Ο Γιώργος Καμίνης μας έκανε φέτος το καλύτερο πασχαλινό δώρο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Είπε -και το έκανε πράξη- το πρώτο μεγάλο, θεσμικό «ΟΧΙ» στη Χρυσή Αυγή! Η νεοναζιστική συμμορία που τρομοκρατεί στους δρόμους, βρίζει χυδαία μέσα στη Βουλή και λερώνει με τη στάση της τον τόπο, βρήκε επιτέλους έναν άνθρωπο αποφασισμένο να βάλει φρένο στην προσβλητική για τη δημοκρατία μας δραστηριότητά της. Ο δήμαρχος της Αθήνας ανέλαβε να σώσει την τιμή όλων μας και να κάνει το αυτονόητο, αυτό που, στις μέρες μας, έχουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ανάγκη: να προστατεύσει τη νομιμότητα!
Αυτονόητο ήταν, επίσης, όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου -και ιδιαίτερα τα κόμματα της Αριστεράς- να βγουν ανοιχτά να στηρίξουν και να επαινέσουν τη θαρραλέα στάση του δημάρχου. Δυστυχώς, ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι… Από την πρώτη κιόλας στιγμή, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησαν τις διφορούμενες και μεσοβέζικες δηλώσεις ουδετερότητας, αρνούμενα να πάρουν σαφή θέση για μια προσβλητική ρατσιστική εκδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Ο Δημήτρης Στρατούλης, για παράδειγμα, έκρινε την ενέργεια του δημάρχου «επικοινωνιακή» και δεν τοποθετήθηκε «ούτε αρνητικά ούτε θετικά»! Ποιος είναι όμως ο λόγος που μπορεί να οδηγήσει πολιτικές δυνάμεις, που αυτοπροσδιορίζονται ως «ριζοσπαστική Αριστερά», σ? αυτή τη στάση; Τι είναι αυτό που αφήνει περιθώρια ώστε να υπάρξει διακριτική ανοχή στην παράνομη δραστηριότητα μιας ακροδεξιάς οργάνωσης; Η εξήγηση βρίσκεται στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει, μαζί με τις πιο αλλοπρόσαλλες πολιτικές δυνάμεις, να διχοτομήσει την ελληνική κοινωνία σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.
Την ώρα που βελτιώνεται η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, ο ΣΥΡΙΖΑ διστάζει να καταγγείλει ευθέως τις καταστάσεις τύπου… Βαϊμάρης, που εκτρέφουν το ακροδεξιό ντελίριο. Δεν ξέρουν, άραγε, τα στελέχη και η ηγεσία του ότι η προβολή -και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα- εικόνων με διανομές τροφίμων σε εξαθλιωμένους Ελληνες από οργανωμένους φασίστες θα έπληττε την προσπάθεια αλλαγής του κλίματος διεθνώς και θα επηρέαζε αρνητικά τα όποια σχέδια ανασυγκρότησης έχουν μπει μπροστά; Ή, μήπως, η προβολή αυτών ακριβώς των εικόνων εξυπηρετεί τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς, κάθε πολιτική δύναμη έχει δικαίωμα να επιλέγει τη στρατηγική και την τακτική που πιστεύει ότι θα την οδηγήσει στην εξουσία. Με μία, ωστόσο, προϋπόθεση: να μην επενδύει συνεχώς στην καταστροφή και την πτώχευση της χώρας, στη μιζέρια και την εξαθλίωση των πολιτών!