Στον νόμο για την κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ η ΔΗΣΥ ψήφισε «παρών». Τι ακριβώς εκφράζει αυτή η κρυπτική «γνώμη». Φοβάμαι ότι εκφράζει την ανικανότητα της ΔΗΣΥ να διαμορφώσει καθοδηγητική άποψη για θέματα που σχετίζονται με μείζονες πολιτικές θεωρήσεις. Νόμισε ότι της ζητούσαν τη γνώμη της γενικά περί κρατικοποιήσεων; Κι αν αυτό νόμισε η απάντηση υπήρξε η αποφυγή απάντησης και άρνηση έκφρασης άποψης; Ίσως αυτό να σημαίνει το περίεργο «παρών», ότι δηλαδή δεν ξέρω τι να πω εν προκειμένω.

Μα, το θέμα κρατικοποίησης ή ιδιωτικοποίησης δημόσιου αγαθού ή δημόσιας υπηρεσίας δεν είναι δογματικό ώστε να πανικοβάλει ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα όταν του τίθεται, εκ του φόβου μήπως κάποιους ιδεόληπτους των τάξεών τους θα δυσαρεστήσει ούτως ή άλλως μια σαφής απάντηση. Το αν η διαχείριση ενός δημόσιου αγαθού η μιας δημόσιας υπηρεσίας θα ανατεθεί στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα είναι ζήτημα καθαρά πρακτικό: Ποιος μπορεί να κάνει αποτελεσματικότερα και φτηνότερα τη δουλεία.

Γιαυτό και εν προκειμένω, αντί να εκφωνήσει αυτό το αμήχανο «παρόν» η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΣΥ θα μπορούσε, στη συζήτηση, να είχε θέσει το εξής ερώτημα και με γνώμονα την πειστική απάντηση τελικά να εκφέρει την ψήφο της: Πόσο υπολογίζει την δημόσια επιδότηση του κρατικού ΟΑΣΘ ο νομοθετών υπουργός και πόσο θα ήταν η αντίστοιχη επιδότηση στην περίπτωση της ιδιωτικοποίησης. Πολύ απλό και ξεκάθαρο κριτήριο που θα στρίμωχνε την κυβέρνηση στο πεδίο του ορθολογισμού χωρίς φεγγίτη διαφυγής. Δεν πρόσεξαν οι της ΔΗΣΥ ότι ούτε η εισηγητική έκθεση μήτε το σχέδιο νόμου αναφέρονται σε αυτό το ξεκάθαρο κριτήριο;

Ο υπόκρυφος λαϊκισμός φαίνεται ότι τελικά μπλοκάρει ακόμη και την φαντασία. Κάκιστα.