Οι διάφορες ερμηνείες που δόθηκαν στην τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την 7ήμερη εργασία/λειτουργία των επιχειρήσεων απέσπασαν την προσοχή από μια άλλη αποστροφή της συνέντευξής του, πολύ πιο ενδεικτική των κοινωνικών του αναφορών του προαλειφόμενου ως επόμενου πρωθυπουργού της χώρας.

«Σκέφτομαι όμως και το νέο παιδί από το Περιστέρι, που θέλει να βρει δουλειά ως ψυκτικός…» είπε εμφατικά σε κάποιο σημείο, νομίζοντας προφανώς ότι με αυτόν τον τρόπο παρεμβαίνει δραστικά κατά των διακρίσεων σε βάρος των υποβαθμισμένων Δυτικών προαστίων της Αθήνας.

Η μνήμη ανατρέχει αυτόματα σε μια αντίστοιχη δήλωση του Δημήτρη Τζανακόπουλου που περηφανεύτηκε ότι έζησε δύο – ολόκληρα – χρόνια στο Αιγάλεω, ως απόδειξη μάλλον των αριστερών του καταβολών.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι βέβαια το αν θέλει γίνει ψυκτικός ένας νέος Περιστεριώτης ή το πού έζησε ο Τζανακόπουλος. Συμπληρώνοντας μια δεκαετία σχεδόν βαθιάς κρίσης διαπιστώνουμε ότι μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος δεν έχει ακόμα διανύσει την απόσταση που το χωρίζει από την κοινωνική πραγματικότητα. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα γιατί πρόκειται κυρίως για το σύστημα που κυβερνάει ή φαίνεται ότι θα κυβερνήσει την χώρα.