Διακόσια χρόνια ήταν από την Επανάσταση και πάνε. Οι όποιοι εορτασμοί χάθηκαν μέσα στο χάος της πανδημίας και των lockdown. Από την μία κάποιοι λένε ότι γλυτώσαμε από τσολιαδάκια και αμαλίτσες. Άλλοι πάλι λένε ότι δεν δόθηκε η ευκαιρία για εθνικό αναστοχασμό. Με τους πρώτους θα συμφωνήσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Τον ίδιο φόβο είχα και εγώ όταν ξεκινούσε το 2021. Ας μείνουμε όμως στους δεύτερους. 

Εθνικός αναστοχασμός δεν υπήρξε αν και υπήρξαν ενδιαφέροντες εκδόσεις και εκδηλώσεις γύρω από το 1821, τα προγενέστερα και τα μεταγενέστερα χρόνια. Όμως η απόδειξη του ότι αυτός ο ο λαός έχει ανάγκη από αναστοχασμό ήρθε με την αρχή του νέου έτους. Γιατί ο Γενάρης που πατούμε είναι επετειακός μήνας. Μιας άλλης επετείου όμως, αρκετά κατοπινής αλλά ταυτόχρονα πολύ κοντά στις δικές μας γενιές. Της επετείου των 20 χρόνων του ευρώ στην Ελλάδα. 

Ήταν Ιανουάριος του 2002 όταν για πρώτη φορά πληρωθήκαμε και πληρώσαμε σε ευρώ. Κλασική πλέον η φωτογραφία του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη να σηκώνει προς τις κάμερες τα πρώτα χαρτονομίσματα. Τόνοι μελάνι χύθηκαν για το πόσο ανέτοιμη ήταν η Ελλάδα να μπει στην ευρωζώνη και πόσο μαγειρεμένα ήταν τα στοιχεία που έδωσε η κυβέρνηση για να γίνει δεκτή η χώρα μας στην οικογένεια του κοινού νομίσματος. Τι και αν η αλήθεια τους διέψευδε συνεχώς, αυτοί συνέχιζαν να λένε και να γράφουν τα ίδια. 

Και από τότε πέρασαν 20 χρόνια. Και οι ίδιοι άνθρωποι, παρέα με τους επιγόνους τους, αποφάσισαν να ξεθάψουν τα ίδια σκουριασμένα επιχειρήματα και να ξαναπούν και να ξαναγράψουν πόσο ανέτοιμη ήταν η χώρα να μπει στην ευρωζώνη και πόσο μαγειρεμένα ήταν τα στοιχεία της τότε κυβέρνησης.

 Ίσως αν είχε γίνει ο αναστοχασμός, που λέγαμε στην αρχή του σημειώματός μας, να είχαμε ξεμπερδέψει από την εθνική μας μιζέρια που επαναλαμβάνεται συνεχώς σαν κατάρα. Αλλά πάλι ίσως να είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος…