Αυτό δεν είναι τραγούδι #895
Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Γενικά, προτιμώ τις κινητές γιορτές από τις άλλες – υποθέτω πως, λογικά, τις λένε ακίνητες. Κι αν δεν τις λένε, θα τις λέω τώρα εγώ εδώ, χάριν ευκολίας και επιπλέον εξασκώντας το αναφαίρετο δικαίωμά μου στην εξαγωγή ημι-αυθαίρετων γλωσσικών συμπερασμάτων (εξάλλου και τα ημι-αυθαίρετα και τα πλήρως αυθαίρετα, όπως γνωρίζουμε, νομιμοποιούνται μια χαρά).
ΟΚ, παρέκβαση κλείνει. Τις προτιμώ, λοιπόν, τις κινητές γιορτές διότι σου αφήνουν ένα περιθώριο δικαιολογίας για να μην γιορτάσεις, άμα δεν θες. Ότι, ρε παιδί μου, την έχασες τη γιορτή, σαν το λεωφορείο, ας πούμε, πέρασε, αλλά εσύ έφτασες με λίγη καθυστέρηση γιατί νόμιζες πως ήταν άλλη μέρα – και εν πάση περιπτώσει, τι φταις εσύ που δεν κάθεται σε μια μεριά αυτή η γιορτή, παρά πηγαίνει δεξιά κι αριστερά στο ημερολόγιο;
Με τις ακίνητες γιορτές όμως, όπως τα Χριστούγεννα, δεν πάει έτσι. Τα Χριστούγεννα δεν «πέφτουν» την τάδε ή τη δείνα ημερομηνία. Τα Χριστούγεννα είναι εκεί, ακίνητα, ουρλιάζοντας φρικτές μουσικές, και σε περιμένουν να τρακάρεις επάνω τους. Και τρακάρεις, βέβαια. Δεν αποφεύγονται, μακάρι και τι.
Απ’ όλο το γλυκανάλατο κιτς των Χριστουγέννων, οι μουσικές είναι ίσως το πιο αβάσταχτο. Έχουν αυτή την «ευαισθησία», τη «θετική διάθεση», την «παιδικότητα» που, αν είσαι σε λίιιιιιιγο περίεργη διάθεση, μπορούν να σε γυρίσουν τα μέσα-έξω, ήγουν, να σου βάλουν το αλυσοπρίονο στα χέρια και να σε ξαμολύσουν στο σούπερ μάρκετ ν’ αρχίσεις να πριονίζεις κεφάλια παρμεζάνας και πόδια πάγκων αναζητώντας τα καλώδια της ηχητικής εγκατάστασης.
Ευτυχώς, υπάρχει πάντα η κανονική μουσική και η κανονική ευαισθησία, η κανονική κατάφαση και η παιδικότητα. Όλα ματζόρε. Ναι σε όλα. Πες τα, μωρέ Janis. Άντε, γιατί άντε.