Τρόμαξα το προηγούμενο διάστημα από την υποκρισία. Την υποκρισία όσων επικαλούνται υψηλά αγαθά για να μεταμφιέσουν την υστεροβουλία τους και τα ταπεινά τους ένστικτα. Την υποκρισία όσων ήταν πλήρως τακτοποιημένοι από την παλιά κατάσταση, σιτεύονταν πλουσιοπάροχα από το ευρωπαϊκό πρυτανείο και στρέφονται τώρα εναντίον του, επειδή έφτασε η ώρα του λογαριασμού. Αν όμως κάτι με συγκλόνισε τις προηγούμενες μέρες, αν κάτι μου άφησε ένα μούδιασμα στο σώμα κι ένα κόμπο στο στομάχι, αυτό ήταν οι εκδηλώσεις μίσους τόσων πολλών συμπολιτών μας. Ενός μίσους φαινομενικά τυφλού, άλογου, που στρέφεται κατά πάντων, βολεμένων, Ευρωπαίων, παλιών πολιτικών, “φιλελέδων”. Ένα μίσος εκδικητικό για όσους τους στέρησαν το σήμερα και το αύριο, τα όμορφα όνειρα που, για κάποιον άγνωστο λόγο, δικαιούνταν να κάνουν πραγματικότητα.
Δεν είναι ανεξήγητη αυτή η συμπεριφορά. Ο λεγόμενος βολονταρισμός και σχετικισμός του Γαλλικού Μάη έχει προ πολλού υιοθετηθεί από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, δια της παιδείας, των σύγχρονων πολιτιστικών προτύπων και της αστήρικτης ευμάρειας. Μύθοι ολόκληρου του πολιτικού φάσματος έχουν μπλεχθεί, δημιουργώντας ένα νέο, αμάχητο αφήγημα. Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου, με αμύθητα πλούτη στο υπέδαφος της, έχει τους πιο ξύπνιους κατοίκους, απευθείας απογόνους των Αθηναίων φιλοσόφων, που πιστεύουν στην μόνη ορθή εκδοχή του Χριστιανισμού. Την Ελλάδα την εχθρεύονται οι ξένοι και την υπεραγαπούν οι ομόδοξοι Ρώσοι, κι αυτό το αναγνώριζαν ανέκαθεν όλοι οι γνήσιοι εθνικοί μας ήρωες, Κολοκοτρώνηδες και Βελουχιώτες αντάμα. Στην Ελλάδα οι πλούσιοι είναι κακούργοι που πατούν επί πτωμάτων και προκόβουν με μπαμπεσιές και πολιτικές πλάτες, στην Ελλάδα οι φτωχοί είναι πάντοτε αθώοι κι αν είναι τυχεροί παντρεύονται την κόρη του εργοστασιάρχη, στην Ελλάδα όλοι οι παλιοί πολιτικοί είναι ψεύτες και καταχραστές αλλά οι εκάστοτε τωρινοί είναι τίμιοι και ντόμπροι. Στην Ελλάδα παιδεία, υγεία , υπηρεσίες κοινής ωφελείας πρέπει να είναι «δημόσια» μονοπώλια, επειδή μόνο το Άγιον Κράτος μπορεί να μας προστατεύσει από την αφέλεια μας, ο δε έρμος δημόσιος υπάλληλος δεν κάνει κι άσχημα όταν αυθαιρετεί και κλέβει , αφού κι εμείς στη θέση του το ίδιο θα κάναμε. Στην Ελλάδα τιμούμε επίσημα το περιβάλλον, κι εκφράζουμε την αγάπη μας για αυτό σκορπώντας παντού σκουπίδια και λύματα, τα οποία καλώς μένουν στα δάση και στις ραχούλες, καθώς σε άλλη περίπτωση υπήρχε κίνδυνος να τύχουν επεξεργασίας κάπου κοντά στο αυθαίρετο μας , αυτό που χτίσαμε σε λίγη καταπατημένη γη.
