Αύριο θα ξέρουμε αν ο Γιώργος Παπανδρέου θα κάνει κόμμα. Ακούω ότι δεν έχει το δικαίωμα να διασπάσει το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του. Πράγματι για έναν κόσμο που μεγάλωσε «με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα» αυτό είναι αδιανόητο. Μόνο πόσος είναι πλέον αυτός ο κόσμος; Εξάλλου με βάση αυτήν την ψευδαίσθηση νεκρανάστασης δεν προχωράει στο κόμμα του ο Γιώργος Παπανδρέου; Και η ελληνική κοινωνία που για σαράντα χρόνια στήριξε το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται σήμερα πολλά μικρά ΠΑΣΟΚ συγκρουόμενα σαν αυτοκινητάκια στο λούνα παρκ της πολιτικής ζωής;

Η απάντηση είναι αυτονόητη. Δεν τα χρειάζεται. Αυτό που απεγνωσμένα χρειάζεται είναι μια νέα μεγάλη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, μια ενωμένη και ανανεωμένη Κεντροαριστερά, αυτό που αποκαλούμε Δημοκρατική Παράταξη. Ούτε παλαιά ούτε νέα αρχηγικά σχήματα πορφυρογέννητων η αυτοδημιούργητων σωτήρων. Δύο χρόνια τώρα το σημερινό ΠΑΣΟΚ και μαζί του μικρές κινήσεις από τον χώρο της Αριστεράς δίνουν έναν πολυμέτωπο δύσκολο αλλά συναρπαστικό αγώνα. Από τη μία να κρατήσουν τη χώρα όρθια μέσα από μια αναγκαία αλλά και άβολη συγκατοίκηση με τη ΝΔ. Και από την άλλη να διαμορφώσουν τους όρους για μια σταδιακή και χωρίς περιττούς κλυδωνισμούς μετάβαση στη νέα παράταξη που έχει ανάγκη η χώρα και ο χώρος. Δεν είναι τα κατά κυριολεξία ξύλινα τείχη που θα σώσουν την Αθήνα (εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά) αλλά οι ευέλικτες τριήρεις του Θεμιστοκλή (εν προκειμένω η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη).

Δώσαμε μια πρώτη σκληρή μάχη με την Ελιά. Είναι κοινό μυστικό ότι όλοι οι παλαιοημερολογίτες και μωροφιλόδοξοι του κόμματος περίμεναν την εξαφάνισή της για να ζητήσουν το κεφάλι του Βενιζέλου, όλοι. Είμαι βέβαιος ότι πίσω από το παραβάν οι περισσότεροι ψήφισαν ή την κυρία Μαριλένα Κοππά -μεταγραφικό απόκτημα της ΔΗΜΑΡ- ή ΣΥΡΙΖΑ. Να γιατί δεν θα τα βάψω μαύρα αν αύριο ο Γιώργος Παπανδρέου ακούσει τη φωνή της Ιστορίας (ή ό,τι είναι αυτό, τέλος πάντων) και κάνει κόμμα. Δεν του το εύχομαι, αλλά ο καθένας κρέμεται από το ποδαράκι του. Αυτό που δεν θέλω είναι να παρατείνεται μια κατάσταση αβεβαιότητας στο εσωτερικό της παράταξης. Σε αυτήν τη φάση θα πάμε μόνοι μας contra omnes. Ή, όπως μας είπε σε ανύποπτο χρόνο ο Πάριος, «πιο καλή η μοναξιά». Οχι γιατί μας αρέσει ή την επιδιώξαμε. Αντιθέτως, κάναμε τα πάντα για να έχουμε παρέα στην πορεία αυτή. Τώρα θα αντέξουμε, θα αναδειχθούμε τρίτη δύναμη και μετά θα συναντηθούμε με πολλούς γιατί η παράταξη θα αναγεννηθεί. Τόσο απλά.