Έτσι απλά δηλώθηκε, με ένα σύντομο βιογραφικό…
Που να καταλάβετε όμως, τι σημαίνει ο Κάργας, για μια γενιά φίλων και αφοσιωμένων, φιλάρεσκα ίσως, αλλά πάντοτε ανιδιοτελώς, ανθρώπων, από τη Θεσσαλονίκη…
Απόφοιτος του Πειραματικού…Σίγουρος είμαι, πως καλά εντάξει, πήγε σε ένα καλό σχολείο…
Όχι, τελείωσε μαζί με άλλους 29 νέους το Πειραματικό, γεννηθέντες το 51 όλοι τους, με πλήρη συνείδηση, ότι φοίτησαν σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της Ευρώπης, εκείνη την εποχή…Ακόμη και μέσα στη δικτατορία, παρά το ότι αποψιλώθηκε, από τους πολύ προχωρημένους καθηγητές του, συνέχισε την παράδοση των υψηλών επιδόσεων…
Νομική σχολή του ΑΠΘ… ρωτήστε, όσους πέρασαν από κει και υπουργεύτηκαν και βουλεύτηκαν και διέπρεψαν, σε πολλούς τομείς, τι σήμαινε Βαγγέλης Καργούδης…
Ο λόγος του σοφού, πάντα διαφοροποιημένος, σε επίπεδο λεκτικό… Ήξερε τα ελληνικά του πειραματικού, για…
Ένας άλλος αδερφός μας, που έφυγε πριν λίγο καιρό ο Νίκος Πάζιος, με έλεγε σε μια συνέλευση της Νομικής, την ώρα που μιλούσε ο Κάργας… εδώ πρέπει να καλούμε τους πρωτοετείς, για να μάθουν το αγορεύειν και ελληνικά…
Αύγουστο του 74, σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι του Χρυσάφι στη Μακένζη Κινγκ, στις συναντήσεις για την αναμόρφωση του φοιτητικού κινήματος και του συνδικαλισμού, ο 23 ετών τότε, Καργούδης, επέμενε και έτσι έγινε στο τέλος, στη διαμόρφωση ανοιχτών συσπειρώσεων, σε κάθε μαζικό χώρο-σχολή, με ανεξάρτητο, διαφορετικό όνομα και λειτουργίες… χωρίς ιδεολογική πλατφόρμα, πλην αυτής, της αυτονόμησης του μαζικού χώρου…
Κι έτσι γεννήθηκε το συσπειρούχτεν…
ΔΗΣΥΚ, ΔΗΣΥΠ και πάει λέγοντας σε όλο το ΑΠΘ… σαρωτική παρουσία, που έδειξε από την πρώτη στιγμή, την διαφορετικότητα, στην αντίληψη για το συνδικαλισμό…
Που πατέ ωρε ξεβράκωτοι στ αγγούρια;;;
1977. Συμμαχάι των πέντε και απαιτεί από τον Κώστα τον Ψυχραιμία, εκπρόσωπο της Χριστιανικής Δημοκρατίας στο συντονιστικό, να φέρει τονΨαρουδάκη στη Θεσσαλονίκη, να περπατήσει πάνω στο Θερμαϊκό…θαύμα!!! Θαύμα!!! Μπας και πάρουμε κανα πέντε τα εκατό…
Ο πρίγκιπας που έχασε τα πάντα και στάθηκε όρθιος… Και μετά σηκώθηκε και πάλι και συνέχισε, σαν σκυλί να παλεύει, μέχρι την τελευταία στιγμή…
Άλλα του έπρεπαν κι επειδή φορτίστηκα άσκημα αυτές τις μέρες, με τα κυβερνητικά λέσια που μας βγάζουν και γλώσσα, δεν θα είμαι αντικειμενικός, εάν συνεχίσω…
Ο αδερφός Σπίνος, ο μόνιμος εν Αθήναις αρωγός και αποκούμπι του Κάργα, ο Κόκας, ο Χρυσάφης, ο Πετεφρής, κι ο Γιαννίκος από κει μακριά και ο Παπαρας, ας συμπληρώσουν το πάζλ…
Για τον Καργούδη ή θα γραφτεί βιβλίο μεγάλο και γεμάτο, ή θα μείνουμε σε κάποιαν αντίστοιχη περιγραφή ,και θα τον φυλάμε μέσα μας ως κόρη οφθαλμού… Αλήθεια είναι τόσα πολλά που ο καθένας θα μπορούσε να αραδιάζει με τις ώρες…Από τότε που μας έβαλε να διαβάσουμε από τις εκδόσεις Κάλβος εάν θυμάμαι καλά το από το Λουμιέρ στον Μπέργκμαν για να μπορούμε να παίρνουμε κι εμείς οι μικροί, μέρος στις κουβέντες για το σινεμά, μέχρι την ευλαβική ανάγνωση και ανάλυση της Θεοφαγίας του Ιαν Κοτ…
Ένα χαμόγελο απέραντο και ένα γέλιο γαργαλιστικό και ολίγον αύθαδες και χλευαστικόν…
Μονίμως με ένα κωλοτσίγαρο στο χέρι, από τότε που τον πρωτογνώρισα, μαθητή του Πειραματικού, ακόμη…
Ευθύβολος στις παρατηρήσεις του, αλλά τόσο γλυκός στις αντιθέσεις και τις οξύτητες που περιείχαν…
Ναι ρε Βαγγέλη, η κωλοκοινωνία άρχισε να ζητάει νέας μορφής πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και έφτασε πλέον να αποκλείει μεγάλα κομμάτια της από κάθε δυνατότητα συμμετοχής, στο γίγνεσθαι…
Ο δακρυρροών Πετεφρής, σήμερα το μεσημέρι, συγκλονισμένος, με έλεγε: μας οδηγούν στη σφαγή αδερφέ μου, πονώντας για το χαμό του Κάργα, βλέπουμε να εκτελούνται οι πρώτοι από εμάς, αλλά δεν πρόκειται…