Από το τρομερό τριήμερο 11-13 Ιουλίου η Ελλάδα επέζησε αλλά πολυτραυματίας.

• Φορτωμένη με ένα τρίτο Μνημόνιο σε καιρό ύφεσης, που ούτε καν αυτός που το διαπραγματεύτηκε και το «πέτυχε», ο Πρωθυπουργός, δεν το πιστεύει
• Με το τζίνι του Grexit όχι μόνο να έχει να βγει από το μπουκάλι, αλλά να αποτελεί πλέον μια επίσημη πιθανότητα, ίσως για κάποιους μια προοπτική
• Με χαμένη την κυβερνητική πλειοψηφία και αβέβαιο το άνοιγμα στους ντε φάκτο μόνους δυνατούς συμμάχους, τους ως χτες «μνημονιακούς» εχθρούς
• Με υπονομευμένο κράτος δικαίου: ένα έωλο και οριακής νομιμότητας δημοψήφισμα, ένα Κοινοβούλιο – αρένα, μια δομική αναθεώρηση του δικαιικού συστήματος (μέσω του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας) να περνάει σε μια νύχτα και σχεδόν κρυφά, πολλές από τις αυτονόητες ελευθερίες (με πρώτη εκείνη του λόγου) να δοκιμάζονται στο καμίνι της σκληρότερης φάσης της κρίσης
• Με εξαντλημένους από τη «μάχη των Βρυξελλών» τους διεθνείς της συμμάχους (Γαλλία, Ιταλία, Επιτροπή, ΗΠΑ για τους δικούς της λόγους), αγριεμένους και συσπειρωμένους τους πολυάριθμους επικριτές της, αμφίθυμο κι απρόθυμο το κομβικό ως προς τη μείωση του χρέους ΔΝΤ, συρρικνωμένη την εν γένει διαπραγματευτική της ικανότητα
• Με δύσκολα ανατάξιμη οικονομία (τράπεζες, χρηματιστήριο, επιχειρηματικότητα), δύσκολα διαχειρίσιμη κοινωνία (που για άλλα –δύο φορές- ψήφισε και άλλα της βγήκαν, ενώ σε λίγο της έρχεται και ο λογαριασμός), δύσκολα επιτεύξιμες μεταρρυθμίσεις (με τόσο ασθενική οικονομία, τόσο ρευστό πολιτικό σύστημα και τόσο αποπροσανατολισμένο κοινωνικό σώμα).

Σημαίνουν όλα αυτά ότι δεν υπάρχει ελπίδα; Όχι αναγκαστικά, γιατί, από την άλλη, κερδήθηκαν κάποια σημαντικά πράγματα, πέρα από την επιβίωση, αυτό το τριήμερο: το «ελληνικό ζήτημα» διεθνοποιήθηκε σε βαθμό που να αποτελεί, ως τις λεπτομέρειες του, ζήτημα της παγκόσμιας κοινότητας, ο Πρωθυπουργός και ο κύκλος του προσχώρησαν οριστικά στο στρατόπεδο του ρεαλισμού, τα τρία κόμματα της «λογικής αντιπολίτευσης» στηρίζουν ανοιχτά την εθνική προσπάθεια, η διάκριση «μνημονιακών» – «αντιμνημονιακών» έπαυσε να ισχύει, το ηθικό της κοινωνίας δεν καταστράφηκε. Αν η κυβέρνηση κάνει τα αναγκαία βήματα ενότητας και ο καθένας από εμάς όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά του -κοιτάζοντας όλοι μπροστά και όχι πίσω- ίσως ακόμα σώζεται η παρτίδα της ανάκαμψης.