Το προηγούμενο ελληνικό οικονομικό μοντέλο, αυτό το κράμα κρατικοδίαιτου καπιταλισμού με σοσιαλιστικό προσωπείο και κλεπτοκρατικές πρακτικές τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα.
Δεν μπορεί να υπηρετηθεί, ούτε να υποστηριχθεί.
Έπεσε, ή καλύτερα πέφτει, καθημερινά, παρασέρνοντας όσους το επινόησαν και όσους το χρησιμοποίησαν χωρίς μέτρο, χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθηση του βάρους των επιλογών τους.
Την κατάρρευση τη βλέπουμε, την αισθανόμαστε όλοι πια τα τελευταία δυόμισι χρόνια.
Στον βαθμό μάλιστα που οι διεθνείς συσχετισμοί δεν αλλάζουν και παραμένει κυρίαρχο το μοντέλο των παγκοσμιοποιημένων και αλληλοεξαρτώμενων οικονομιών, το προηγούμενο ελληνικό μοντέλο δεν μπορεί να έχει καμία τύχη.
Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, είναι ακριβώς η βίαιη υποκατάστασή του από ένα καθαρόαιμο της ελεύθερης αγοράς.
Οι εταίροι και οι δανειστές μας, επιχειρούν αυτή την ώρα να επιβάλουν στην Ελλάδα ακριβώς αυτό το νέο μοντέλο και εφαρμόζουν το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα οικονομική αναδιάρθρωσης στην σύγχρονη ιστορία.
Πολιτικές αντιστάσεις επί της ουσίας δεν υπάρχουν σ’ αυτή τη μεταβολή. Τα κυρίαρχα κόμματα είναι και νιώθουν υπεύθυνα για την κατάρρευση του προηγούμενου μοντέλου, δεν θέλουν και δεν δύνανται να αντισταθούν στην μεταβολή. Αντίθετα την επιζητούν, την επιδιώκουν, αναζητούν τη λύτρωση μέσω αυτής.
Και τα άλλα, που δήθεν αντιστέκονται, καταδιώκονται από ενοχικά σύνδρομα, γνωρίζουν επίσης ότι οι διεθνείς συσχετισμοί δεν ευνοούν τις επιλογές τους και ενδομύχως γνωρίζουν ότι δίνουν μάχες οπισθοφυλακών εν μέσω ερειπίων.
Και η πρότασή τους, η όποια πρότασή τους, είναι εξ αρχής υπονομευμένη, ιστορικά ηττημένη και εντέλει μη αποδεκτή από την κοινωνία.
Καλώς ή κακώς, στο παρόν διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα δεν έχει παρά μόνο την επιλογή της μεγάλης αλλαγής του οικονομικού μοντέλου της.
Η χώρα μας είναι αναγκασμένη να αποδεχθεί νέους κανόνες και νέες αρχές οικονομικής λειτουργίας. Και ή θα διαμορφώσει μια άλλη, χαμηλότερη, βάση εκκίνησης ή θα μεταβληθεί σε ζώνη ερειπίων. Ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπάρχουν. Αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια.
Και οι έχοντες ευθύνη και δημόσιο λόγο δεν μπορούν πια να παίζουν με τις αγωνίες του ελληνικού λαού, πουλώντας άλλοτε φρούδες ελπίδες και άλλοτε αγώνες άγονους.