Μ’ αυτές τις απλές αρχές νουθετήθηκε η Ελληνική κοινή γνώμη, και κυρίως η άλλοτε ανερχόμενη μεσαία τάξη της. Μια μεσαία τάξη που «κατασκευάστηκε» εσπευσμένα μετά τον εμφύλιο, όταν οι Αμερικανοί σύμβουλοι των τότε κυβερνήσεων ορθά συμπέραναν πως αυτή θα ήταν το σημαντικότερο ανάχωμα απέναντι στον κομμουνισμό και τελικά απέναντι σε κάθε δεσποτισμό. Μια άθελα της κρατικοδίαιτη μεσαία τάξη, προστατευμένη με μύρια προνόμια, που κυρίως αυτή απόλαυσε την συμμετοχή της χώρας μας στο δυτικό σύστημα ασφαλείας και ειδικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ξαφνικά, αυτή η μεσαία τάξη, που δε πήρε χαμπάρι πως οι άμυνες της νομοτελειακά θα εξαφανίζονταν όταν έληξε ο Ψυχρός Πόλεμος, ξύπνησε βίαια από τον γλυκό ύπνο της. Τα παιδιά της, γαλουχημένα με συμπλεγματισμό και φθόνο για το ξένο, στερημένα από μια ορθολογική παιδεία που θα τους είχε εμφυσήσει επαγωγική σκέψη, απολιτίκ και ανενημέρωτα για το τι συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη, ξέσπασαν το Δεκέμβρη του ’08 στις τζαμαρίες όλης της χώρας. Τότε πήραμε την πρώτη γεύση του πόσου δυσλειτουργική έχει καταντήσει η κοινωνία μας, με το δημοψήφισμα πήραμε απλώς ακόμη μια , και φοβάμαι όχι την τελευταία.
Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα άφησε τους Έλληνες αστούς στην κοσμάρα τους, τους ενθάρρυνε να γίνουν αλαζόνες και ματαιόδοξοι, τους κράτησε τυφλούς απέναντι στην διεθνή τάξη πραγμάτων. Ακόμη και στην σχεδόν έσχατη ώρα , όταν πια φαινόταν ολοκάθαρα πως η συμπιεσμένη κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα μιάς αυτοκαταστροφικής έκρηξης, συνέχισαν τα παραμύθια για τους άθλιους τοκογλύφους, που δεν σέβονται την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια του… περιούσιου Λαού, και που μόλις τους διώξουμε όλα θα ξαναγίνουν ανέμελα, όπως ήταν παλιά. Ταυτόχρονα όμως αδιαφόρησαν για την πολύτιμη μεσαία τάξη, νομίζοντας πως την έχουν στο τσεπάκι της. Την φτωχοποίησαν άκριτα, την ενοχοποίησαν ως παρασιτική, την έσυραν σε φυλακές για ξεχασμένες τροχαίες παραβάσεις και την φλόμωσαν σε κλήσεις εταιριών υπενθύμισης οφειλών, προσφέροντας της ως νεφελώδες αντίδωρο την πολύτιμη ευρωπαϊκή συμμετοχή. Προσπαθώντας να διασώσουν την κραταιά κομματοκρατία, έκαναν τελικά ότι μπορούσαν για να μας πείσουν πως χειρότερα δε γίνεται, στέλνοντας μας σαν πρόβατα στον επόμενο, στον ως τώρα αξεπέραστο, δημαγωγό. Το ελληνικό δράμα βρίσκεται σήμερα σε μια νέα πράξη. Η εξέλιξη του θα πρέπει πλέον να αφυπνίσει όλες τις ελίτ του ελεύθερου Δυτικού κόσμου, καθώς ο αφανισμός και η περιθωριοποίηση που βιώνουν οι εγχώριοι μεσοαστοί είναι σε μεγάλο ποσοστό και απότοκο της ανεξέλεγκτης, αδίστακτης οικονομικής παγκοσμιοποίησης. «Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα’ρθεις», όπως έλεγαν οι παππούδες μας…
Ο πρωθυπουργός φαίνεται σήμερα να είναι άτρωτος, παρά την σκληρή συμφωνία, όμως ανησυχεί μήπως γίνει ο τελικός αποδέκτης όλου του συμπυκνωμένου μίσους που κι ο ίδιος υποδαύλισε. Τους επόμενους μήνες θα έλθει αντιμέτωπος με όλα όσα συνδημιούργησε, τον οικονομικό μαρασμό, τον αντιευρωπαϊκό φανατισμό, την απατηλή ελπίδα των θολωμένων σύγχρονων Ελλήνων Ξεβράκωτων. Και όλη η αυτή η οργή θα εκφράζονται κυρίως από τους παλιούς του συντρόφους και πολιτικούς κηδεμόνες. Αν κινηθεί με την αυτοπεποίθηση που θα έπρεπε να του προσφέρει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και η επικοινωνιακή διαχείριση της συμφωνίας , και εκμεταλλευθεί την αποδιοργάνωση της αντιπολίτευσης, ίσως κατορθώσει κα γίνει πραγματικά ο μεταρρυθμιστής ηγέτης που επιδιώκει να παρουσιάζεται. Τώρα πια δεν διακυβεύεται η χρήση του Ευρώ, μα η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ισότιμου εταίρου, ως σύγχρονου λειτουργικού ευνομούμενου κράτους. Η επιλογή θα είναι δική του, μας αφορά όμως όλους…