφρονούν βαθύτατα την ιστορία που διδάσκει ότι πραγματικότητα δεν αλλάζει με μια μόνο κίνηση, αυτή είναι μια μεταφυσική αντίληψη. Ο κόσμος δεν αλλάζει εύκολα ακόμη και με μια επανάσταση, αφού το παλιό είναι πολύ ισχυρό και αναπαράγεται, όπως αναπαράχθηκαν ο Τσάρος και οι βογιάροι, στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν και της κομματικής νομενκλατούρας. Έτσι ξεχνούν τον χιλιοτραγουδισμένο στίχο του ποιητή μας που επιμένει ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».

Γοητεύτηκα πολύ στη ζωή μου από τις επαγγελίες των επαναστατικών ρήξεων, ακόμη και τώρα που ξέρω ότι είναι κούφια λόγια και διαπραγματευτική απειλή της σημερινής «για πρώτη φορά αριστερής» κυβέρνησης. Μπορώ να διακρίνω ότι ανάμεσα στις χιλιάδες ξεσηκωμένων Ελλήνων, υπάρχουν πολλοί είτε απελπισμένοι άνεργοι, είτε ιδεολογικά πεισμένοι, που το πιστεύουν και αξίζει να το δούμε πιο επισταμένα. Προσωπικά μάλιστα, δεν θα είχα αντίρρηση να το δεχτώ, εφόσον όμως ήταν λύση για το συμφέρον της χώρας και του λαού. Δεν έχω τίποτε να χάσω προσωπικά, εννοώ περιουσιακά, και πάντα αγαπούσα τον «λιτό βίο».

Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ επειδή αυτή είναι η ταυτότητά μου, η πολιτισμική, αφού διαμορφώθηκα σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης διαβάζοντας ευρωπαίους συγγραφείς και παρακολουθώντας τους εικαστικούς, το ευρωπαϊκό θέατρο και το σινεμά (εννοώ και τους Ρώσους). Ακόμη και η καθαρά ατομική ταυτότητά μου είναι ευρωπαϊκή αφού παντρεύτηκα με Γαλλίδα και έχω παιδιά με δύο ευρωπαϊκές εθνικότητες. Αλλά και η πολιτική μου ταυτότητα καθώς πιστεύω ότι η Ευρώπη των ιδεών και των επαναστάσεων, η Ευρώπη του Ηράκλειτου και του Επίκουρου, του Βολτέρου, του Ντιντερό και του Τόμας Μουρ, η Ευρώπη του Χέγκελ, του Δαρβίνου και του Καρλ Μαρξ, αποτελεί την σημαντικότερη ελπίδα αλλαγής του σημερινού άτεγκτου και ακραία άδικου καπιταλισμού των γκόλντεν μπόις και την μεταστροφή του σε ένα καθεστώς δικαιότερο. Η Ευρώπη όπου για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, επιχειρείται μια μεγάλη ένωση 27 χωρών και λαών που είμαι βέβαιος ότι αργότερα θα περιλάβει και τη Ρωσία. Και παραπέρα, πιστεύω ότι η ΕΕ είναι η περιοχή που μπορεί να αλλάξει προς το πολύ καλύτερο την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Από αυτή την άποψη δεν θέλω τη ρήξη αλλά και δεν τη φοβάμαι εφ’ όσον γίνει συνειδητά και με στρατηγικό σχέδιο και όχι ως αντίδραση, όχι ως απειλή καταστροφής για τους άλλους.

Είναι καιρός όμως να αναρωτηθούμε για ποια ρήξη μιλάμε, ποιό είναι το διακύβευμα μιας ρήξης, για ποιο λόγο θα την αποπειραθούμε, τι θα υπερασπιστούμε και τι θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε.

Θα προχωρήσουμε στη ρήξη για να υπερασπιστούμε αυτό το άθλιο πελατειακό κράτος που λυμαίνεται τη χώρα και τον λαό, για να υπερασπιστούμε τις συντεχνίες που κλέβουν τον κόπο των πολλών; Για να συνεχίσουν οι υπουργοί να διορίζουν ως μικροί δικτάτορες τους κολλητούς που θα τους τρέφει μια ζωή ο λαός για να τον καταπιέζουν και να τον εμποδίζουν να δημιουργήσει;

