Η ορθά διακηρυγμένη πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για 2% πλεόνασμα και 4% ανάπτυξη δηλαδή χαμηλότερο πρωτογενές πλεόνασμα και υψηλότερη ανάπτυξη προφανώς έχει την εξήγησή της, πώς δηλαδή προκύπτει !! ώστε να αποτελέσει μία αξιόπιστη εναλλακτική προσέγγιση στην κατεύθυνση ενίσχυσης και ενδυνάμωσης της προοπτικής αναπτυξιακής διαδικασίας. Προφανώς επίσης δεν πρόκειται απλώς για ένα σύνθημα από αυτά που ακούμε στις θερμές προεκλογικές συγκεντρώσεις , ανεξάρτητα αν αυτό είναι περισσότερο ή λιγότερο πειστικό για την ελληνική κοινωνία , η οποία κατά τα άλλα έχει αποδείξει στην πράξη ότι πάντα «τελεί εν προθυμία» να ακούσει εύκολα και ανέξοδα μεγάλα λόγια και να αφεθεί στην αγκαλιά ονειρικών υποσχέσεων. Δεν έχει ίσως τόσο μεγάλη τελικά σημασία αν οι υποσχέσεις των πολιτικών γίνονται πράξη, σημασία έχει να τις λες όμορφα και στο σωστό χρόνο ικανοποιώντας ανεκπλήρωτους πόθους και κυρίως το θυμικό του λαού!!!
Η ευθύνη λοιπόν της εξήγησης αφορά μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα που σημαίνει λιγότερα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα ( περικοπές μισθών, συντάξεων και εγκληματικές αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων) αλλά με ταυτόχρονη εφαρμογή διαρθρωτικών, μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων που σχετίζονται με την απελευθέρωση της αγοράς προϊόντων υπηρεσιών και εργασίας, εστίαση επιπλέον στην αντιπαραγωγική λειτουργία της Δημόσιας διοίκησης και άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων που « κωλύουν » την άσκηση ιδιωτικής επιχειρηματικής δράσης, από την αδειοδότηση μέχρι και τη λειτουργία των επιχειρήσεων.
Αν θυμηθούμε την καμπύλη laffer, αυτή μας διδάσκει ότι από ένα σημείο και μετά η αύξηση των φορολογικών συντελεστών έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα καταλήγει δηλαδή σε μειωμένα φορολογικά έσοδα, επιδείνωση της πραγματικής οικονομίας και βύθιση της ύφεσης.
Ένα γενικότερο ερώτημα που πλανάται σήμερα στους πολιτικούς είναι αν έχει διαβάσει κανείς το τι συμβαίνει με την καμπύλη Laffer;
Ωστόσο , η απώλεια των 65 δις την οκταετία της κρίσης (2008-2015) θα μπορούσε να είχε όφελος δηλαδή να είναι μικρότερη κατά 18 περίπου δις (σύμφωνα με τα λεγόμενα του έγκριτου ΙΟΒΕ ), με άλλα λόγια να μην είχαμε πτώση κατά 25% του ΑΕΠ αλλά κατά 15% από το 2008, αν η δημοσιονομική προσαρμογή δεν ήταν τόσο βίαιη, ακραία, διευρυμένη και εμπροσθοβαρής ,ώστε με τη σχετική αναθέρμανση της ζήτησης στην αγορά και την ταυτόχρονη υλοποίηση μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών να είχε αφενός, αποφευχθεί το βύθισμα της οικονομίας και του ΑΕΠ κατά 25% και αφετέρου, ανακτηθεί και σταθεροποιηθεί ο παράγων εμπιστοσύνη στις προοπτικές της οικονομίας.
Οφείλει να το κάνει αυτό κατανοητό η Αντιπολίτευση για να πείσει την κοινωνία για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων που κρίνονται απαραίτητες στην επόμενη μέρα διακυβέρνησης της χώρας.
Σημειωτέον ότι κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει « λογοδοτήσει » στους απλούς πολίτες γιατί χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και βαθιές αλλαγές για να πάει μπροστά η χώρα και αυτός τελικά είναι και ο λόγος που η χώρα « σέρνεται » τα τελευταία οκτώ χρόνια και θα συνεχίζει βέβαια να σέρνεται απ ότι φαίνεται και για τα επόμενα δέκα χρόνια καθώς οι προσεγγίσεις των πολιτικών είναι μαξιμαλιστικές, κομματικά επιπόλαιες, στερούνται ρεαλισμού και συγκεκριμένης στοχοθέτησης.
Δεν είμαι βέβαιος ,από την άλλη, αν η ενασχόληση των πολιτικών με στόχο τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές θα έβρισκε θετική ανταπόκριση στην παρορμητική φύση του Έλληνα ψηφοφόρου που διαθέτει κοντή μνήμη και αρέσκεται σε μελλούμενες απραγματοποίητες υποσχέσεις.