Σε μια «επανένωση», reunion για να συνεννοηθούμε, του Λυκείου από το οποίο αποφοίτησα στις αρχές δεκαετίας του 80, συνάντησα και μερικούς από τους καθηγητές μας. Η εξέλιξή τους, μισθολογική και βαθμολογική, ήταν ίδια σε γενικές γραμμές, παρά το γεγονός ότι το έργο το οποίο προσέφεραν και ο κόπος που κατέβαλαν ήταν διαφορετικός. Θυμάμαι, ένας από τους καθηγητές- ομολογώ ακραία περίπτωση- έκανε ο ίδιος «κοπάνα», πηδώντας, όπως κάναμε πολλοί μαθητές, τον μαντρότοιχο του σχολείου. Ούτε αυτός δεν μπορούσε να αντέξει το μάθημά του. Ε, και δική του η εξέλιξη δεν παρουσίασε καμία ουσιαστική διαφορά. Ο σχολικός «μαντρότοιχος» της σιωπής, τσουβάλιασε (και τελικά ισοπέδωσε) τις ικανότητες, τις δεξιότητες, το μεράκι, το ενδιαφέρον, την προσφορά αρκετών δασκάλων με την αδιαφορία, τον ωχαδελφισμό και την λεγόμενη δημοσιουπαλληλική νοοτροπία επίσης αρκετών συναδέλφων τους.
Διαβάζω μια ανακοίνωση της ΟΛΜΕ : «Ως συνδικαλιστικό κίνημα θα αντισταθούμε για να μην περάσει η αξιολόγηση-χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, που φέρνει την υποταγή, τη διάσπαση του κλάδου, τη μισθολογική καθήλωση, την εργασιακή ζούγκλα, την άρση της μονιμότητας και τις απολύσεις». Διερωτώμαι, ποιος έχει να φοβηθεί από την αξιολόγηση; Αυτός που πηδάει τον μαντρότοιχο ή αυτός που πραγματικά αγωνίζεται μέσα στην αίθουσα; Η απάντηση είναι προφανής. Η έλλειψη αξιολόγησης και κατά συνέπεια επιβράβευσης των άξιων και ικανών δασκάλων «μαντρώνει» το διδακτικό έργο στην προσφορά του απολύτως ελάχιστου και αναγκαίου, στη διδασκαλία by the book!
Συμφωνώ ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να διευθετηθούν: ποια είναι τα κριτήρια της αξιολόγησης, πως θα οργανωθεί, πως θα εφαρμοστεί και από ποιους. Καταλαβαίνω ότι στην Ελλάδα, κάθε αξιολόγηση είναι «ύποπτη» και θεωρείται προθάλαμος διώξεων. Αξιολόγηση όμως πρέπει να υπάρξει και αν χρειαστεί να υπάρξουν και διώξεις. Σε διαφορετική περίπτωση, η ηθική ισοπέδωση σε συνδυασμό με τον οικονομικό στραγγαλισμό των εκπαιδευτικών είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην άλλη πλευρά του «μαντρότοιχου» πολλούς φιλότιμους δασκάλους και καθηγητές. Και ως γονιός έχω γίνει μάρτυρας αυξανόμενων παραπόνων για αδιαφορία των εκπαιδευτικών το τελευταίο διάστημα.
Πέρα από τις τεράστιες ευθύνες της πολιτείας, η ΟΛΜΕ δεν είναι και δεν πρέπει να είναι άλλη μια επαγγελματική ομοσπονδία συνδικαλιστών που αριστεύει σε αγωνιστικά μανιφέστα και αφοριστικούς λόγους. Πρέπει να πρωτοστατήσει η ίδια στη διαδικασία αξιολόγησης αλλά και να αναλάβει πρωτοβουλίες προκειμένου να στηρίξει το μαθητή και τη δοκιμαζόμενη οικογένειά του. Η πολιτεία μπορεί να τους ξεχάσει, οι πολίτες ποτέ!
ΥΓ: Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν τέσσερις πρυτάνεις, δυο αντιπρυτάνεις και 49 καθηγητές ζητώντας να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική η ηλεκτρονική ψηφοφορία ανάδειξης των οργάνων των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Στο σκεπτικό τους αναφέρουν, μεταξύ άλλων, ότι η ηλεκτρονική ψηφοφορία «ευνοεί τους ψηφοφόρους εκείνους που έχουν εξοικειωθεί με τις νέες τεχνολογίες και οδηγεί στον αποκλεισμό των υπολοίπων από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων». Με άλλα λόγια, όπως λένε, υπάρχουν πανεπιστημιακοί καθηγητές που δεν γνωρίζουν πως να μπουν στο internet και να κάνουν κλικ. Είναι μεγάλη…επιστήμη!
Ο Μιχάλης Πολυδώρου είναι δημοσιογράφος