Πιτσιόρλαν τον του ΤΑΙΠΕΔ ή Σπίρτζην τον του υπουργείου, του ΤΕΕ, του βαθέος ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς σύνορα; Εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να αποφανθούμε υπέρ του σύγχρονου Βαραββά ούτε να νίψουμε τας χείρας μας. Σε αυτή λοιπόν τη σύγκρουση είμαστε με τον Πιτσιόρλα γιατί πράττει τα αυτονόητα, εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα που παρεμπιπτόντως είναι και λογικά. Αυτά δηλαδή που είχε δρομολογήσει η προηγούμενη κυβέρνηση και επειδή διαθέτουμε μνήμη και αυτοσεβασμό δεν μπορούμε να αλλάζουμε γνώμη όταν τα βασικά δεδομένα παραμένουν ίδια .Τόσο απλά και καθαρά. Ομως και με αυτή την κωμικοτραγική υπόθεση επανέρχεται το σπαρακτικό ερώτημα, η υπαρξιακή κραυγή αγωνίας της κυρίας Φωτίου: «Δηλαδή, απατεώνες είμαστε;». Και το ερώτημα ξεπερνάει τον κύριο Σπίρτζη για τον οποίο η απάντηση είναι αυτονόητη και ο χαρακτηρισμός μάλλον τον κολακεύει.
Αφορά στο σύνολό της την κυβέρνηση, τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, την κυβερνητική εκπρόσωπο η οποία απεφάνθη ότι «το τίμημα για το Ελληνικό είναι χαμηλό» και βεβαίως τον πρωθυπουργό που επέλεξε και τον Σπίρτζη και τον Πιτσιόρλα και τη Γεροβασίλη και τους στηρίζει άπαντες με την εμπιστοσύνη του σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Υπερβαίνει ζητήματα πολιτικής ηθικής τα οποία δεν είναι βεβαίως καθόλου δευτερεύοντα. Αλλά έχουμε κατανοήσει πλέον ότι η σχέση των περισσοτέρων με την καρέκλα τους είναι τόσο στενή που αποτελεί τη βασική συγκολλητική ουσία αυτής της κυβέρνησης. Είδαμε, για παράδειγμα, τον Δρίτσα και τον Τσακαλώτο, αφού επί χρόνια αερολογούσαν «αριστερά» και μέχρι προχθές απειλούσαν με παραιτήσεις, να έχουν γίνει ο πρώτος αγαπημένος Κινέζων και εφοπλιστών και ο δεύτερος εκλεκτός του Σόιμπλε. Δεν έχουν λοιπόν πρόβλημα να κάθονται μαζί με τον Σπίρτζη και είμαι σίγουρος ότι μεταξύ τους στις συσκέψεις των 53 θα κατακεραυνώνουν τον Πιτσιόρλα και τη δεξιά πολιτική του. Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε ένα στέλεχος, υπουργός ή βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είχε το θάρρος να πει ότι: «Αυτή είναι η δική μας πολιτική, αυτά εμείς τα συμφωνήσαμε και τα ψηφίσαμε, δεν είναι γινάτι του Πιτσιόρλα όπως λέει ευθέως ο Σπίρτζης και στο περίπου η Γεροβασίλη». Δεν έχω επίσης καμία αμφιβολία ότι μηνύματα ενθάρρυνσης θα λαμβάνει και ο Πιτσιόρλας: «Κάνε εσύ τη δουλειά σου και μην τους ακούς, πρέπει και αυτοί να καθησυχάσουν το αριστερό μας κοινό που έχει ζαλιστεί από τις τούμπες μας».
Και έτσι φτάνουμε στον πυρήνα του πολιτικού προβλήματος που από πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει πρόβλημα της χώρας. Μια πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί εν κρυπτώ, ούτε χωρίς τη δημόσια επιδοκιμασία και ολόπλευρη στήριξη αυτής της πολιτικής από την κυβέρνηση της χώρας. Δεν προσανατολίζεται έτσι η κοινή γνώμη, δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις για ευρύτερες συναινέσεις, δεν υπάρχει ένα σαφές σχέδιο για να το ακολουθήσει η χώρα. Ο αυτοεξευτελισμός του Σπίρτζη, του Δρίτσα, του Τσακαλώτου, της Γεροβασίλη και άλλων ών ουκ έστιν αριθμός μάλλον θα υποχρεώσει την κυρία Φωτίου να αντικαταστήσει το ερωτηματικό στην κραυγή της με μια απλή τελεία. Μικρό το πρόβλημα. Αν όμως η κυβέρνηση συνεχίσει να μιλάει διπλή γλώσσα τότε το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο.