Τον Αχιλλέα θαύμαζαν, τι παλικάρι, πάντα μπροστά…
Βέβαια αν ήξερα ότι ήμουν περίπου αθάνατος θα έκανα κι εγώ παλικαριές, αλλά εντάξει, ήταν ο ήρωας. Ήρωας μεν, ξεροκέφαλος δε και τοφαγε το κεφάλι του στο τέλος…
Εγώ με τον Οδυσσέα. Τον πολυμήχανο, που ήξερε πότε και πως να κάνει πίσω, να το δει και λίγο αλλιώς, να ελίσσεται, να λέει και τα ψεματάκια του όταν πρέπει, πάνω απ’ όλα να επιβιώνει.
Για μενα η Οδύσσεια περιγράφει την ουσία της ανθρώπινης φύσης κι εξέλιξης. Αναδυκνείει γλαφυρά την μεγάλη τέχνη της επιβίωσης, την τέχνη του συμβιβασμού…
Αφορμή το εθνικιστικό ξέσπασμα των Βοριομακεδόνων γειτόνων μας.
Ξαφνικά τους έπεσε βαρύ το «Βόρειος», ανυποχώρητοι πιουρίστες, άντε πάλι απ’ την αρχή.
Πόσες δεκαετίες σέρνεται αυτή η ιστορία;
Πεισματάρηδες κι εμείς, το δάκρυ το Καραμανλή, εμπάργκο, Σαμαράς-Μητσοτάκης πατήρ, κυβερνήσεις πέφτουνε μα το γινάτι μένει, άντε να εξηγήσουμε στους ξένους…
Ά κι αυτοί, ο Σκοπιανός Μέγας Αλεξανδρος, οι περικεφαλαίες, εμείς τις δικες μας, πάμε για μαχη με μακεδονικές σαριζες στο ποτάμι…
Κι αφού είδαμε κι απόειδαμε, κάποια στιγμή, λίγο πίσω ο ένας, άντε και ο άλλος καπου στη μέση τα βρήκαμε. Τώρα η μέση διαφέρει ανάλογα με το ποιο κοινό θέλεις να συγκινήσεις αλλά οι υπογραφές έπεσαν.
Μέχρι οι ασυμβίβαστοι να ξαναπάρουν κεφάλι…
Τώρα ο χαρακτηρισμός «ασυμβίβαστος» έχει δυο έννοιες.
Η πρώτη παίρνει το πρόθεμα «γιαλαντζί». Δηλαδή είσαι ασυμβίβαστος μέχρι να να συμβιβαστείς.
Η πρόσφατη ιστορία, πρώτο μνημόνιο, το απορρίπτει μετά βδελυγμίας ο Σαμαράς ώστε να γινει κυβέρνηση και υπογράφει το δεύτερο, το απορρίπτει μετά μεγαλύτερης βδελυγμίας ο Τσίπρας ώστε να γίνει κυβέρνηση και υπογράφει το τρίτο, λίγο πιο ζόρικα, ψαρέψαμε και στους φαιοκόκκινους αγανακτισμένους, μα οι ψήφοι δεν έχουν χρώμα, τέλος καλό, έμεινε ο Λαφαζάνης με τους Βελόπουλους και τους έγκλειστους…
Αυτοί είναι οι καλοί ασυμβίβαστοι, κάνουν τη φασαρία τους, συγκινούν τους αφελείς ευσυγκίνητους, μέχρι να έρθει η ώρα του ρεαλισμού…
Να, τώρα είναι διάφοροι που καταγγέλουν την κυβέρνηση, υποχωρείτε στα Σκόπια, γιατί μιλάτε με τον Ερντογάν, γιατί ήρθε ο Ράμα, είσαστε τσιράκια του ΝΑΤΟ, όλα αυτά που λες έξω απ’ τον χορό.
Μπα…γιαλαντζί.
Οι επικίνδυνοι είναι οι πραγματικά ασυμβίβαστοι, δηλαδή οι ξεροκέφαλοι που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι πάντα υπάρχουν δυο πλευρές, δυο οπτικές, δυο δίκια. Μπορεί και τρία.
Κι αν το κάνουν για πάρτη τους μικρό το κακό. Ασυμβίβαστος ο Παύλος Σιδηρόπουλος ή ο Άσιμος, παρέμειναν και αποχώρησαν πρόωρα…κρίμα αλλά εντάξει.
Αλλά όταν ορίζουν τις τύχες των λαών το πράγμα αλλάζει.
Στην Κύπρο απέρριψαν με περήφανο δάκρυ τις συμφωνίες κι ακόμη περιμένουν…
Ή, πολύ χειρότερα, αλληλοσφάζονται στη Γάζα γιατί ο δικός μας θεός είναι ο αληθινός, όχι ο δικός μας, τα κοτσιδάκια και οι μπούρκες, και ποιος άρχισε τον λίθον βαλέτω κι άντε βγάλε άκρη…
Γιατί αυτό το αμοιβαίο βηματάκι πίσω είναι πολύ βαρύ…
Καλύτερα να ζούμε μέσα στον τρόμο αλλά καθαροί.
Ελπίζω ότι οι μακεδονοχτυπημένοι γείτονες και οι δικοί μας μακεδονοαμύντορες να μην το έχουν πάρει πολύ σοβαρά και κάπου να τελειώσει αυτή η ιστορία.
Αλλά εγώ τους άλλους, τους πραγματικούς ασυμβίβαστους φοβάμαι…
Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