Ολημερίς τους διώχνανε, το βράδυ τους μαζεύανε. Έτσι, για να μη στεριώσει ποτέ η γέφυρα που θα επιτρέψει την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Διδακτική όσο και εξοργιστική είναι η ιστορία της διαθεσιμότητας στο Δημόσιο. Μετεξελίσσεται πλέον σε Ανατολικό Ζήτημα.

Την ώρα που η χώρα μετατρέπεται σε μια απέραντη Πλατεία Καυθμών-ος και Οδυρμών-ος για τους απασχολούμενους στον ιδιωτικό Τομέα, το Δημόσιο αναδεικνύεται άβατο στη χειρότερη παρενέργεια της κρίσης. Ολοφύρεται το «ευπαθές» τμήμα του πολιτικού συστήματος για τους ανέργους που έφθασαν τους 1.350.181, όμως άλλος είναι ο αριθμός που φοβούνται. Μη φτάσει στους 1.357.189.

Διότι αυτό το νούμερο αποκωδικοποιεί την ομερτά. Να μη προστεθούν άλλοι 25.000. Αυτός ο αριθμός είναι ο κωδικός του πελατειακού συστήματος. Ο άλλος, το 1.360.181 είναι ο κωδικός του εφιάλτη. Χρήσιμος για το «ευπαθές» τμήμα του πολιτικού συστήματος ως πρόχειρη τεκμηρίωση του επάρατου Μνημονίου.

Διαχωρίζοντας την αυτονόητη συμπάθειά μας από τους πολιτικούς μυξοκλαυθμυρισμούς για τις απολύσεις, εγείρουμε το ελάχιστο των ερωτημάτων.

Γιατί από τους 4.000 επίορκους δημοσίους υπαλλήλους μόνο 800 από αυτούς έχουν τεθεί μέχρι σήμερα σε καθεστώς διαθεσιμότητας; Οι υπόλοιποι 3.200 όταν ώμοσαν είχαν πλέξει πίσω από την πλάτη τους τον δείκτη με τον παράμεσο για να μην «πιάνει» ο όρκος; Γιατί πληρώνονται 8.000 εκπαιδευτικοί με «ψυχολογικά προβλήματα»; Είναι μεγαλύτερη η δαπάνη της νοσηλείας τους σε Κέντρα Ψυχικής Υγείας από την επί πληρωμή διαμονή στα σπίτια τους; Αλήθεια, πώς θα αποκτήσουμε… «ψυχολογικά προβλήματα» ημείς και υμείς;

Ποιοι θα διαγνώσουν το δικό μας και δικό σας σαράκι; Γιατί συνεχίζει το Δημόσιο να αποζημιώνει άλλους 4.000 αποδεδειγμένα ανεπαρκείς και κοπανατζήδες υπαλλήλους; Μας περισσεύουν χρήματα για να υπερασπιζόμαστε το «δικαίωμα στην Τεμπελιά»;

Και μέχρι πότε αυτή η κοινωνία, τα φορολογικά υποζύγια, θα ανέχονται πολιτικούς-τιμωρούς που διαιωνίζουν ένα αργυρώνητο πελατειακό σύστημα με αργύρια υπερφορολόγησης των ανθρώπων του μόχθου;

Μέχρι πότε -έλεος πια- θα κρύβουμε από τους δανειστές την κουτοπόνηρη ανορεξία μας για αλλαγές; Μέχρι πότε θα αναλωνόμαστε σε προσχηματικές αρνήσεις για να ορθοποδήσει η χώρα κρυπτόμενοι πίσω από «το λάθος» του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή που τον περιφέρουμε δίκην ενόχου για τα δεινά της χώρας μας; Γιατί τόσο κουβεντολόι στις ρούγες και στη… Βουλή για τον πολλαπλασιαστή και στόματα ερμητικά κλειστά για τον διαιρέτη που βγάζει «μηδέν εις το πηλίκον», με διαιρετέο τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών;

Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια στον διαιρέτη της άρνησης στις αποκρατικοποιήσεις για να υπάρξουν, επιτέλους, θέσεις εργασίας; Ως πότε θα αγνοούμε τη φοροδιαφυγή που δείχνει «λάθος» τον πολλαπλασιαστή, ενώ λάθος είναι ο «διαιρέτης» της φοροδιαφυγής; Ως πότε θα λησμονούμε το «τρις την ώρα εκλογές» σε καιρούς βαθύτατης οικονομικής, αξιακής και πολιτικής κρίσης; Ως πότε θα δαιμονοποιούμε το επιχειρηματικό κέρδος;

Ως πότε θα προβάλλουμε το άλλοθι των ιδεολογικών διαφορών -να ?σου και ο «αριστερός» Καμμένος- για το έγκλημα ενός εθνικού διχασμού, την πιο μεγάλη ώρα της εθνικής συστράτευσης; Αν ο Μπλανσάρ τα γνώριζε όλα αυτά, κανένα πρόγραμμα δεν θα εκπονούσε για την Ελλάδα. Θα ήταν εξ αρχής καταδικασμένο σε αποτυχία ως εκ του ελληνικού υποπολλαπλασιαστή.