Οι ραγδαίες εξελίξεις στην πολιτική σκηνή δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις και συμβιβασμούς. Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η Αριστερά που θέλουμε. Ποιο είναι το όραμα της Αριστεράς στη σύγχρονη Ελλάδα και πως αυτό το όραμα θα γίνει πολιτική. Πέρα και έξω από κομματικά στεγανά και τους ιστορικούς εγκλωβισμούς. Πέρα από ιδεολογικές και «κληρονομικές» αγκυλώσεις. Πέρα από ένα λόγο στείρο και ξύλινο, εμποτισμένο συναισθηματικά με το σπόρο της αντίδρασης χωρίς αντίκρισμα.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, διαδίκτυο, συζητήσεις σε μικρές και μεγάλες – πολιτικά ανήσυχες παρέες. Πολύχρωμα και πολυσυλλεκτικά think tanks. Νεολαία γεμάτη δύναμη αλλά και προβληματισμό που αναζητά σημεία αναφοράς. Μια προοδευτική συνισταμένη ως φάρο πορείας, μέσα στην πολυσήμαντη κρίση της εποχής μας. Κρίση βαθιά πολιτισμική για την Ελλάδα. Κρίση ταυτότητας, θεσμών και ιδεολογιών.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά, και αναφέρονται στην κομματική της εκπροσώπηση στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Στο ΚΚΕ, στη ΔΗΜ.ΑΡ, στο ΣΥΡΙΖΑ, στους Οικολόγους (παλιότερα) ακόμα και στο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Και ρωτούν τι κάνει η Αριστερά για τα προβλήματα των Ελλήνων. Ποιές είναι οι θέσεις και το πρόγραμμα της; Τι προτείνει για τη βελτίωση της ζωής μας; Κι εκεί που περιμένεις, βροχή προτάσεων και αντιπροτάσεων, καταιγισμό απόψεων και προσεγγίσεων – μια δημιουργική αναμπουμπούλα – πέφτει σιωπή απόλυτη και σιγή ασυρμάτου. Και για να βρεθούν απαντήσεις ξεθάβονται από τα κόκκινα σεντούκια παλιά συγγράμματα-εγκυκλοπαίδειες φρονημάτων, «ιερές αγελάδες» και κομματικά εικονίσματα, θέσφατα και φιρμάνια, «στρατηγικές γραμμές» και δημοσκοπήσεις αγωνίας. Και η αμηχανία καλά κρατεί.

Όλοι μιλάνε για τη Αριστερά, και μιλάνε για το μικρό ξαδελφάκι τους. Αυτό με τα κοντά παντελονάκια και τη σφεντόνα στην τσέπη, που φτιάχνει το μαλλί καρφάκι και βγαίνει στην πλατεία «αγανακτισμένο» να φωνάξει και να «πληγώσει» το σύστημα. Αυτό το μικρό, το άψητο στις δυσκολίες της ζωής. Που άλλοτε μας τα λέει σωστά, άλλοτε μας τα λέει περίεργα, άλλοτε πάει με τα μπουλούκια των πολλών-παρασυρμένο από το πάθος τους, κι άλλοτε κάθεται μονάχο του σε μια γωνιά, βυθισμένο σε ακαθόριστες και μελαγχολικές σκέψεις. Πάντως αυτό το ξαδελφάκι εμείς το αγαπάμε και δεν το αφήνουμε ποτέ να παρασύρεται σε αρνητικές και «δύσκολες» κουβέντες. Απαισιόδοξες και μεμψίμοιρες, του τύπου ότι τα πάντα τριγύρω άλλαξαν και πρέπει κι αυτό κάποτε να ωριμάσει. Και αν το πούμε απότομα, πως θα το πάρει το παιδί μας; Θα το στεναχωρήσουμε και θα ‘ναι κρίμα…

