Δεν τις χωράει ανθρώπινος νους τις εικόνες από τη Σανγκάη που φτάνουν καθημερινά στις οθόνες μας. Ένας αδίστακτος κατασταλτικός μηχανισμός παραβιάζει, υλοποιώντας τις αποφάσεις του αυταρχικού καθεστώτος, τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα εκατομμυρίων Κινέζων. Πολίτες συλλαμβάνονται, ασθενείς φυλακίζονται, οικογένειες χωρίζονται για λόγους δήθεν προστασίας της υγείας τους. Οι αγανάκτηση, οι αντιδράσεις, ο θυμός δεν έχουν -ποτέ δεν είχαν - καμιά σημασία ούτε και είναι ικανά να συγκινήσουν την κομμουνιστική ηγεσία.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο θεμέλιος λίθος του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι μια άγνωστη έννοια στη νέα οικονομική υπερδύναμη του πλανήτη. Υποτάσσονται και αυτά στις σκοπιμότητες της προπαγάνδας και στις γεωπολιτικές προτεραιότητες μιας εξουσίας που δεν είναι διατεθειμένη να κάνει καμιά υποχώρηση σε αιτήματα που μπορεί να την αμφισβητήσουν. Ο διεθνής αυταρχισμός καθορίζει και την εξωτερική πολιτική της Κίνας. Η στήριξη που απλόχερα παρέχεται αυτή την περίοδο στον «ομοϊδεάτη» Πούτιν είναι χαρακτηριστική.

Απαντώντας στην τηλεόραση σε ερωτήματα δημοσιογράφων, ο Έλληνας πρόξενος στη Σανγκάη είπε ότι «κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να καθορίζει η ίδια τα μέτρα που λαμβάνει για την αντιμετώπιση της πανδημίας». Ας ελπίσουμε ότι επρόκειτο για έκφραση «διπλωματικής γλώσσας» που πάντως έρχεται σε αντίθεση με τις απόψεις των συμπατριωτών μας που βιώνουν το δράμα της Σανγκάης. Κι ας ελπίσουμε ακόμα ότι όσοι εξακολουθούν, τις μέρες αυτές να επικαλούνται το δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» να το ξανασκεφτούν. Οι επικοινωνιακές ατάκες έχουν και ανθρώπινα όρια.