Λένε ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη ενιαίο ακίνητο για εμπορική αξιοποίηση με μεγαλύτερη αξία από το Ελληνικό. Μπορεί να είναι υπερβολή, αλλά δεν φαίνεται παράλογο μια χώρα, μια χρεοκοπημένη χώρα, να έχει ένα τέτοιο περιουσιακό στοιχείο, μεγαλύτερο από το Μόντε Κάρλο, και 12 χρόνια να μην μπορεί να το αξιοποιήσει; Αξιοποίηση στην Ελλάδα, όμως, σημαίνει ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Κάποιοι δήμαρχοι θα διεκδικήσουν ένα κομμάτι, για το καλό των δημοτών τους φυσικά και για να υπερασπίσουν το δημόσιο χώρο και το πράσινο. Κάποιοι υπουργοί θα κόψουν ένα άλλο για να γίνουν δρόμοι, δημόσιες υπηρεσίες θα επεκταθούν στις παλιές εγκαταστάσεις, κάποιοι θα διεκδικήσουν άλλα κομμάτια δικαστικά γιατί τους ανήκαν τον προηγούμενο αιώνα.
Η άλλη προοπτική είναι ο παλιός ελληνικός μύθος. Έρχονται οι σεΐχηδες που μοιράζουν λεφτά. Όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες, ο εμίρης χαρίζει χρυσά ρολόγια σε όποιον του σφίγγει το χέρι. Πόσοι Έλληνες πρωθυπουργοί έχουν πάει τα τελευταία χρόνια στο Κατάρ;
Δεν μπορούν να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Δεν τις επιτρέπει το οικονομικό μοντέλο. 10 μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις και οι 10 προμηθευτές τους. 10 μονοπώλια με αξία όση όλες οι άλλες επιχειρήσεις μαζί και 10 ολιγάρχες που μπορούν να συναλλάσσονται με την κρατική και την κομματική γραφειοκρατία για να κάνουν δουλειές.
Αυτό το μοντέλο προσπαθούν να επαναλάβουν, γι’ αυτό αναζητούν σεΐχηδες. Αλλά το χρήμα έχει γίνει πια ακριβό, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να το μοιραστεί παρά μόνο αν οι όροι είναι ληστρικής εκμετάλλευσης. Όλοι ξέρουν τι σημαίνει «γραφειοκρατικές δυσκολίες». Τι σημαίνει ότι οι επενδύσεις χρειάζονται χρόνια, δεκαετίες, μέχρι να ξεπεράσουν τα «γραφειοκρατικά εμπόδια». Η μετάφραση είναι να βάλουν συνέταιρο το κομματικό και κρατικό σύστημα. Γι’ αυτό επενδυτές δεν εμφανίζονται. Γι’ αυτό αναζητούνται στις ερήμους.
Δεν μπορούν να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Παρά μόνο αν αλλάξει το σύστημα του κομματικού ελέγχου. Δεν θα έρθουν ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα, αν πρώτα δεν μπορέσουν οι ίδιοι οι Έλληνες να επενδύσουν. Ας κοιτάξει ο καθένας το χώρο που εργάζεται. Μπορεί να γίνει καμιά επένδυση σ’ αυτό το περιβάλλον;
Αυτή τη στιγμή στο χώρο των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης βασιλεύει η απόλυτη παρανομία και υπόγεια συναλλαγή. Οι κάτοχοι των αδειών βρίσκονται στον Κορυδαλλό. Μπαινοβγαίνουν στον Κορυδαλλό αναμένοντας τη δίκη τους. Έχουν χρεοκοπήσει. Φυγοδικούν, καταζητούνται στο εξωτερικό. Δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους, δεν πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν αποδίδουν ΦΠΑ, δεν πληρώνουν εφορία. Χρωστάνε δεκάδες εκατομμύρια. Ιδιωτικοί, κομματικοί, εκκλησιαστικοί, δημοτικοί σταθμοί έχουν χρεοκοπήσει.
Δεν μεταδίδουν πρόγραμμα, δεν πληρούν καμία προϋπόθεση του νόμου. Τράπεζες διαχειρίζονται τις συχνότητες, δηλαδή την περιουσία του κράτους, για να καλύψουν τα χρέη επιχειρήσεων. Βγάζουν σε πλειστηριασμό τις συχνότητες, τις παραχωρούν σε όποιον είναι διατεθειμένος να αναλάβει τα χρέη. Δηλαδή τις συχνότητες της ενημέρωσης, την περιουσία του δημοσίου, για την παραχώρηση της οποίας το κράτος θέσπισε ειδικά όργανα, νόμους, αυστηρές προϋποθέσεις και περιορισμούς, τη διαχειρίζονται και την παραχωρούν τα τμήματα Δανείων των τραπεζών.
Ήταν αναμενόμενο ότι θα φτάναμε εδώ. Πάνω από μια δεκαετία τώρα, η πολιτεία δεν προκηρύσσει διαγωνισμό για την παραχώρηση αδειών. Το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο δεν λειτουργεί. Κάθε ένα εξάμηνο, με μια τροπολογία σε άσχετο νόμο, δίνεται παράταση στο καθεστώς της ημιπαρανομίας. Ψηφίζονται νόμοι που νομοθετούν το αδιανόητο: Όποιος εξέπεμψε παράνομα γίνεται νόμιμος. Σταθμοί προστίθενται που αλλάζουν όνομα την επόμενη μέρα και μπαίνουν στο παιχνίδι των αγοραπωλησιών. Εκατομμύρια αλλάζουν χέρια. Πωλείται δηλαδή ιδιωτικά η περιουσία του δημοσίου. Οι δημοσιογράφοι παρακολουθούν όλο αυτό το εμπόριο της δημόσιας ιδιοκτησίας απαθείς. Ζητάνε μόνο καλύτερους μισθούς.
