Αρκεί μια βόλτα σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της χώρας για να πείσει ακόμη και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή των δημοκρατικών διαδικασιών, ότι η δημοκρατία δεν λείπει από τα ελληνικά ΑΕΙ. Αντιθέτως, έχει τόση πολλή που ο καθείς μπορεί να βάψει το πανεπιστήμιο στο χρώμα που θέλει, να χτίσει τον πρύτανη της απαρέσκειάς του, να διακόψει όποιο μάθημα δεν γουστάρει, να προπηλακίσει κάθε ομιλητή με τον οποίο διαφωνεί. Ο κ. Γιάννης Πανούσης, για παράδειγμα, ο οποίος ήταν εκ των συντακτών του νόμου 1268/1982 που θεσμοθέτησε τη φοιτητική συμμετοχή στις εκλογές των πρυτανικών αρχών, έζησε αυτή τη «Δημοκρατία» στο πετσί του. Στις 17.2.2009 πενήντα κουκουλοφόροι μπήκαν στο Πολιτιστικό Kέντρο «K. Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατά τη διάρκεια επιστημονικού συνεδρίου, με θέμα την κοινωνική μέριμνα για τους αποφυλακισμένους. Οι κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με βιαιότητα κατά των παρισταμένων και γρονθοκόπησαν τον καθηγητή κ. Γ. Πανούση. Παράλληλα, προκάλεσαν εκτεταμένες φθορές στον χώρο, σπάζοντας αντικείμενα, και γράφοντας συνθήματα.

Επομένως, είναι άγνωστο ποια ακριβώς «Δημοκρατία» θέλει να αποκαταστήσει στα ΑΕΙ η κ. Σία Αναγνωστοπούλου με το οπισθοδρομικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει. Αυτή, διά της οποίας οι επιβάτες ενός αεροσκάφους εκλέγουν τον πιλότο -χωρίς έλεγχο των τυπικών προσόντων από τα Συμβούλια των ΑΕΙ- και στην οποία κάποιοι από τα πίσω καθίσματα μπορούν να κάνουν γυαλιά καρφιά το πιλοτήριο, αν δεν συμφωνούν με τους ελιγμούς προσγείωσης;

Κάποιος μπορεί να πει ότι «θεωρητικώς η συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή πρυτανικών αρχών είναι καλό πράγμα». Σύμφωνοι, αλλά πρακτικώς είδαμε ότι δεν δουλεύει. Αντιθέτως αποδείχθηκε τροχοπέδη για την καλή λειτουργία των ΑΕΙ και για τη μάθηση. Φτιάχνει μαφίες που εκβιάζουν τους υποψήφιους πρυτάνεις για πτυχία χωρίς αντίκρισμα, μεταπτυχιακά χωρίς προσόντα, αλλά δημιουργούν και ευκαιρίες για άλλες δουλειές, σαν τα πάρτι που διοργάνωνε με το αζημίωτο εντός του Οικονομικού Πανεπιστημίου ένας 40χρονος αιώνιος φοιτητής και παντός καιρού συνδικαλιστής. Είναι πολλές οι μαρτυρίες για φοιτητοπατέρες που βρέθηκαν να είναι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων στο πλαίσιο συναλλαγών με επίδοξους πρυτάνεις. «Ο τραγικός θάνατος του καθηγητή, Στ. Αλεξανδρόπουλου, τον Μάιο του 2006, αποκάλυψε ότι στα μεταπτυχιακά προγράμματα του Πανεπιστημίου Κρήτης δεν εντάσσονταν όσοι διέθεταν τα προσόντα αλλά οι εκλεκτοί της διοίκησης ή των συνδικαλιστών. Ενώ λίγο νωρίτερα ο πρόεδρος του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Στ. Ιωαννίδης, είχε καταγγείλει «νταβατζήδες» μέλη της ΔΑΠ «που εκβίαζαν σπουδαστές» προκειμένου να υφαρπάσουν την ψήφο τους με δέλεαρ να περνούν. Κι αυτό, βέβαια, συνέβη μόνον όταν οι συνδικαλιστές άλλαξαν προτιμητέο υποψήφιο και υποστήριξαν τον εσωκομματικό του αντίπαλο αντί για τον ίδιο» (Ελευθεροτυπία 25.5.2008). Αυτή τη «Δημοκρατία» θέλει να αναβιώσει η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων;

Η κ. Σία Αναγνωστοπούλου είναι προοδευτικός άνθρωπος. Στα θέματα παιδείας όμως δικαιώνει τον Αμερικανό συγγραφέα Ρόμπερτ Αντον Γουίλσον που έλεγε ότι «χρειάζονται μόνο 20 χρόνια για ένα ριζοσπάστη να καταλήξει αντιδραστικός, χωρίς να αλλάξει ούτε μία ιδέα». Και το 1982 είναι προ τριακονταετίας…