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Όμως μιλάνε για μια ανάμνηση παλιά. Μια Αριστερά που την προσπέρασε το «τρένο του εκσυγχρονισμού». Που ενσωματώθηκε ως «απαραίτητη αντιπολίτευση» στο μηχανισμό του ίδιου του συστήματος νομής της εξουσίας. Που εκπολιτίστηκε, δάνεισε τις ιδέες της και τελικά τις ξέχασε. Τις αντέγραψαν οι «απέναντι» και τις σέρβιραν για δικές τους. Και κέρδισαν ακόμα, από την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων της, απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Και η Αριστερά τι απέγινε; Παθητικά αρκέστηκε στο ρόλο που της έταξαν. Στο ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου δίχως αυθεντικές πολιτικές θέσεις, δίχως αιχμές λογικής, δίχως φωνή να καταγγείλει και να εκθέσει τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα του 2013. Ένα ρόλο ουραγού των εξελίξεων, που ενίοτε εμφανίζεται με το πρόσωπο καρικατούρας, να εξαντλεί τις αντοχές ακόμα και των πιστών της φίλων.

Είναι όμως έτσι; Είναι η κατάσταση μη αναστρέψιμη; Έχει χαθεί η ελπίδα; Τίποτα δεν έχει χαθεί – αντιθέτως! Τώρα είναι η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά, με ειλικρίνεια και σθένος, για το τι πραγματικά θέλουμε. Για το ποιοί πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Δημόσια. Με φωνή ρωμαλέα και δυνατή. Δίχως παρανοήσεις, δίχως συμβιβασμούς.

Θέλουμε μια Αριστερά μεταρρυθμιστική, που θα τολμήσει να πει την αλήθεια στο λαό. Την επώδυνη αλήθεια-όχι τη βολική. Δίχως να υπολογίζει το κόστος που αναλαμβάνει. Δίχως κουβέντες μεσοβέζικες που θα χαϊδεύουν ποσοστά. Που θα τολμήσει να διαβάσει ξανά την ιστορία και ν’ αγκαλιάσει ανθρώπους της προόδου απ’ όλες τις παρατάξεις. Δίχως διαχωριστικές γραμμές. Δίχως «ονομασίες προέλευσης». Με ανοικτές και διαφανείς διαδικασίες. Που θα κοιτάξει τα προβλήματα του τόπου ρεαλιστικά, αλλά κατάματα, βάζοντας τις αναγκαίες προτεραιότητες. Δίχως να αμφισβητεί την Ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας. Δίχως να αρκείται στη μοιρολατρική αποδοχή του κομπάρσου των εξελίξεων. Που θα ενώσει τους πολίτες και τους θεσμικούς τους εκπροσώπους κάτω από τη σημαία της εκ βάθρων αλλαγής των κατεστημένων ηθών του δημόσιου βίου. Σε μια πορεία αληθινού εκδημοκρατισμού και ριζοσπαστισμού στην κρατική διοίκηση. Σε μια πορεία υπευθυνότητας για την κοινωνία.

Θέλουμε μια Αριστερά λαϊκή, μπροστάρη των κοινωνικών διεκδικήσεων για τα δικαιωμάτων των μη προνομιούχων. Των φτωχών και περιθωριοποιημένων από τη λαίλαπα των δεξιών πολιτικών, που ενδύονται τις «μνημονιακές επιταγές» για να διαλύσουν την πρόνοια και την αλληλεγγύη. Θέλουμε μια Αριστερά των πολλών, για να πολεμήσουμε τη δεξιά των λίγων και ισχυρών. Αυτών που έχουν αλλοτριώσει τη φυσιογνωμία της πατρίδας μας, με την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία και επιβολή.

Εμείς οι πολλοί θα δώσουμε την απάντηση στην κρίση. Γιατί εμείς βιώνουμε την κρίση στο πετσί μας. Εμείς αυτή την Αριστερά θέλουμε. Γι’ αυτή την Αριστερά παλεύουμε. Σε αυτή την Αριστερά πιστεύουμε. Στην Αριστερά της δικαιοσύνης και της αλλαγής. Στο χέρι μας είναι να ξανανέβουμε στο τρένο της ιστορίας.