Οι συνδικαλιστές που δίνουν ηρωικούς αγώνες εναντίον των «Γερμανών κατακτητών», δεν έκαναν ποτέ καμία κινητοποίηση που οι οφειλές στα ασφαλιστικά τους ταμεία ανέρχονται σε δεκάδες εκατομμύρια. Το κράτος παρακολουθεί το εμπόριο που το ίδιο το κράτος επιτρέπει με τη δημιουργία γκρίζας ζώνης. Έχει χίλιους διαφορετικούς λόγους να αφαιρέσει τις άδειες, να επαναπροκηρύξει τις συχνότητες. Να δημιουργήσει δηλαδή νέες δουλειές, επενδύσεις, κινητικότητα, θέσεις εργασίας. Δεν το κάνει. Διοχετεύει κρατική διαφήμιση σε Μέσα χρεοκοπημένα. Δημιουργεί πολιτικό χρήμα και εξουσία. Η ημιπαρανομία δημιουργεί αφανή κέρδη σε ολόκληρα τμήματα της κρατικής και της κομματικής γραφειοκρατίας. Πάρα πολλά εκατομμύρια έχουν αλλάξει χέρια όλη αυτή την 20ετία. Πουλώντας αέρα, περιουσία του δημοσίου.
Ήταν αναγκαστικό να φτάσουμε εδώ; Ακόμα και χωρίς την κρίση, έτσι θα εξελισσόταν η κατάσταση. Γιατί η ημιπαρανομία κατέστησε την άδεια, δηλαδή τη δημόσια ιδιοκτησία, μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο από το περιεχόμενο. Ποιος ενδιαφέρεται για το προϊόν ενημέρωση, για το περιεχόμενο, για ποιότητα, για νέες ιδέες, για ανανέωση, όταν με το εμπόριο άδειας γίνεται εκατομμυριούχος πουλώντας αέρα;
Είναι αστείο, οι δημοσιογράφοι είναι οι πιο έκπληκτοι απ’ όλους. Διαπιστώνουν ότι δεν χρειάζονται. Ότι στο εμπόριο συχνοτήτων μπορούν να αγοράζονται και να πωλούνται συχνότητες, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς εργαζόμενους. Ότι το προϊόν δεν ήταν η δουλειά τους αλλά ο αέρας, η περιουσία του δημοσίου. Έγιναν αυτά τα χρόνια δεκάδες απεργίες για το ύψος των μισθών, δεν σκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε μια απεργία για την εφαρμογή των νόμων. Ποιος θα κάνει επενδύσεις σ’ αυτό το περιβάλλον; Όσες φορές επιχείρησαν ξένοι όμιλοι να μπλέξουν με επενδύσεις στον ελληνικό χώρο ενημέρωσης, έφυγαν τρέχοντας μόλις αντιλήφθηκαν την κατάσταση.
Είμαι μάλλον ο μόνος που απορεί με αυτή την κατάσταση. Όταν είχε κυκλοφορήσει η ATHENS VOICE είχαμε πει ότι θα συμπληρωθεί με ένα ραδιόφωνο. Δεν γίνεται Φωνή της Αθήνας χωρίς έκφραση στα ερτζιανά. Δέκα χρόνια τώρα, παρακολουθώ την κατάρρευση άναυδος. Συναλλαγή, ημιπαρανομία, διαπλοκή, εκατομμύρια. Θα μου πεις, υπάρχει καμία διαβεβαίωση ότι μια ραδιοφωνική ATHENS VOICE θα ήταν βιώσιμη; Πιθανόν, γιατί το μόνο ανταγωνιστικό προϊόν που θα είχε θα ήταν το περιεχόμενό της. Αλλά και βιώσιμη να μην ήταν, θα δοκίμαζαν άλλοι, οι επόμενοι, θα υπήρχε ανανέωση, νέες επενδύσεις, νέες απόπειρες, αποτυχίες, επιτυχίες, προσπάθειες. Αντί γι’ αυτό, χρόνια ολόκληρα υπάρχει μόνο συναλλαγή, κέρδη χωρίς παραγωγή, διόδια στο κομματικό σύστημα. Η συνταγή, δηλαδή, που οδήγησε στην καταστροφή ολόκληρη τη χώρα.
Μία από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης Μόντι στην Ιταλία ήταν να επαναπροκηρύξει τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες. Υπολόγιζαν τα έσοδα του κράτους στα 2 δισεκατομμύρια. Εδώ τόσα χρόνια μετά, ακόμα και τώρα που η ραδιοτηλεοπτική αγορά έχει καταρρεύσει, συνεχίζουν απτόητοι. Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, τα όργανα της πολιτείας δεν λειτουργούν, η δικαιοσύνη είναι απασχολημένη. Ο χώρος της ενημέρωσης στην Ελλάδα είναι αντικείμενο των αστυνομικών ρεπορτάζ.
Πολλαπλασίασε το παράδειγμα αυτό με όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας. Κανείς κανονικός άνθρωπος δεν είναι διατεθειμένος να επενδύσει σ’ αυτό το καθεστώς. Με συνέταιρο το κομματικό σύστημα. Πληρώνοντας διόδια. Μόνο όσοι μπορούν να παίξουν το παιχνίδι της συναλλαγής και της διαπλοκής. Γι’ αυτό ψάχνουν επενδυτές στις ερήμους. Περιμένουν έναν εμίρη να τους σώσει. Και έρχεται μόνο ο Τσάκας.