Η  Ελλάδα  και  η    Ισπανία  έχουν   πολλές  ομοιότητες . Και  οι  δύο  χώρες  πέρασαν  τραυματικά    έναν  εμφύλιο πόλεμο , γνώρισαν  πολύχρονες   δικτατορίες ,  αποκατέστησαν  σχεδόν  μαζί  χρονικά  την  Δημοκρατία , βιώνουν  δε  δραματικά  μια  ακραία  οικονομική  κρίση. Έχουν  όμως  και  πολλές  διαφορές . Μία  από  αυτές  είναι  ότι  στην  Ισπανία  τα  ποδοσφαιρικά  ντέρμπυ , ακόμα  και  αυτά  ανάμεσα  στην  Ρεάλ  και  στην  Μπαρτσελόνα , τα  φορτισμένα  και  με  άλλες  συνδηλώσεις , αρχίζουν  και  τελειώνουν  ομαλά  και   γιορτινά. Αντίθετα  στην  Ελλάδα το ποδόσφαιρο  είναι  σε  μια διαρκώς  έκρυθμη  κατάσταση  η  οποία , όταν  πρόκειται  για  παιχνίδι μεταξύ  Παναθηναϊκού  και  Ολυμπιακού , όπως  το  προχθεσινό  Σάββατο , μετατρέπεται  σε   πολεμική  αναμέτρηση. Παράγοντες  που  κινούνται  άνετα  μεταξύ  νομιμότητας  και  υποδικίας, ανεξέλεγκτος  οπαδικός  τύπος  που  φανατίζει  και  ένα  κρατικό  και  παρακρατικό  παρασκήνιο  έχουν  οδηγήσει  το  ποδόσφαιρό  σε  τέτοια  κατάσταση  που  ένα  ντέρμπυ  δεν  μπορεί  πλέον  να  αρχίσει  και  να  διεξαχθεί. Το  κράτος , ανίσχυρο  πια  λόγω  της  κρίσης ,  αδυνατεί  να  εγγυηθεί  την  εκδήλωση   ενός  κοινωνικού  γεγονότος  όπως  είναι  η  μάλλον  όπως  θα  έπρεπε  να  είναι  το  ποδόσφαιρο.

Δυστυχώς  όμως  η  γενικότερη    δυσανεξία  εκδηλώνεται  και  στην λειτουργία    βασικών   δημοκρατικών  θεσμών  όπως  τα  κόμματα. Όσο  κωμικό  και  αν  φαίνεται   , η  Νέα  Δημοκρατία ,  παρά  την  σχεδόν  δίμηνη  προετοιμασία , δεν  μπόρεσε  να  πραγματοποιήσει  τις  εκλογές  για  την  ανάδειξη  του  αρχηγού  της. Το  κόμμα  της αξιωματικής  αντιπολίτευσης , το  κόμμα  των  παλαιών  νοικοκυραίων  και  των  αστών  , που  υποτίθεται  ότι  αποτελεί  την  εναλλακτική  λύση  απέναντι  στην  αναποτελεσματική  και  χωρίς  στρατηγική  κυβερνητική  πολιτική, αποδεικνύεται  ανίκανο  να  διεκπεραιώσει  μια  εσωτερική  εκλογική  διαδικασία. Το  ερώτημα  βέβαια , εάν  ένα  τέτοιο    κόμμα  μπορεί  να  κυβερνήσει  τη  χώρα  είναι  εύλογο  και  τίθεται  επιτακτικά.

Τα  γεγονότα  αυτά , η  επεισοδιακή ματαίωση  του  αγώνα  Παναθηναϊκού  – Ολυμπιακού  και  η  αδυναμία  διεξαγωγής  των  εσωκομματικών  εκλογών  της  Νέας  Δημοκρατίας , παρά  την    ανομοιότητα  τους , δεν  είναι  και  τόσο  ασύνδετα . Επιβεβαιώνουν  πλήρως   την  διαπίστωση  ότι  η   εγχώρια  κρίση  είναι  πολλαπλή  και  όχι    μόνο οικονομική. Έχει  εισχωρήσει  και  έχει  διαβρώσει    όλους  τους  αρμούς  του  κράτους  και  της    κοινωνίας . Οι   οικονομικές  συναλλαγές , οι  κοινωνικές  και  προσωπικές  σχέσεις , οι  λειτουργίες  φορέων  και  θεσμών , διεκπεραιώνονται  με δυσκολία  η  ματαιώνονται. Το  χειρότερο  βέβαια  σύμπτωμα  της   πολύμορφης  κρίσης  είναι  η  πλήρης  απονομιμοποίηση   των  μηχανισμών  του  κράτους  και  των  θεσμών  της  ευρύτερης  κοινωνίας  των  πολιτών  και  η  συνακόλουθη αδυναμία  τους  να  επιτελέσουν  πλέον τον  αναπαραγωγικό  και  ενοποιητικό  τους  ρόλο. Οι φυγόκεντρες   αντικοινωνικές  τάσεις  είναι  πλέον  συνεχείς  και  έντονες  με  άμεσο  και ορατό  αποτέλεσμα  την  διαλυτική   συνολική  αποτελμάτωση. Και  σκοτεινό  βέβαια  το  μέλλον.