«Αυτό το συνονθύλευμα που μας κυβερνάει, με τους νταήδες και τους κατρουλήδες του, με τααλαζονικά ημιαγράμματα παιδάρια και τους μακιαβελικούς εργολάβους, αυτός ο θίασος συνοικιακού αναψυκτηρίου ε όχι! – δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Αριστερά…»
Η αγανάκτηση του συνομιλητή μας -το δίκιο που τον έπνιγε- ήταν ιερό σχεδόν. Όταν έχεις αμούστακος βγει στην Αντίσταση, όταν έχεις φτύσει αίμα στη Μακρόνησο, όταν έχεις προκόψει στη ζωή με το κούτελο καθαρό, δίχως να εξαργυρώσεις τις θυσίες σου μα και χωρίς να αποκηρύξεις τα πιστεύω σου, πώς να το αντέξεις, στα ενενήντα σου, να σου ακκίζεται από τηλεοράσεως ο Κατρούγκαλος; Να σου πουλάει μαγκιά ο Πολάκης;
«Επειδή σέβομαι την ιστορία σου θα σου το πω καθαρά» πήρε τον λόγο ο έτερος παππούς της παρέας. «Αυτή ακριβώς ήταν η Αριστερά, σύντροφε, ανέκαθεν. Εσείς, οι απλοί αγωνιστές, τραβούσατε του λιναριού τα πάθη και οι ηγεσίες -όλες οι ηγεσίες- έκαναν τα αίσχη. Να σου θυμίσω την εξέγερση της Κροστάνδης το 1921, που την έπνιξαν στο αίμα ο Λένιν και ο Τρότσκι; Τη σφαγή του Κατίν; Τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν; Την άνοιξη της Πράγας; Να σου μιλήσω για την ΟΠΛΑ, για τον Πλουμπίδη, για τον Καραγιώργη; Εσύ μού χάρισες, σαράντα χρόνια πριν, το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Ξαναδιάβασέ το…».
Η συζήτηση εξακολούθησε, με ρακή και με μελίχλωρο Λήμνου -το ιδανικό τυρί για σαγανάκι- έως τις μικρές ώρες. Μέχρι σχεδόν το ξημέρωμα. Και ήταν χαρά Θεού να παρακολουθείς δυό λεβεντόγερους -μούτρα σαν βράχοι αυλακωμένοι, χέρια κουπιά- να διαφωνούν με τέτοιο πάθος, να αντλούν από το απύθμενο πηγάδι της μνήμης τόσα περιστατικά, να παραθέτουν τόσα επιχειρήματα… Ντρεπόσουν να τους διακόψεις. Τέντωνες τα αυτιά σου για να μη χάσεις ούτε μία λέξη τους.
Εάν στρέφονταν πάντως προς τη μεριά μου, εάν ζητούσαν τη δική μου άποψη, «έχετε και οι δύο άδικο!» θα τους έλεγα ευθαρσώς.
«Η Αριστερά ουδέποτε υπήρξε ταξιαρχία αγγέλων. Ούτε όμως και εγκληματική παράταξη. Ως Αριστεροί μάς συστήθηκαν και ήρωες και καθάρματα. Και ιδιοφυΐες και ηλίθιοι. Τι σχέση έχει η σκέψη του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ με τα τραυλίσματα και τα αναμασήματα των καθ’ημάς «αντιεξουσιαστών»; Οι «Στόχοι του Έθνους» -κείμενο σταθμός για την εποχή του, δια χειρός Λεωνίδα Κύρκου- με τα τωρινά άρθρα της «Αυγής»;
Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει διαχρονικά, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα:
Δεξιοί ήταν οι απαράμιλλης παιδείας Παναγιώτης Κανελλόπουλος και Παναγής Παπαληγούρας. Δεξιοί και οι βλαχοδήμαρχοι και οι χωροφύλακες και οι ιεροκήρυκες που κυριαρχούσαν μετεμφυλιακά στην ελληνική επικράτεια και προετοίμαζαν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Κεντρώος ήταν ο Γεώργιος Καρτάλης. Κεντρώος δηλώνει και ο Βασίλης Λεβέντης.
Να μη μιλήσουμε για το Πασόκ, στους κόλπους του οποίου σταδιοδρόμησαν πολιτικά και ο Μένιος Κουτσόγιωργας και ο Αναστάσιος Πεπονής, και ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Αντώνης Τρίτσης…
Αυτό που συμβαίνει εδώ και έξι χρόνια στην Ελλάδα είναι πέραν της Δεξιάς και της Αριστεράς.
