Τον Πέτρο Κουναλάκη, τον ήξερα πολλά χρόνια. Στυλάκι, στυλάκι, με μπουζούριασε μια μέρα στα γραφεία, και μου είπε « εκεί που πας, στα ξένα, στις Βρυξέλλες, έχουμε προβλήματα, το ένα το άλλο και θέλουμε οπωσδήποτε, να αναλάβεις την οργάνωση».Λέω, τοτέ, ρε συ κουμπάρε, εμείς όταν ήταν να σπουδάσουμε δεν σπουδάζαμε, γιατί το κόμμα ήθελε οικοδόμους. Εάν θυμάστε, ήταν η περίοδος, που ο Κώστας Φιλίνης, την είχε ονομάσει περίοδο της οικοδόμησης, καλή του η ώρα και γίναμε όλοι οικοδόμοι.Πες, πες, έφυγα στις Βρυξέλλες, με εντολή να αναλάβω την οργάνωση, που εκείνη την περίοδο, δεν ήταν και στα καλύτερα της.Ο Πέτρος ήταν ο υπεύθυνος για όλη την Δυτική Ευρώπη, εκείνη την στιγμή. Έτσι γίναμε κολλητοί και για πολλούς και διάφορους λόγους και γιατί γουστάρω εγώ, το στυλάκι και γιατί γούσταρε και αυτός την πανέμορφη ζωή και κυρίως τον διέκρινε ένας κοσμοπολιτισμός, πολύ υψηλού επιπέδου.Επειδή δεν είχαμε παράδες, σχεδόν καθόλου, εκείνη την εποχή, ο Πέτρος έβγαινε από την βολή του και έμενε σε διάφορα σπίτια.
Εκείνη την περίοδο, στις Βρυξέλλες, όλο το χρώμα και το περιβάλλον, το διαμόρφωναν δύο εκπληκτικές προσωπικότητες. Ο ένας ήταν ο αδερφικός μου φίλος πλέον, ο Άλκης Γκρέκος, καθηγητής θεωρητικής φυσικής, στο ULB, μεγάλη φυσιογνωμία και αγωνιστής σοβαρός. Δεν μίλαγε ποτέ, αλλά ήταν από την εποχή της δικτατορίας και χωρίς διαβατήρια και διωκόμενος, και ειλικρινά καθόρισε την υπόλοιπη ζωή μου, με την παρουσία και το σθένος του. Και ο άλλος ο επονομαζόμενος και παππούς, Σαμιώτης από το Ηραίον, μετανάστης από το ?54, εργάτης εργαζόμενος και όχι άνεργος, που τον πλήρωνε τζάμπα και βερεσέ το σομάζ, μαχητής μεχρι την τελευταία του στιγμή, και διατέλεσε και πρόεδρος στην κοινότητα.
Ε, λοιπόν, όλους αυτούς ο Κουναλάκης, ο κοσμοπολίτης Κουναλάκης, ο Κουναλακης που το πρωί διάβαζε δυο γερμανικές και μια γαλλική εφημερίδα και ότι άλλο ψωνίζαμε τότε, είχε γίνει και αυτός κολλητός και εντάχθηκε τόσο αρμονικά στο κλίμα, που ο Άλκης, η Ιωάννα, η Ντινα η Βραχάλη, ο Γιώργης ο Λοϊζος, ο Φαχαντίδης, πατέρας και γιός , ο Γιάννης Κουκουφίκης, και τόσοι άλλοι, εκείνη την εποχή, της άνυδρης άνευ κοινοβουλευτικής παρουσίας περίοδο, εκεί σθεναρά εφ? ώ που ετάχθησαν και ο Κουναλάκης από δίπλα, να προσπαθεί να παντρεύει απ τη μια μεριά τον Σωκράτη Στεφανίδη, που ξενιτεύτηκε στα 60 τόσα του, γιατί απόκτησε παιδί αιφνιδίως, και τον σεβόμασταν όλοι πολύ, μέχρι τους αγριανθρώπους της Γερμανίας, που ελάχιστοι είχαν την ικανότητα, να τους αντιμετωπίζουν όπως ο Πέτρο που, μια κάνοντας και λιγη πλάκα, μια κλωτσώντας , μια σπρώχνοντας, έβγαζε άκρη.
Και ήταν μέλος του κόμματος, από τότε που πήγε στη Γερμανία το πενηντακάτι, μεχρι και ο Πάγγαλος, που τον ήξερε το στυλάκι , ο Πέτρος, τον χοντρό όχι αντιστρόφως, έβγαζε καπέλο, για την ηρεμία του Κουναλάκη, για τις ικανότητες του και κυρίως για το πώς κατάφερνε να βολεύει τα αβόλευτα.Πέτρος, για μας που αποτέλεσες πρώτα και κύρια, τόσο έντονη συντροφιά, θα είσαι για πάντα στη καρδιά μας και στο μυαλό μας.
Θα σε θυμόμαστε, όχι για την περίοδο της τριανδρίας, αλλά για τα εκπληκτικά σου σολαρίσματα, όταν απασφάλισες και έπαιξες τον πραγματικό ρόλο του ανανεωτή.Πριν λίγο κλείσαμε με τον Άλκη, το τηλέφωνο, δεν ξέρουμε και εκείνο το στυλάκι ο Φόντας , αλλά, εμείς από τις Βρυξέλλες, στ? αλήθεια θα σε αγαπάμε, όχι σαν ανάμνηση αλλά, σαν παρουσία διαρκή και επίμονη.