Λίγες ώρες έμειναν πριν ανοίξουμε το κουρτινάκι του παραβάν για τις ευρωεκλογές, η κουβέντα στην Ελλάδα έχει το βλέμμα κυρίως στο εσωτερικό και περιστρέφεται διαρκώς γύρω από αυτό, ξεχνώντας πως οι εκλογές δεν είναι εθνικές.
Οι εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας μιλούν για πολιτική σταθερότητα και ευρωπαϊκή προοπτική, αγνοώντας συνειδητά ότι το μοντέλο λιτότητας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, αυξάνει τον ευρωσκεπτικισμό και βάζει σε κίνδυνο το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα με συνέπεια να κινδυνεύει η σταθερότητα που επικαλούνται, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά σε ολόκληρη την Ε.Ε.
Στην άλλη πλευρά του μικρού διπολισμού, στον ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για ανατροπή σε Ελλάδα και Ευρώπη, με το βλέμμα να κοιτάζει και εκτός Ε.Ε. Μιλούν για μια περίεργη συμμαχία του Νότου, επενδύοντας σε εκείνη για την ανατροπή των συσχετισμών και την αλλαγή των ασκούμενων πολιτικών. Εύλογα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί για τα αποτελέσματα μιας συμμαχίας με την Ισπανία του Ραχόϊ για παράδειγμα, εκτός και αν συζητάμε για αριστερές κυβερνήσεις σε όλο τον Νότο, σε μια άλλη Ευρώπη, σε μια άλλη κοινωνία, σε ένα άλλο σύμπαν.
Τελικά υπάρχει τρόπος για να μην συνδεθεί η Ευρώπη του κοινωνικού κράτους, της ειρήνης και της δημοκρατίας με την λιτότητα και τον συντηρητισμό; Από ότι φαίνεται ναι, δεν έρχεται μέσα από καταγγελίες, ούτε από τον ευρωσκεπτικισμό και τον εφησυχασμό, αλλά από το αίτημα για πολιτική και οικονομική ενοποίηση. Με λίγα λόγια περισσότερη Ευρώπη σημαίνει, λιγότερες ανισότητες μεταξύ των μελών της, μεταφορά πλεονασμάτων από τους πιο ισχυρούς στους αδύναμους, χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού, μεγαλύτερος χρόνος αποπληρωμής και ενιαία ρήτρα ανάπτυξης, για όλα τα κράτη-μέλη βασισμένη στις δυνατότητες τους και την περαιτέρω ανάπτυξη τους.
Περισσότερη Ευρώπη σημαίνει περισσότερο κοινωνικό κράτος, δημοκρατία, αλληλεγγύη, απαντήσεις που είναι και οι μόνες οι οποίες μπορούν να καθηλώσουν τον ευρωσκεπτικισμό που καλπάζει, τα άκρα που αναπτύσσονται και που δυστυχώς όπως όλα δείχνουν θα στείλουν μια υπολογίσιμη αντιπροσωπεία τους στο ευρωκοινοβούλιο.Κάποιοι μάλιστα έχοντας ξανά το βλέμμα στο εθνικό ακροατήριο εκφωνούν το λαϊκίστικο σύνθημα« λιγότερη Μέρκελ» αλλά ακόμα και αν μπει κανείς σε αυτήν την λογική, ο μόνος τρόπος για να υλοποιηθεί αυτό το σύνθημα είναι η επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, μόνο τότε ένα κράτος-μέλος δεν θα μπορούσε να κινεί τα νήματα για όλα.
Η διαδρομή της ευρωπαϊκής ενοποίησης ξεκίνησε με μόλις έξη μέλη να ακολουθούν μια άγνωστη πορεία, σε αυτήν όμως μετά τις κατακτήσεις των πρωτοπόρων προστέθηκαν και άλλα κράτη που παρακολουθούσαν ως θεατές μέχρι τότε, επιταχύνοντας την συγκρότηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και την συνεχή ενδυνάμωση του. Σήμερα το βήμα της Ευρώπης είναι πιο αργό από ποτέ, αρκετοί κάνουν δεύτερες σκέψεις, ο ευρωσκεπτικισμός μπολιάζει το έδαφος της και οι κοινωνίες υποφέρουν τόσο ώστε σε πολλές περιπτώσεις να ξεχνούν το θετικό πρόσημο στο παρελθόν της. Η κατεύθυνση που ακολουθείται οδηγεί το τρένο σε επικίνδυνη τροχιά, οι δυνάμεις που βλέπουν μέσα σε αυτό δεν μπορούν να το αγνοήσουν ή να εθελοτυφλούν. Οφείλουν να αναδείξουν πως το ζύγισμα γέρνει θετικά υπέρ της Ευρώπης, η ειρήνη, η δημοκρατία, τα δικαιώματα, το υψηλό βιοτικό επίπεδο δεν πρέπει να σβηστούν από την μνήμη των πολιτών.
Για να μην γίνουν όμως όλα αυτά μια ανάμνηση, σε ένα αβέβαιο μέλλον η μόνη προοδευτική λύση βρίσκεται στο αίτημα για περισσότερη Ευρώπη και όχι στα γενικόλογα συνθήματα περί άλλης Ευρώπης ή ακόμα χειρότερα στην έξοδο από αυτήν.
Και μιας και οι περισσότεροι νέοι διαβάζουν από το διαδίκτυο και τις σύγχρονες τεχνολογίες θα αναφερθώ στον σπουδαίο κοινωνιολόγο Μανουέλ Καστέλς, έδωσε ένα σαφές παράδειγμα με σύγχρονους όρους δίνοντας όλη την ουσία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είπε ότι πρέπει να φανταστούμε την Ευρώπη σαν ένα διαδικτυακό κράτος. Ένα δικτυωμένο, network sτate, του οποίου όμως βασικό συστατικό στοιχείο δε μπορεί παρά να είναι οι δικτυωμένες πόλεις. Γιατί αλλιώς τι θα είναι; Η κυριαρχία του ενός επί του άλλου; Η κυριαρχία των δύο, των τριών μεγαλύτερων, σε άλλους;