Μετράω τις χρονιές κάθε Σεπτέμβρη, σαν μαθητής στο σχολείο, ένας κύκλος κλείνει κι ένας νέος ανοίγει.
Ας μου επιτρέψετε να μιλήσω πιο προσωπικά σήμερα.
Να…δυσκολεύομαι λίγο να γράψω κάτι.
Όχι ότι δεν υπάρχουν ή δεν έχω θέματα άξια σχολιασμού, το αντίθετο.
Αλλά, ως κλασικό φθινοπωρινό σύμπτωμα, μια διάθεση αυτοαμφισβήτησης με καταλαμβάνει.
Δηλαδή ποιος είμαι εγώ και πόση σημασία έχει η γνώμη μου ώστε να την εκφράζω από ένα δημόσιο βήμα.
Όταν μάλιστα γνωρίζω ότι η γνώμη αυτή μπορεί να αλλάξει λίγο αργότερα.
Αναπολώ τις εποχές της βεβαιότητας.
Τότε που νόμιζα πως κατείχα, μα κάθε φορά, την απόλυτη αλήθεια.
Μέχρι να φτάσω, πόσο ειρωνικό ακούγεται αυτό σήμερα, στην επόμενη με την ίδια σιγουριά.
Ο κυκλος των βεβαιοτήτων που κάποτε έσπασε.
Και καταλαβαίνεις ότι αυτό που πιστεύεις μπορεί να αλλάξει.
Βάλε ένα «ίσως» πίσω από κάθε σκέψη.
Δεν μιλώ απαισιόδοξα, αντίθετα, αυτό το «ίσως» ειναι η μαγική λέξη που ανοίγει καινούργιους δρόμους. «Ισως» η μόνη βεβαιότητα που διατηρώ.
Το μικρόβιο της αμφιβολίας, το ενοχλητικό και πολύτιμο, δώρο της ηλικίας.
Δεν είναι ότι σταματάς να ενδιαφέρεσαι για τα κοινά , να συνεισφέρεις στον δημόσιο διάλογο, να ελπίζεις για το καλύτερο…
Αλλά νά…κρατάς και μικρό καλάθι. Δύσκολα μαγεύεσαι από τα μεγάλα λόγια των λαοπρόβλητων ηγετών.
Πόσες φορές είδαμε να να γεννιούνται οι ελπίδες, να πεθαίνουν οι ελπίδες, να ξαναγεννιούνται, να πεθαίνουν και πάλι και ξανά απ την αρχή…
Έτσι πάει η ζωή, έτσι βαδίζουν οι κοινωνίες, προχωρούν, όχι πάντα ευθύγραμμα.
Ζηλεύω μερικές φορές την ορμή και την ανιδιοτέλεια των οπαδών.
Τα παθιασμένα επιχειρήματα, το σεντούκι με τις παλιές κατηγορίες, τα ξαναζεσταμένα πάθη, τις αντιπαλότητες, τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα, μια γροθιά στο τραπέζι της παρέας, ο δικός μας…νάτος νάτος ο πρωθυπουργός.
Σκόρπιες εικόνες με αφορμή την αναμπουμπούλα στο ΠΑΣΟΚ κι ακόμη περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα εκεί και αύριο σε οποιονδήποτε πολιτικό χώρο.
Ζηλεύω περιστασιακά ακόμη και τους αλόγιστα φανατικούς, τους σταλινικούς παλιάς και νέας κοπής, τους συνομωσιολόγους, τους αντιεμβολιαστές, τους ψεκασμένους.
Ζηλεύω τη σιγουριά τους και την ανακούφιση που προσφέρει η έλλειψη της ανάγκης τού να παιδέψεις τη σκέψη σου, να αμφιβάλεις, να ερευνήσεις.
Αχ, πέρασε ανεπιστρεπτί αυτή η εποχή για μενα. Μια light εκδοχή της ιστορίας με τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης, ξέρετε…αυτή με το μήλο.
Εντάξει, μη με παίρνετε και πολύ στα σοβαρά, δεν θα κρατησει και πολύ αυτή η διάθεση.
Είναι και οι συννεφιασμένες μέρες που προηγήθηκαν…
Θα μπορούσα να συνοδέψω τα λόγια μου με μια ιταλική μελωδία στο μαντολίνο ή με τον Υβ Μοντάν να ψιθυρίζει τους στίχους του Ζακ Πρεβέρ από τα «Τα νεκρά φύλλα»
« Ω..θα ήθελα τόσο να θυμάσαι τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι»…
Κάτι μελό τέλος πάντων.
Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