Θα κάνουμε τη «ρήξη» για να συνεχιστεί η αναξιοκρατία και η δικτατορία των μετρίων κομματόσκυλων κάθε χρώματος, που οδηγούν τα πλέον μορφωμένα και ικανά παιδιά μας να αναζητούν την τύχη τους έξω, σε άλλες χώρες; Παιδιά που η πατρίδα και φυσικά οι οικογένειές τους ξόδεψαν πολλά για να σπουδάσουν και τώρα είναι σαν το αίμα που φεύγει από τις φλέβες μας; Για να εξανδραποδίσουμε την πλέον μορφωμένη και εκπαιδευμένη νέα γενιά από καταβολής του κράτους μας τη να διώξουμε για να μπορούμε να διορίζουμε τους ανίκανους κολλητούς;

Θα κάνουμε τη ρήξη για να συνεχίσουν να κυριαρχούν στα πανεπιστήμια οι κομματικές οργανώσεις που ευτέλισαν τις σπουδές αλλά και το φοιτητικό κίνημα σε σκατομοιρασιά της εξουσίας με άβουλους και καριερίστες καθηγητές που συναλλάσσονται μαζί τους για να κρατήσουν τις έδρες και τις πρυτανείες τους;

Για να συνεχίζεται το όργιο των ξεπουλημένων συνδικαλιστών που συγκυβερνούν ως τώρα, διορίζοντας και αυτοί παιδιά και εγγόνια και εισπράττοντας μπόνους από τα αφεντικά για να συμβιβάζονται;

Για να συνεχίζεται η βαριά διαφθορά στο δημόσιο τομέα και να γίνονται τα δάνεια που παίρνει η χώρα βορά των κομματικών στελεχών που διορίζονται ακριβώς για να «τα παίρνουν» και να πλουτίζουν τα κόμματά τους αλλά και η προσωπική τους περιουσία;

Για να συνεχίσουν κοινωφελείς οργανισμοί όπως η ΕΡΤ να τρέφουν τα κομματικά παιδιά σε βάρος των ταλαντούχων και δημιουργικών εργαζόμενων και να ξοδεύουν τις κρατικές επιδοτήσεις σε μισθούς τεμπέληδων που μπαίνουν παράνομα από τα παράθυρα και τις χαραμάδες, αντί να παράγουν καλό πρόγραμμα για το λαό αλλά και να φιλοδοξούν να το εξάγουν;

Ρήξη για να εξακολουθούν να λυμαίνονται τη χώρα τα οργανωμένα συμφέροντα της διαπλοκής

Ρήξη για να συνεχίσουμε να χρεώνουμε τις επόμενες γενιές με σπατάλες για νέους διορισμούς και πρόωρες συντάξεις;

Να κάνουμε «ρήξη» για να υπερασπιστούμε όλο αυτό το σάπιο σύστημα που υπονομεύει τη δημοκρατία και διαιωνίζει το ψέμα;

Ρήξη με την Ευρώπη του διαφωτισμού για να αποδείξουμε ότι παραμένουμε μια επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας;

ΟΧΙ. Όσα λάθη και αν κάναμε δεν μας αξίζει να βρεθούμε έξω από την πλέον πολιτισμένη και δημοκρατική περιοχή του πλανήτη, την Ευρώπη που ακόμη και στην περίοδο της κρίσης εξακολουθεί να διαθέτει πάνω από το 60% των παγκόσμιων δαπανών για κοινωνικό κράτος και να πλανηθούμε σε άγνωστες σφαίρες και αχαρτογράφητα νερά.

Η μόνη «ρήξη» που αξίζει τον κόπο είναι η «ρήξη» με αυτό το άδικο και διεφθαρμένο καθεστώς που εμποδίζει τους Έλληνες πολίτες να προοδεύσουν, να αναπτύξουν τη χώρα και να βρουν μαζί της μια ζηλευτή θέση στο σύγχρονο κόσμο.

Η μοναδική ρήξη που έχουμε ανάγκη είναι η ρήξη με τον κακό εαυτό μας, έχοντας τη συνείδηση μιας νέας αρχής, μιας αναγέννησης της χώρας με πρόγραμμα που θα αλλάξει τα πάντα, θα εγκαθιδρύσει επιτέλους το κράτος δικαίου, την ισότητα όλων των πολιτών απέναντι στο νόμο, την υγιή επιχειρηματικότητα και την κατάργηση των πελατειακών σχέσεων με τους πολιτικούς να μην μπορούν να διορίσουν κανέναν πελάτη τους, αυτή η ρήξη θα είναι μια επανάσταση.