Ένα επικίνδυνο σύννεφο νοσηρότητας καλύπτει πια την χώρα. Γίνεται σε όλο και περισσότερο κόσμο πεποίθηση ότι η προσπάθεια για τη σωτηρίας της, δεν γίνεται με ίσους όρους για όλους. Η ιστορία με τη λίστα των μεγαλοκαταθετών στην Ελβετία, δημιούργησε την εντύπωση – ακόμα και αν δεν είναι αλήθεια – ότι πρόκειται για μια επιχείρηση συγκάλυψης των μεγαλοφοροφυγάδων. Και βέβαια, η ιστορία της λίστας είναι η πιο γαργαλιστική. Γιατί το κύριο είναι ότι τρία χρόνια τώρα, δεν έχει γίνει τίποτα για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ούτε η αναδιοργάνωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών έγινε, ούτε η οργανωμένη διασταύρωση των ηλεκτρονικών στοιχείων, ούτε αξιοποίηση της άρσης του τραπεζικού απορρήτου, ούτε σημαντικά ποσά έπεσαν στα ταμεία του κράτους, ακόμη και από τις υποθέσεις που αποκαλύφθηκαν.
Την ίδια ώρα, το κράτος καταργεί το αφορολόγητο για τους ελεύθερους επαγγελματίες, οι μισοί από τους οποίους σε συνθήκες κρίσης, βρίσκονται στα όρια της κατάρρευσης. Επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει με σύγχρονες μεθόδους να πιάσει τα εισοδήματα αυτών που τα αποκρύπτουν, επιχειρεί να καλύψει τα δημόσια έσοδα παίρνοντας σχεδόν το μισό εισόδημα όσων βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης, αδιαφορώντας αν τους οδηγεί στη λιμοκτονία. Και την ίδια ώρα που επιδεικνύει τόση σκληρότητα στα χαμηλά εισοδήματα, κατά παγκόσμια σουρεαλιστική πρωτοτυπία, μειώνει τους φορολογικούς συντελεστές για τα πολύ μεγάλα εισοδήματα. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Στη Γαλλία, βέβαια, ο κ. Ολάντ αυξάνει τον συντελεστή για τα άνω του εκατομμυρίου εισοδήματα στο 75%. Την ίδια ώρα, τρία χρόνια μετά το μνημόνιο, δεν έχουν βρεθεί οι 150.000 συνταξιούχοι του ΙΚΑ. Μέσα σε συνθήκες δηλαδή δυσβάστακτης λιτότητας, το ΙΚΑ δίνει 150.000 συντάξεις μαϊμού. Υπολογίστε τα ποσά. Και προσθέστε τα μαϊμού αναπηρικά επιδόματα και το τι γίνεται σε άλλα ταμεία. Και κάθε μέρα βγαίνει στη δημοσιότητα και μια συντεχνία του δημοσίου που έχει διατηρήσει αλώβητα τα προνόμιά της.
Έτσι λοιπόν, με τα νέα μέτρα έχουμε οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Έχουμε αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μέτρο που ιδιαίτερα γι’ αυτούς που είναι κοντά στη συνταξιοδότηση και είναι άνεργοι ή έχουν κλείσει τις επιχειρήσεις τους λόγω κρίσης, είναι απάνθρωπο. Με όλα αυτά βεβαίως η ύφεση βαθαίνει και η ανεργία αγγίζει το 25%. Ποσοστό πλασματικό βέβαια, γιατί περιλαμβάνει μόνο τους μισθωτούς και όχι τους μικροεπιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες, που έχουν τυπικά δουλειά, αλλά όχι δουλειές…
Την ίδια ώρα, η τρόικα, με ένα απίστευτο δογματισμό και εξυπηρετώντας διάφορα πολιτικά συμφέροντα, όπως έγραψε το Σπίγκελ, ζητά ακόμα πιο σκληρά οριζόντια μέτρα, παραβλέποντας ότι η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όρια και από ένα σημείο και πέρα οι απαιτήσεις της έχουν επικίνδυνες πολιτικές και κοινωνικές παραμέτρους. Οι προειδοποιήσεις είναι πολλές. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, με άρθρο της σύνταξής τους προειδοποιούν για μεγάλη αναταραχή στην Ελλάδα. Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ μιλά για κίνδυνο δικτατορίας. Το δημοσίευμα του «Βήματος» μάλλον δεν ήταν αληθινό, μπορεί όμως να το δει κανείς σαν σκηνές προσεχώς από το έργο της αύριον. Η συνεχής άνοδος της Χρυσής Αυγής δημιουργεί κινδύνους σομαλοποίησης, με άγριες συγκρούσεις στους δρόμους ακροδεξιών, εξτρεμιστών αριστερών και συμμοριών μεταναστών.
Η κυβέρνηση, ξεπερνώντας πελατειακές νοοτροπίες και ιδεοληψίες των κυβερνητικών εταίρων, πρέπει άμεσα να επεξεργασθεί ένα σχέδιο ριζοσπαστικής μείωσης, αναδιοργάνωσης και ορθολογικοποίησης του δημοσίου τομέα, έξυπνης πάταξης της φοροδιαφυγής αυτών που πραγματικά έχουν, άρσης όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων που πνίγουν την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις – και όχι φυσικά των εργασιακών σχέσεων. Και με αυτό το σχέδιο να προχωρήσει σε πολιτική διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας. Η Ευρώπη, από την άλλη, πρέπει να καταλάβει ότι μια έκρηξη στην Ελλάδα θα επεκταθεί σε όλο το νότο και απειλεί να τινάξει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα. Πρέπει να δώσει έμφαση και να πιέσει την Ελλάδα σε διαρθρωτικές αλλαγές και όχι σε οριζόντιες περικοπές. Και να προτείνει ένα συνολικό σχέδιο σωτηρίας όλης της νότιας Ευρώπης.
Αν αυτό τα νοσηρό κλίμα δεν σταματήσει έγκαιρα, η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει μια μαύρη τρύπα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλη την Ευρώπη.
Υ.Γ. Μετά την προχθεσινή ομιλία Σημίτη που είπε τα πράγματα με το όνομά τους, μου γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις. Ο Κώστας Σημίτης, σίγουρα έχει κι αυτός τις ευθύνες του. Όμως, είναι ένας διορατικός πολιτικός που έχει πάντα συναίσθηση της πραγματικότητας. Επί Ν.Δ. και Κώστα Καραμανλή, πρώτος προειδοποίησε ότι αν δεν αλλάξουμε ρότα, οδεύουμε προς το ΔΝΤ. Επί ΠΑΣΟΚ και Γιώργου Παπανδρέου, πρώτος διέγνωσε ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει και ότι χρειαζόταν αναδιάρθρωση του χρέους και ρήτρα ύφεσης. Μήπως πρέπει να προσφέρει την ύστατη υπηρεσία του;
Το ΠΑΣΟΚ δεν συντηρείται με τίποτα. Και οι διάφορες προσωπικές στρατηγικές «κάθε ένας και κίνηση», είναι αδιέξοδες. Μήπως ήρθε η ώρα για μια εμπνευσμένη ενωτική πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας νέας κεντροαριστεράς; Ερώτημα κάνω και προβληματισμό καταθέτω.
Εξ άλλου, παρήλθε η εποχή των βεβαιοτήτων.