Όταν δεν θες να κάνεις μια δουλειά, την αναθέτεις σε μια επιτροπή. Μπορείς επίσης να κάνεις ένα νόμο, τον οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει και γιαυτό παραμένει ανεφάρμοστος. Μπορείς επίσης στο νόμο να προβλέψεις ότι απαιτούνται Προεδρικά Διατάγματα και Υπουργικές Αποφάσεις. Μπορείς ακόμα να ζητήσεις να εκπονηθούν μελέτες “Στρατηγικών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων”. Και τέλος, για να κολακεύσεις και το ΣτΕ, προτείνεις και την σύνταξη χωροταξικού σχέδίου, εθνικής εμβέλειας, στο οποίο προσθέτεις εν τέλει και τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό. Όταν αυτά γίνουν, ή εν πάση περιπτώσει δρομολογηθούν, κάθεσαι στ’ αυγά σου και τα κλωσσάς. Δηλαδή δεν κάνεις τίποτα, γιατί από την αρχή φάνηκε ότι δεν την θέλεις τη δουλειά. Εσύ, ή κάποιοι στρατηγικοί σου εταίροι. Αυτό ακριβώς έγινε με το μεγάλο πρόγραμμα των ‘Εξυπνων Δικτύων του ΔΕΔΔΗΕ. Αυτό έγινε με τη Γεωθερμία. Το ίδιο φοβάμαι ότι πάει να γίνει με την ηλεκτροκίνηση, εκτός κι αν η ίδια η αγορά (η βιομηχανία των αυτοκινήτων) αλλάξει γνώμη.
Ο λόγος τώρα για τα Θαλάσσια Αιολκά Πάρκα (ΘΑΠ) για τα οποία βγήκε προχθές και μίλησε “έξω απ τα δόντια” ο πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Ηλεκτροπαραγωγών ΑΠΕ και ταυτοχρόνως πρόεδρος της ΤΕΡΝΑ κ. Γ. Περιστέρης, λέγοντας βέβαια το αυτονόητο – ότι χάσαμε 12 ολόκληρα χρόνια. Θύμισε δηλαδή, ότι οι διαδικασίες οι οποίες ξεκίνησαν πριν το 2010, έμειναν στην συνέχεια μετέωρες - με μικρές δόσεις ψευτοενεργοποίησης, οι οποίες μάλλον ήταν “για τα μάτια” θα προσθέσουμε εμείς. Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι η αφετηρία ήταν ακόμα νωρίτερα αφού η εγκατάσταση ΘΑΠ στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε στο ν. 3468/2006 ο οποίος στο άρθρο 7 (που δεν έχει τροποποιηθεί από την ψήφισή του και εξακολουθεί να ισχύει) προέβλεψε ότι «οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από Α.Π.Ε. επιτρέπεται να εγκαθίστανται και να λειτουργούν ... σε αιγιαλό, σε παραλία, στη θάλασσα ή στον πυθμένα της. Ακολούθως, το 2008, θεσπίσθηκε το «Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τις Α.Π.Ε.» που περιλαμβάνει πρόβλεψη για θαλάσσια αιολικά πάρκα (άρθρο 5, παρ. 1δ) και θέτει αρχικά κριτήρια χωροθέτησης για αυτά (άρθρο 10). Συνολικά, έως τον Ιούνιο 2010, είχαν ήδη υποβληθεί 36 αιτήσεις για χορήγηση αδειών παραγωγής για ΘΑΠ ισχύος 5,3GW .
Ώς που ήρθε ο νόμος Μπιρμπίλη (2010) επί κυβερνήσεως ΓΑΠ, που κατήργησε όλα τα προηγούμενα, ως μη όντα και ως μη γενόμενα, και είπε ξεχάστε τα αυτά, θα κάνουμε εθνικό σχεδιασμό, όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Η κυβέρνηση Σύριζα η οποία παρέλαβε τη λαϊκή εντολή, δεν μπορούσε να αναιρέσει μια τόσο αριστερή και θαρραλέα ενέργεια, ούτε μπορούσε να διαλέξει μεταξύ κρατικής και ιδιωτικής οικονομίας και προτίμησε να ποιεί την νήσσαν μοιράζοντας όμως δεξιά κι αριστερά μελέτες για “ωρίμανση” (αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ). Με αυτά και με πολλά άλλα που για συντομία παραλείπουμε, φτάσαμε στο σήμερα, όπου χρειάστηκε ένας Περιστέρης για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Εν μέρει, γιατί ίσως υπάρχουν και πράγματα που δεν ελέχθησαν ή που είναι δύσκολο να αποδειχθούν. Η άποψή μας είναι δηλαδή ότι δεν φτάνει μόνο το κακό επενδυτικό κλίμα της εποχής των μνημονίων ως εξήγηση της τόσης απραξίας για μια ολόκληρη δεκαετία και βάλε. Ότι 5,3 GW «πετάχτηκαν στη θάλασσα» και τόσες μελέτες στα συρτάρια.
Ως εκ τούτου νομιμοποιείται κάποιος να κάνει και άλλες υποθέσεις: για ανταγωνιστικά επενδυτικά σχέδια τα οποία υπερίσχυσαν, για αδυναμία του ΑΔΜΗΕ να εκτελέσει τα έργα σύνδεσης (υποθαλάσσια καλώδια και υποσταθμοί) ή για απλή ανικανότητα του κράτους να κάνει τους σωστούς διαγωνισμούς (το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι και το πιθανότερο). Όμως κανένας ΓΑΠ και κανείς Σταθάκης δεν αισθάνθηκε ποτέ την υποχρέωση να πει δυο λόγια; Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη. Ούτε και να παραδέχεσαι την αδυναμία σου. Κακό είναι να ηγείσαι ενός κράτους το οποίο κατά την περίοδο της ηγεσίας σου αυτο-ακυρώνεται και γελοιοποιείται
Πηγή: www.athensvoice.gr