Με τη χρεοκοπία του κράτους το 2010 και την υπαγωγή στα μνημόνια, οι ηγεσίες και οι ελίτ της Μεταπολίτευσης εξέπεσαν στα μάτια των πολιτών. Ο αφρός της κοινωνίας έχασε κάθε κύρος. Οι επαΐοντες -σε όλα σχεδόν τα πεδία- θεωρήθηκαν συλλήβδην κλέφτες και προδότες. Επόμενο ήταν να αναδυθούν από τον βυθό τα σκουπίδια. Να αποθεωθεί -σε αντιδιαστολή με τον καθηγητή που μάς φόρεσε το χαράτσι- ο αστοιχείωτος «αγωνιστής» του πεζοδρομίου. Να αποκτήσει εγκυρότητα οικονομικού αναλυτή ο Λάκης Λαζόπουλος. Να εθελοτυφλεί ο κόσμος μπρος στην εξόφθαλμη ελαφρότητα του Γιάνη Βαρουφάκη και να τον αντιμετωπίζει σαν σωτήρα…
Εάν το χάρισμα του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε εκτοξεύσει το κόμμα του, στη θέση του Σύριζα θα μάς είχε κάτσει στο σβέρκο κάποιο λαϊκίστικο μόρφωμα διαφορετικού ιδεολογικού προσανατολισμού. Θα κυβερνόμασταν σήμερα από τίποτα Ελεύθερους, Ασίκηδες, Ασήκωτους Έλληνες. Δεν θα γλιτώναμε τον πολιτικό ξεπεσμό. Ίσως μάλιστα και να τον υφιστάμεθα σε ακόμα χειρότερη εκδοχή. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Νάιτζελ Φάρατζ, η Μαρίν Λεπέν κάθε άλλο παρά Αριστεροί δηλώνουν…
Το ζήτημα είναι από εδώ και στο εξής τι κάνουμε. Εφόσον οι ενδείξεις αληθεύουν, το ελληνικό καρναβάλι, ο χορός των τεράτων βαίνει προς τη λήξη του. Οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη σε όσους τους πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Σε όσους υφάρπαξαν την ψήφο τους τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, παριστάνοντας τις άσπιλες περιστερές.
Έστω ότι στις προσεχείς εκλογές επικρατεί μια διευρυμένη Νέα Δημοκρατία, με ρεαλιστικούς στόχους, με συγκεκριμένο πρόγραμμα για την επανεκκίνηση της οικονομίας και για την εξυγίανση των θεσμών, οι οποίοι θεσμοί έχουν μέχρις εξευτελισμού διαβρωθεί από τους Συριζανέλ. Ποιούς θα έχει απέναντι της;
Τον Σύριζα των κινημάτων, των μπαχαλάκηδων και των καταλήψεων; Τη ΛΑΕ του Λαφαζάνη και την Πλεύση της Κωνσταντοπούλου; Τη Χρυσή Αυγή; Το ΚΚΕ; Ένα οργανωμένο ο μη γένοιτω, ετερόκλητο πλην αρραγές, εθνικολαϊκιστικό μέτωπο;
Στις δημοκρατίες, «it takes two to tango». Για να αποδώσει μια κυβέρνηση απαιτείται η στοιχειώδης ανοχή της αντιπολίτευσης. Προϋποτίθεται η μίνιμουμ εθνική συναίνεση.
Αυτό ακριβώς αποτελεί το δεύτερο κρίσιμο στοίχημα των επόμενων ετών, ίσως ακόμα και μηνών.
Απέναντι στη Νέα Δημοκρατία να συγκροτηθεί μια σοβαρή Αριστερά χωρίς ιδεοληψίες ούτε και λιγούρα για εξουσία. Μια Αριστερά δομικά ευρωπαϊκή -όχι ρητορικά απλώς φιλοευρωπαϊκή. Μιά νουνεχής, συνάμα δε μαχητική Αριστερά, η οποία να τραβήξει από τον Σύριζα όσους πολίτες από ευπιστία εξαπατήθηκαν κι ωστόσο δεν μπορούν, δεν πάει το χέρι τους, να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία. Μια Αριστερά η οποία να διαθέτει τη δυναμική να στείλει -σε δεύτερο χρόνο- τον Σύριζα στην τρίτη θέση. Να γίνει εκείνη αξιωματική αντιπολίτευση.
Η δημιουργία μιας τέτοιας Αριστεράς είναι πιό αναγκαία από ποτέ. Αναζητείται ηγετική φυσιογνωμία. Γκεσέμι – όχι αχυράνθρωπος.»