Το πιθανότερο είναι ότι την ερχόμενη Κυριακή το βράδυ, ο Εμμανουέλ Μακρόν θα είναι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας. Ο νεώτερος ηλικιακά – μετά τον Ναπολέοντα – στην ιστορία της, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του τραπεζικού συστήματος και πρώην υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Ολάντ για δύο περίπου χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι ο Μακρόν θα είναι ο ιδανικός πρόεδρος για την Γαλλία και για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι μεταρρυθμιστικές του θέσεις και το πρόγραμμά του γεννούν πάντως πολλές προσδοκίες επιτυχίας στο έργο του.

 Εκείνο ωστόσο που δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς είναι ότι σε μια χώρα με παραδοσιακές, ιστορικά διαμορφωμένες πολιτικές δυνάμεις, ο πιθανός νικητής δεν αναδείχθηκε μέσα απ’ αυτές. Την ώρα που οι κομματικοί μηχανισμοί αναδείκνυαν τον Φιγιόν και τον Αμόν ως τους εκλεκτούς τους – και ήδη αποκλεισμένους – υποψήφιους, την ώρα που το κομμουνιστικό κόμμα κατέφυγε στον αριστεριστή Μελανσόν και η Λεπέν οχυρώθηκε στο εθνικιστικό της μέτωπο, ο ανεξάρτητος κομματικά Μακρόν τέθηκε από την αρχή επικεφαλής της εκλογικής κούρσας.

Πρόκειται για ένα καθαρό μήνυμα που στέλνουν οι Γάλλοι πολίτες ότι δεν είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν προσκολλημένες στο παρελθόν πολιτικές δυνάμεις. Σ’ ένα κόσμο που αλλάζει καθημερινά με τρομερή ταχύτητα, η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει παρά με την αξιοποίηση των κατακτήσεων της επιστήμης και της τεχνολογίας προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση και η πολυπολιτισμικότητα, σε αντίθεση με την εθνική περιχαράκωση και τον ρατσισμό, αποτελούν ευκαιρίες προόδου.

 Η ελληνική κοινωνία έχει δώσει από καιρό σήματα πολιτικού αδιεξόδου, καθώς ασφυκτιά ανάμεσα σε μηχανισμούς και στελέχη που αρνούνται να αναγνωρίσουν τη νέα πραγματικότητα. Οι πολίτες δικαιούνται να αισθάνονται απογοητευμένοι και καχύποπτοι, ιδιαίτερα μετά και την τραγική κατάληξη της φαεινής ιδέας του Αλέκου Αλαβάνου για τη διαδοχή του. Αλλά και στους άλλους πολιτικούς χώρους, είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται και να πετάγονται στον εσωκομματικό κάλαθο των αχρήστων. Οι ηγέτες δεν φαίνονται διατεθειμένοι να τα βάλουν με κατεστημένα κομματικά συμφέροντα.

 Ας μην νομίζει ωστόσο κανένας – μικρός ή μεγάλος – μηχανισμός ότι η κοινωνία θα περιμένει αιωνίως να της ορίσουν πότε και μεταξύ ποιων θα κληθεί να εκλέξει «απο την βάση». Κανένας Μακρον δεν προειδοποιεί για την επιτυχία του, πιθανόν να μην την προβλέπει ούτε κι ο ίδιος.

Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»