Θα πρέπει να απομακρυνθούμε από το σοκ και το δέος που προκάλεσε η σκληρότητα του δολοφόνου πιλότου, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε βάθος, όχι μόνο το σκληρότατο γεγονός, αλλά και όλα όσα συνέβησαν αυτές τις 40 ημέρες που παρακολουθούσαμε απνευστί την σκληρή «ταινία», όπως και τους γρίφους που ετέθησαν εξ? αρχής αυτού του απεχθούς εγκλήματος, με θύματα τη γυναίκα και το σκυλί τής οικογένειας.
Οφείλουμε να ξεπεράσουμε —ως κοινωνία— το θυμό και τη ντροπή για το γεγονός πως ο δράστης προσπάθησε να εμπαίξει όλους μας, φορτώνοντας το ειδεχθές γεγονός στους ψεύτικους, φυσικά… αλλοδαπούς, τρεις ληστές, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας, στις περιγραφές τής εισβολής τους, στα δεμένα χέρια του, στον επικήδειο λόγο του, ενώ κρατούσε αγκαλιά το τρίτο θύμα της υπόθεσης, στην «τρυφερότητα» που επεδείκνυε στην μητέρα τής δολοφονημένης και τις τόσες άλλες αντιφάσεις που εντόπισε το εγκληματολογικό τής αστυνομίας…
Κατά κάποιον περίεργο λόγο, ένιωσα κι εγώ να εμπλέκομαι συναισθηματικά και να παρακολουθώ με ενδιαφέρον την εξέλιξη, θαρρείς και ήταν κάτι που με αφορούσε… άμεσα!. Το έκανα «δικό μου» και παραλίγο να ένιωθα συμπόνια για τον πιλότο. Σκεφτόμουν πως ένα τέτοιο νέο παλληκάρι, ευτυχισμένο με την άτυχη εικοσάχρονη, ο καρπός τού έρωτά τους, το νεογέννητο κοριτσάκι στην κούνια, ο σκύλος, ο καλότυχος βίος δυο νέων ανθρώπων έσβησε τόσο αναπάντεχα, ως αρχαία τραγωδία σε σύγχρονη μορφή· ένα φονικό που ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλες δολοφονίες που συμβαίνουν παράλληλα στο αντιφατικό ρεπερτόριο τής σύγχρονης ζωής.
Πάντα, το να εκφράζεις άποψη κατά τη διάρκεια ενός αιματηρού συμβάντος, μιας τραγωδίας, δεν είναι η καλύτερη στιγμή· ιδιαίτερα σε ένα τέτοιο γεγονός, το οποίο εξελίχθηκε σε λαϊκό θέμα – θέαμα, η ταύτιση με την άτυχη δολοφονημένη γυναίκα, το απροστάτευτο 11μηνο μωρό δίπλα της και ο ηλεκτρισμός που εκτοξεύθηκε στα ύψη όταν, από ένα σημείο και μετά, φαινότανε η αποκάλυψη του πιλότου ως δολοφόνου. Η επιβεβαίωση ήρθε ως κεραυνός ρίχνοντας άφθονο σύγκρυο στο πόπολο και σε κάθε πέτρα ή κόκκους χώματος της ελληνικής επικράτειας… Η ομολογία μάς πάγωσε όλους, διότι θα επιθυμούσαμε η κατασκευασμένη από τον πιλότο «εικόνα» τής «αρμονικής οικογένειας» να μην ανατραπεί· να διατηρηθεί η εντύπωση του καλού αλλά δύστυχου οικογενειάρχη, ο οποίος δέχτηκε αυτή την άγρια επίθεση που του ανάτρεψε την ευτυχισμένη και γαλήνια ζωή…
Όμως, όλο αυτό το σενάριο που κατασκεύασε ο ίδιος ο… συγγραφέας — σεναριογράφος — σκηνοθέτης, κατέρρευσε με την κοινωνία να δέχεται ένα ισχυρό ράπισμα!
Είναι ένα γεγονός που αποκαλύπτει, για άλλη μια φορά, πως η ενδοοικογενειακή βία στην χώρα είναι υ π α ρ κ τ ή και κ ρ α τ α ι ά, κρυμμένη με στολίδια, λουλούδια, καρδούλες και αγκαλιές, χαμόγελα, πασάλειμμα από ισχυρές δόσεις lοve story και έμφαση στο τι θα πουν οι γείτονες και ο παπάς της ενορίας…
Τελικά το «ευτυχισμένο ζευγάρι» απεδείχθη πως ήταν άνθρακας και ένα story φρίκης. Όλα γκρεμίστηκαν στο βάραθρο της απελπισίας, με τον χειρότερο τρόπο. Ένα μεγάλο πέπλο μαύρου χρώματος σκέπασε την ανθρωπογεωγραφία τής οικογένειας· η γυναίκα, το μωρό, ο πιλότος, το απαγχονισμένο σκυλί…
Κι εμείς όμως· ως κοινωνία που αναζητάει σε ψεύτικες εικόνες μια κρυφή ελπίδα κι ευτυχία, μαζί με μια κάποια δικαίωση εκ των υστέρων, για να μην υπερισχύσει μόνο το στοιχείο τής τραγωδίας. Ο πιλότος μπήκε σε πορεία πτώσης κι έπεσε με εκκωφαντικό πάταγο, τόσο που συγκλόνισε όλα και όλους! Ήταν η μοιραία πτώση του, παίρνοντας μαζί του ό,τι τον συνέθετε ως πετυχημένο και υπόδειγμα οικογενειάρχη…
Ποιος ξέρει; Πιθανώς, η εξέλιξη του δράματος να μην έχει ολοκληρωθεί. Θα προστεθούν και άλλες λεπτομέρειες που κρύβονται μέσα σ? αυτό το σύμπλεγμα της απίστευτης αυτής καλοκαιρινής ιστορίας. Όμως αυτό που θα κρατήσουμε θα είναι πως πάντα μετά την Ύβρη επέρχεται η Νέμεσις.