Ο σταλινισμός είναι ένα ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Μετέτρεψε το απελευθερωτικό κομμουνιστικό όραμα, σ’ ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης ιδεών και ανθρώπων. Όπου είχε την εξουσία, κατέστειλε κάθε διαφορετική φωνή, εξόντωσε αντιπάλους αλλά και παλιούς αγωνιστές και συντρόφους, επέβαλε μια γκρίζα, μίζερη και φτωχική ζωή.
Ο σταλινισμός όμως, ως σύστημα ιδεών και πρακτικών, εφαρμόστηκε πιστά και στον δυτικό κόσμο από τα κατά τόπους κομμουνιστικά κόμματα. Η διαφωνία με την άποψη της ηγεσίας, ήταν έγκλημα καθοσίωσης και εξοβελιζόταν με συνοπτικές διαδικασίες. Επειδή όμως η εξόντωση του φορέα της διαφωνίας, λόγω της “αστικής” κυριαρχίας, βέβαια, δεν ήταν δυνατή, επιλεγόταν η καταγγελία των απόψεών του και η αποκάλυψη, από την “παντογνώστρια” ηγεσία, τών οπωσδήποτε και πάντα σκοτεινών προθέσεών του.
H θύελλα της Ιστορίας, σάρωσε τα καθεστώτα του ανύπαρκτου – υπαρκτού σοσιαλισμού και επιπλέον, κατέστησε τον παραδοσιακό κομμουνισμό, αντικείμενο μελέτης των ιστορικών. Στην Ελλάδα όμως, η πρόσληψη της ιστορίας είναι μάλλον διαφορετική. Έτσι, η σταλινικού τύπου άρνηση της διαφωνίας, παραμένει ισχυρή. Και βέβαια, η στοχοποίηση και η κατασυκοφάντηση της διαφορετικής άποψης. Ενώ δε, παλαιότερα, το ΚΚΕ ήταν το κόμμα εκείνο που περισσότερο από τα άλλα ασκούσε ασφυκτικό έλεγχο και απαγόρευε τις διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό του, τώρα αναπαράγουν τη σταλινική αυτή πρακτική, με διαφορετικό τρόπο, βέβαια, και οι νεοπαγείς σχηματισμοί της αριστεράς.
Δεν απαγορεύουν πλέον τις, έως ενός ορίου, διαφωνίες στο εσωτερικό τους, (πώς θα μπορούσαν άλλωστε, τώρα πια…), αλλά επιτίθενται με πρωτοφανή σφοδρότητα και χυδαιότητα στις κριτικές που τους ασκούνται. Χαρακτηριστική είναι η επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στον σκιτσογράφο Δημήτρη Χαντζόπουλο, ή σε όσους αντιδρούν στην εκκωφαντική, αλλά κενού περιεχομένου αντιμνημονιακή ρητορική του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο χώρος της λεγόμενης “αντισυστημικής αριστεράς”, δεν βλέπουν τις διαφορετικές κριτικές απόψεις ως ελεύθερη έκφραση των πολιτών, αλλά ως εντεταλμένη υπηρεσία κάποιων σκοτεινών οργάνων του “μνημονιακού δοσιλογισμού”.
Δυστυχώς όμως, προσφάτως, τέτοιου είδους πρακτικές, σε πολύ πιο ήπιο τόνο βέβαια, εμφανίστηκαν και στο χώρο που εκπροσωπεί την ανανεωτική αριστερά και στο παρελθόν αντιπάλεψε τη σταλινική παράδοση. Ο λόγος βέβαια για πολλούς από την ΔΗΜΑΡ, που αντί να συζητήσουν πολιτικά και θεωρητικά το ζήτημα της ενοποίησης του χώρου της κεντροαριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού, σχεδόν δαιμονοποιούν όσους το θέτουν και αναζητούν δόλιες προθέσεις και εξυπηρετήσεις αλλότριων σκοπών. Ο σεβασμός της άλλης άποψης, όμως, πρέπει να παραμείνει βασικό χαρακτηριστικό της δημοκρατικής αριστεράς.