Εχουμε παράξενη και αντιφατική αντιμετώπιση σε πολλά θέματα και η μετανάστευση είναι ένα απ’ αυτά. Κατηγορούμε τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες για ένα σωρό πράγματα για τα οποία δεν είναι υπεύθυνες, όπως ας πούμε το ελληνικό χρέος, και δεν τις κατηγορούμε για πράγματα που θα άξιζε στ’ αλήθεια.

Τα ευρωπαϊκά κράτη φέρονται υποκριτικά στο θέμα της μετανάστευσης. Υποτίθεται ότι δεν χρειάζονται μετανάστες, πολλοί μετανάστες όμως καταφέρνουν να φθάνουν στην Ευρώπη και να βρίσκουν δουλειές. Με δική τους ευθύνη. Αν πνιγούν στον δρόμο, δεν θα φταίνε παρά οι ίδιοι. Είναι το τέλειο προλεταριάτο. Με κάθε τρόπο οι νόμοι τους κηρύσσουν ανεπιθύμητους και εφόσον συνεχίζουν να έρχονται αναγκαστικά κινούνται από μαφίες, όπως καθετί παράνομο.

Στην Ελλάδα οι μετανάστες έρχονται για να προχωρήσουν παραμέσα στην Ευρώπη και εγκλωβίζονται λόγω των συμφωνιών επαναπροώθησης που έχει υπογράψει η χώρα. Γιατί τις δέχθηκε αυτές τις συμφωνίες, γιατί δεν αντιδρά σε αυτές, γιατί οι ευρωβουλευτές και οι άλλοι στα ευρωπαϊκά όργανα δεν τους κάνουν κάποια κριτική; Να πεις ότι σεβόμαστε καθετί ευρωπαϊκό; Από το πρωί ως το βράδυ κατηγορούμε την Ευρώπη για τα μύρια όσα, αλλά σ’ αυτό δείχνουμε σεβασμό και κατανόηση. Κατά βάθος συμμεριζόμαστε αυτή την υποκρισία και τον ρατσισμό που κρύβει.

Ας σκεφθούμε την πιθανότητα όταν δεν θα υπάρχουν πια δουλειές για μετανάστες στην Ευρώπη, με κάποιον τρόπο, και μάλλον γρηγορότερα από όσο φανταζόμαστε, το μήνυμα να φτάνει στις οικογένειες που μαζεύουν λεφτά για να μπορέσουν να στείλουν μετανάστη το ένα από τα αγόρια τους ή περισσότερα. Δεν είναι άτακτος στρατός ή περιφερόμενοι αλήτες, είναι παιδιά από σπίτια με ανάγκες. Στην περίπτωση αυτή δεν θα στρεφόταν αλλού το ρεύμα, στις χώρες υπό ανάπτυξη ας πούμε;

Στην πραγματικότητα, όμως, η Ευρώπη συνεχίζει να χρειάζεται μετανάστες για τις βαριές σκληρές δουλειές, παρά την ανεργία. Φαίνεται ότι δεν είναι μόνο οι Ελληνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την πεποίθηση ότι τους αξίζει κάτι καλύτερο από το να γίνουν υπηρέτριες σε σπίτια ή εργάτες σε διαλυτήρια πλοίων. Με διάφορους τρόπους αυτό το χάσμα ανάμεσα στις ανάγκες της κοινωνίας και στις επιθυμίες των ανθρώπων υπάρχει παντού και καλύπτεται όπως-όπως από τη μετανάστευση. Προτιμάται η μαύρη εργασία, εν τέλει, ανασφάλιστη, ενώ τόσο χρειάζεται εισφορές το ασφαλιστικό σύστημα, ενώ τόσος λόγος γίνεται για υπογεννητικότητα.

Η υπογεννητικότητα! Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σπάνε το κεφάλι τους πώς να πείσουν τις γυναίκες να κάνουν περισσότερα παιδιά, ενώ οι ασιατικές κυβερνήσεις πώς να κάνουν λιγότερα. Οσο και να δίνουν κίνητρα οι κυβερνήσεις, οι Ευρωπαίες δεν κάνουν παιδιά ή τα κάνουν μετά τα 40. Η Ευρώπη γερνάει, χωρίς μάλιστα να υπάρχουν αρκετές γυναίκες από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες να φροντίζουν την τρίτη ηλικία της…

Καημένη Ευρώπη! Πώς να συμμαζέψει από λύκεια, πανεπιστήμια, καριέρες και φιλοδοξίες τις χειραφετημένες νεαρές, να τις στρώσει στην τεκνοποίηση; Δεν υπάρχει τρόπος, οι Ευρωπαίες δεν ξαναμπαίνουν στον ζυγό. Ολο και μεγαλύτερες κάνουν παιδιά, όλο και λιγότερα. Η Ευρώπη πρέπει να συμβιβαστεί με τα μαυριδερά, μαυρομάτικα, μαυρομάλλικα, σχιστομάτικα παιδάκια, όλες τις παραλλαγές του σκούρου και του παράξενου, που συνεχίζουν να παράγονται σε αφθονία, μέχρι να μορφωθούν όλες οι μαυριδερές κτλ. κτλ. γυναίκες του κόσμου, να αραιώσουν την παραγωγή. Λυπηρό, αλλά ξέρουμε από τον καιρό του Μέντελ πως η ανθρωπότητα σκουραίνει.

Ιδανικά βέβαια θα έπρεπε κάθε χώρα να μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της και κάθε γενιά να δίνει συντάξεις στην προηγούμενη. Αλλά δεν ζούμε σε ιδανικό κόσμο. Νοσταλγούμε εποχές που δεν υπήρχε τόση μετανάστευση και ξεχνάμε ότι υπήρχαν άλλου τύπου μετακινήσεις πληθυσμών, υπήρχαν πόλεμοι, γίνονταν εισβολές, λεηλασίες, οργανώνονταν αποικισμοί.

Ζητάμε ευρωπαϊκή φύλαξη των ελληνικών συνόρων. Δηλαδή, τι να κάνει η Ευρώπη, να βάλει συρματόπλεγμα σε όλες τις ακτές; Μπορούμε να ζητήσουμε όμως περισσότερη λογική στην αντιμετώπιση των ίδιων των αναγκών της, περισσότερη ειλικρίνεια. Να εκθέσουμε καθαρά την κατάσταση, το πώς εντάσσουμε τους μετανάστες, πώς εργάζονται οι ανθρωπιστικές οργανώσεις εδώ, ποιοι είναι, υπάρχουν τόσοι πρόσφυγες ας πούμε, να ζητήσουμε από τις άλλες χώρες στοιχεία που να δικαιολογούν την ως τώρα πολιτική των κλειστών συνόρων, να αναγκάσουμε την Ευρώπη γενικά να αντιληφθεί ότι δεν είναι νησί στο Διάστημα αλλά ήπειρος του πλανήτη Γη, κομμάτι αυτού του κόσμου. Ηπειρος της δημοκρατίας, μάλιστα, και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εχουμε τη θέση και τη δυνατότητα να κάνουμε μια τέτοια προσπάθεια. Θα μπορούσαμε να είμαστε πρωτοπορία στο θέμα της μετανάστευσης αντί να ανοίγουμε στρατόπεδα που θυμίζουν ναζισμό.