Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτά που λέει αλλά αυτά που δεν λέει. Δεν είναι η παροχολογία και οι υποσχέσεις που έδωσε. Είναι το τι θα κάνει όταν βρεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της οικονομίας και των περιορισμών της Ευρωζώνης. Δεν είναι τι λέει σαν αντιπολίτευση αλλά τι θα έκανε αν ποτέ γινόταν κυβέρνηση. Και αυτό δεν προκύπτει τόσο από τις «δεσμεύσεις» που αναλαμβάνει όσο από το τι πραγματικά επιδιώκουν τα στελέχη του. Μπορεί κανείς να φανταστεί πολλά σενάρια. Οτι θα ξεχάσει, για παράδειγμα, όσα λέει και θα προσπαθήσει να ισοφαρίσει με κινήσεις εντυπωσιασμού – να απαξιώσει τους αντιπάλους του, να επιδοθεί στη σκανδαλολογία.

Σίγουρα θα γίνουν κι αυτά. Ενα δεν πρόκειται να γίνει: να περιμένει ως πρόβατο επί σφαγή να καταρρεύσει από τις ανοησίες του οικονομικού του προγράμματος. Η θεωρία του διαλείμματος μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο προβληματική στην πράξη. Η ώρα της αλήθειας θα έρθει όταν θα πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα τα τοκοχρεολύσια προς τους δανειστές μας. Αν έχει κάνει ένα μέρος από όσα λέει -και κάποια ασφαλώς θα κάνει- θα βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την Ευρώπη. Ακόμα και αν δεν έχει λαμβάνειν από το ΔΝΤ, θα πρέπει είτε να δανειστεί από τις αγορές για να χρηματοδοτήσει ένα χρέος που ο ίδιος θεωρεί ότι δεν είναι βιώσιμο είτε να αρνηθεί να πληρώσει βάζοντας τη χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας. Οσοι πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει στροφή στον ρεαλισμό, ουσιαστικά πιστεύουν ότι θα κάνει την πρώτη επιλογή. Είναι όμως πολύ πιθανό να μην μπορεί να την κάνει. Κατ? αρχήν γιατί οι αγορές δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δανείζουν μια χώρα που αγνοεί τους κανόνες, δεν έχει την εγγύηση της Ευρωζώνης και με τόσο υψηλό χρέος επιμένει στα ελλείμματα. Ακόμα και αν μπορεί να δανειστεί όμως, μπορεί να αποδειχθεί ότι πολιτικά δεν έχει τα περιθώρια να κάνει μια τέτοια στροφή. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας μοιάζει να έχει επιλέξει την Ευρώπη. Από τη Βενεζουέλα και την Αργεντινή μετακόμισε στη Βίλα ντ/ Εστε. Οι πραγματικές επαφές του όμως είναι με μια περιθωριακή ευρωπαϊκή Αριστερά η οποία στην πλειοψηφία της, με τη σιγουριά της οικονομικής ευμάρειας των χωρών τους, αντιμετωπίζει εχθρικά την Ευρωζώνη.

Πέρα από τον κ. Τσίπρα υπάρχουν τα στελέχη και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Με ποια κριτήρια θα αποφασίσουν; Ξέρουμε με σιγουριά ότι ένα μεγάλο μέρος τους επιδιώκει τη ρήξη με την Ευρωζώνη – το θεωρούν προϋπόθεση για τον σοσιαλισμό που ονειρεύονται. Οι υπόλοιποι θα έχουν τη θέληση και το πολιτικό σθένος να αντισταθούν; Θα ψηφίσουν γεωπολιτική σταθερότητα ή θα παρασυρθούν από τη ρητορική τους και θα βάλουν τη χώρα σε περιπέτειες; Βάζετε στοίχημα;