Η ισχυρότερη απειλή για την ασφάλεια της Ελλάδας υποτίθεται ότι προέρχεται απ’ έξω, από τη γειτονική μας χώρα και την αναθεωρητική της πολιτική. Η άμβλυνση της τοξικής ρητορικής ως αποτέλεσμα των πρόσφατων καταστροφικών σεισμών εκτιμάται ότι δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων (τουλάχιστον άμεσα, αν και μπορεί να ανοίξει τη διαδικασία για αλλαγή). Και η έννοια της ασφάλειας συνεπάγεται πρώτα απ’ όλα την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, την ασφάλεια δηλαδή της ζωής των Ελλήνων πολιτών. Ωστόσο αν ανατρέξουμε στην εμπειρία της τελευταίας εικοσαετίας τουλάχιστον θα διαπιστώσουμε ότι η ασφάλεια των πολιτών απειλήθηκε και τελικά καταλύθηκε( δηλαδή χάσαμε ανθρώπινες ζωές) όχι «απ’έξω» αλλά «από μέσα». Από φυσικές ή ανθρωπογενεις καταστροφές και άλλα δυστυχήματα είτε πρόκειται για τις πυρκαγιές (Μάτι, Ηλεία) είτε τις πλημμύρες (Μάνδρα) είτε για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ή ακόμη από ανεπαρκή παροχή υπηρεσιών σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. πανδημία Covid-19, κ.α.) αλλά και εν ευρεία εννοία κοινωνικές παθολογίες όπως διευρυνόμενες ανισότητες, φτώχεια και άλλα τοξικά φαινόμενα. Και καταλύθηκε η ασφάλεια με την αφαίρεση της ζωής δεκάδων πολιτών, ενώ σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις ένα καλά οργανωμένο κράτος, αποτελεσματικός διοικητικός μηχανισμός, υπηρεσίες, κλπ., θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει τουλάχιστον την απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Η σύγχρονη συμπεριληπτική έννοια της ασφάλειας τονίζει ακριβώς τη στενή αλληλεξάρτηση των εσωτερικών και εξωτερικών πτυχών της ασφάλειας σε όλες τις διαστάσεις του φαινομένου. Μια χώρα είναι εξωτερικά ισχυρή στο μέτρο που είναι και εσωτερικά ισχυρή. Που επενδύει λελογισμένα στην αποτροπή (ένοπλες δυνάμεις) αλλά δεν αγνοεί άλλες επιλογές. Επενδύει και στις αναγκαίες υποδομές και μέσα προστασίας (π.χ. πυροσβεστικά αεροπλάνα), στη σύγχρονη τεχνολογία στην κίνηση των τρένων, στην οργάνωση αποτελεσματικών υπηρεσιών, πράγμα όχι ακατόρθωτο όπως δείχνει λ.χ. το πετυχημένο έργο του υπουργού Χρ. Στυλιανίδη στο Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Αλλά βέβαια όταν κυριαρχούν θύλακες πελατειασμού, νεποτισμού, διαφθοράς, αναξιοκρατίας και άλλα νοσηρά φαινόμενα παλαιοκομματικής νοοτροπίας , ηττάται η λογική του εκσυγχρονισμού. Μια χώρα είναι επίσης ισχυρή στο μέτρο που ως κρατική οντότητα και πολιτικό σύστημα απολαμβάνει υψηλής και αδιαμφισβήτητης νομιμοποίησης ως πολιτική προϋπόθεση για την κοινωνική συνοχή, ενότητα και συναίνεση όπου αυτή είναι επιβεβλημένη. Τρέχοντα φαινόμενα αμφισβήτησης του κράτους δικαίου (είτε λόγω υποκλοπών, μεταχείρισης μεταναστών, απωθήσεις, κλπ.) είναι προφανές ότι υποσκάπτουν μαζί με τη νομιμοποίηση και την εσωτερική ισχύ και συνοχή της χώρας.
Εν κατακλείδι, το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών μαζί με τις πολλαπλές άλλες απειλές και κινδύνους της σύγχρονης πραγματικότητας, από την κλιματική κρίση και τις πανδημίες μέχρι τους γεωπολιτικούς κλυδωνισμούς επιβάλλουν μια γενικότερη (ανα)θεώρηση της έννοιας της ασφάλειας και το «πώς» και «από πού» προστατεύεται ή θα πρέπει να προστατεύεται η ελληνική κοινωνία και πολίτες. Καλά τα F-35 αλλά μήπως χρειαζόμαστε και καλύτερη οργάνωση των σιδηροδρόμων και όχι μόνο για να μη χάνονται ανθρώπινες ζωές; Διαφορετικά υπνοβατούμε σε διαδοχικές καταστροφές με ολέθριες συνέπειες...
Πηγή: www.tanea.gr