Νομίζω πως είναι του Όσκαρ Ουάιλντ: «πιο σκληρή εποχή είναι η αρχή της άνοιξης». Σαν εφηβεία. Η δυστοκία τών, ελάχιστα βοηθούμενων τον τελευταίο καιρό, Ουκρανών μαχητών, η πανταχόθεν επέλαση της ακροδεξιάς, ο τραμπισμός, ευρωπαϊκός και μη, η «εκλογική» διατράνωση της δικτατορίας Πούτιν διαμορφώνουν ένα απειλητικό περιβάλλον. Αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ετοιμάζεται η πτώση τής Μολδαβίας.

            Το διαισθάνονται καλά αυτό οι συνεργαζόμενοι στη διακυβέρνηση της Ρουμανίας συντηρητικοί και προοδευτικοί. Για αυτό και κατέρχονται μαζί στην ευρωκάλπη. Η δυστοπία τής πουτινικής επικράτησης προβάλλει επί θύραις. Ημείς άδομεν!

            Οφείλουμε δημοκράτισσες και δημοκράτες να το καταλάβουμε πως οι επερχόμενες εκλογές έχουν διακύβευμα που ξεπερνά εκείνο της κατανομής τών εδρών μεταξύ των κομμάτων τού Ευρωκοινοβουλίου. Καλούμαστε να αποφασίσουμε εν μέσω της φοβέρας τού γενικευμένου ευρωπαϊκού πολέμου. Η δυστοπία δεν αφορά μόνο στη διάλυση τής ΕΕ. Αφορά στην επιβίωση όλων των δημοκρατικών: του κοσμικού κράτους, του Κράτους Δικαίου, της ευημερίας, των ατομικών δικαιωμάτων, του νεότερου κράτους καθ’ εαυτόν. Πρόκειται για την ιστορική μεταμόρφωση της απειλής του Κριμαϊκού πολέμου. Πλέον, ωστόσο, δεν συνυφαίνεται σχετικά κανένα Ανατολικό ζήτημα. Τώρα πρόκειται για το Ευρωπαϊκό ζήτημα.

            Μοναδική διέξοδος, πνευματική, οραματική, πρακτική προσφέρει η πολυσχιδής και στρατιωτική στήριξη της Ουκρανίας και των ρωσοτρομοκρατούμενων ευρωυποψήφιων χωρών, της Μολδαβίας, της Γεωργίας και της ευρωκλίνουσας Αρμενίας. Αυτό είναι ο φεντεραλισμός: η Ευρωπαϊκή ομοσπονδία με όλους, δηλαδή η πραγματοποίηση του εφιάλτη κάθε τραμπιστή φιλοπουτινιστή.

            Ήρωας είναι εκείνη/ος που αναλαμβάνει την ευθύνη. Ας προσφέρουμε, συνεπώς, ηρωικές στιγμές στην ανθρωπότητα, καθώς στην Ευρώπη μας είναι που κρίνεται (όχι μόνο και αποκλειστικά στις αμερικανικές εκλογές) το ιδανικό της δημοκρατικής αδελφοσύνης τής υφηλίου, της κυβερνητικής δημοκρατικής παγκοσμιότητας. Ή να το πούμε αλλιώς της ίδιας της επιβίωσης της ανθρωπότητας.