Η ποδοσφαιρική μαγεία τού Μουντιάλ κατακτά όλο και περισσότερους τηλεθεατές, ακόμα και εκείνους που γενικώς αδιαφορούν για το ποδόσφαιρο. Ακόμα και στα Σχολιάκια μου αποφάσισα να εντάξω τέτοια θεματολογία, για να βρεθώ στο κλίμα των ημερών. Αυτό (το Σχολιάκι) το γράφω μεσημέρι της ημέρας που θα παίξει η Ελλάδα με την Ακτή Ελεφαντοστού στις 11 το βράδυ.
Προσπερνώ τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες-και την δική μου-περί φτώχειας στις βραζιλιάνικες φαβέλες, αφού θα ήθελα, με αυτό μου το κειμενάκι, να παραμείνω μόνο στο κλίμα Μουντιάλ και να στρέψω το βλέμμα μου στο καθεαυτό ποδοσφαιρικό θέαμα. Αυτή την παγκόσμια υπερπαραγωγή που στήνεται κάθε τετραετία για να κυλήσει άφθονο, αμέτρητο, ανεξέλεγκτο χρήμα που θα καταλήξει ποιος ξέρει σε ποια και πόσα χέρια…
Δεν θα αναφερθώ στην πρόκριση ή όχι της Ελλάδας, στην επόμενη φάση, αλλά θα με ενδιέφερε να μάθω τι αποκομίζει η χώρα μας από έναν τέτοιο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό ανταγωνισμό που μαζεύει σε αυτό τους καλύτερους παίχτες του κόσμου, καταστρώνονται οι καλύτερες στρατηγικές, η δυνατή χώρα παλεύει με την αδύνατη, η φτωχή με την πλούσια, η πλημμυρίδα του κόσμου δίχως αποκλεισμούς όπως εδώ στις δικές μας εξέδρες…
Μουντιάλ σημαίνει δοξασία του ποδοσφαίρου, το… όπιο του λαού, η δοξασία του χρήματος! Και, όπου υπάρχει το τελευταίο, μπορεί κανείς να συναντήσει κάθε πιθανή λαμογιά, συνωμοσία, ξέπλυμα, κάτω και πάνω από το τραπέζι, συναλλαγές, στοιχήματα, συμφωνίες, και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί!
Η χώρα μας δεν θα αντέξει έναν τέτοιο ανταγωνισμό μέσα σε ένα τόσο πιεστικό περιβάλλον. Θα παραδώσει τη σκυτάλη και θα φτιάξει τον επίλογο της αναχώρησης… Επαναλαμβάνω: γράφω πριν από τον αγώνα Ελλάδας-Ακτής και μια ελληνική πρόκριση θα με διασύρει ως βιαστικό και… ανθέλληνα.
Και επιμένω: Ας πάρει η Ελλάδα όσα μηνύματα μπορεί. Μόνο έτσι θα έχει νόημα μια συμμετοχή μας σε ένα περιβάλλον που δεν έχει, στο δικό μας τριτοκοσμικό επίπεδο, την ποδοσφαιρική της συνείδηση. Η δική μας ανοργανωσιά, επιπολαιότητα, ο δικός μας εξαχρειωμένος τριτοκοσμικός παραγοντισμός, η εμπλοκή τής πολιτικής με τον παραγοντισμό, η προβολή και επιβολή δημοφιλών ποδοσφαιριστών και μπασκετμπολιστών στη Βουλή, οι οποίοι ξαφνικά αποφασίζουν(!!!), το δημαρχιλίκι του Μπέου, το ιδιότυπο του Μαρινάκη, η εκλογή τού Ζαγοράκη, ο κόκκινος Πειραιάς και άλλα τέτοια που μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως όντως, το ελληνικό ποδόσφαιρο παράγει άκρατο λαϊκισμό και συνδέεται άριστα με τον χειρισμό τής μάζας αλλά και της πολιτικής…