Ανέκαθεν – εξαιτίας προσωπικών παιδικών βιωμάτων – ταύτιζα τις βίαιες επιτάξεις των δημοσίων υπαλλήλων είτε με ζοφερές απρόβλεπτες φυσικές καταστροφές είτε με δικτατορικές εκτροπές . Από τα αχνά , που θυμάμαι ως παιδί ήταν οι τρείς πολιτικές επιστρατεύσεις σε βάρδιες 24ωρου του Δ.Υ.- Μηχανικού πατέρα μου . Η πρώτη ήταν σε κάποιο μεγάλο σεισμό στην Θεσσαλία , η δεύτερη αμέσως μόλις προκηρύχτηκε η δικτατορία της 21ης Απριλίου και η τρίτη και πιό έντονη , αφού ήμουν στην αρχή της εφηβείας , αυτή στα τελειώματα της Ιωαννιδικής χούντας , που ταυτίστηκε με τον Αττίλα στην Κύπρο.
Ήταν το πρώτο, που ήρθε στο μυαλό μου καθώς διάβαζα τις αποπνικτικές αποκαλύψεις του απογόνου Γκαλμπρέιθ, οι οποίες κι άλλοτε μισο-είχαν ειπωθεί, ωστόσο οι τωρινές συγκυρίες τις έκαναν πιο αποπνικτικές, πιο θλιπτικές .
Το 1936 είναι γνωστό πως μια υπηρεσιακού τύπου κυβέρνηση υπό τον Κ. Δεμερτζή και με υπουργό Στρατιωτικών τον Ιωάννη Μεταξά, ανέλαβε να κυβερνήσει για ένα βραχύ διάστημα, ωσότου το καινούργιο πλην παμπάλαιο και κουρασμένο πολιτικό σύστημα, που είχε προκύψει από τις εκλογές του Ιανουαρίου του ίδιου χρόνου – με απλή αναλογική – μπορέσει να συνεννοηθεί συναινετικά ώστε να φτιαχτεί ευρείας συνθέσεως κυβέρνηση, ενώ οι πολεμικές ιαχές είχαν ξεκινήσει στην Ευρώπη.
Ο απρόσμενος θάνατος του Δεμερτζή, έδωσε την ευκαιρία στον πανέξυπνο αντικοινοβουλευτικό πολιτικό Ιωάννη Μεταξά να κάνει πράξη τις πίστεις του για τις δικτατορίες. Ήταν πανούργος και διαβαστερός, επιπλέον δε ικανότατος στρατιωτικός του Μηχανικού . Έτσι ιχνηλατώντας – και – στα θεωρητικά μονοπάτια του Μουσολινισμού -του κορπορατισμού των συντεχνιών και της αναδιάταξης της εκλεκτικής πλουτοκρατίας – , γνώριζε πως ολόκληρος ο ολοκληρωτισμός επιβάλλεται σε μια κουρασμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όταν ο κόσμος απεχθάνεται για χίλιους λόγους το πολιτικό σύστημα, το οποίο σε ύπνωση πρακτικά έχει αποσυρθεί, κι όταν ο κοινωνικός ιστός εξαντλημένος ρευστοποιείται ανάμεσα σε ιδεώδη, παλαιούς αλυτρωτισμούς και άλλα ατελέσφορα διακυβεύματα.
Η εργαλειοποίηση της ιστορικής διαχρονίας δεν είναι πάντοτε η ερμηνεία του παρόντος, ωστόσο μερικές ή και αρκετές φορές είναι.
Εδώ τώρα, τα μισογνωστά πράγματα επαναλαμβάνονται με στοιχεία – θλιβερότατη σύμπτωση – του υιού Γκαλμπρέιθ, του οποίου ο πατέρας Τζών υπήρξε από τους σφοδρότερους πολέμιους της χούντας του 1967.
Σκέπτομαι, τι πραγματικά θα μπορούσε να γίνει αν αντί να κολυμπούν στην επιθυμία και στον ναρκισσισμό, είχαν την σφιχτή οργανωτική δομή του ΚΚΕ, την μεθοδική πανουργία του Μεταξά, την παραφρενική δολιότητα του Παπαδόπουλου και την πραγματική όρεξη, αλλά χωρίς δειλία, να πετύχουν αυτό, που ετοίμαζαν.
Αν στοιχειωδώς μπορούσαν να συνεννοηθούν ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης, ο Παππάς, αν ο Σταθάκης δεν εγκατέλειπε τις συσκέψεις για να κοιμηθεί το μεσημέρι, αν ο Καμμένος δεν προϊδέαζε περί των σκέψεών του, αν ο Τσίπρας, καλομαθημένος και νοήμων, δεν κιότευε την προ-υστεραία, αν, αν, αν…
Καθώς ο Τσίπρας καταβαραθρώνεται πιά, ακουμπά στην ΧΑ και στον Λεβέντη για να εκτρέψει το πολίτευμα με τσαπατσούλικες θεσμικές επεμβάσεις. Ο συσχετισμός πιά δεν τον βολεύει. Άτυπα έχει βρει ένα μπετόν αρμέ αστικό τείχος, που παρά τις αποκλίσεις και τις διαφορές, στα μείζονα όπως η απαραίτητη – ως φαίνεται – προστασία του κοινοβουλευτισμού είναι αδιαπέραστο.
Για την ώρα δεν θα δυστυχήσουμε περισσότερο απ’ όσο είμαστε, παρακολουθώντας από κρατικά κανάλια τα στρατηγήματα των τανκς στους δρόμους.
Ωστόσο μόνον ένα ευρύ μέτωπο των ορθοφρονουσών δημοκρατικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων με καθορισμένο συνεκτικό ιστό μπορέσει στο άμεσο μέλλον να προασπίσει, όχι πιά μόνον την αιμορραγική κοινωνία αλλά πρώτιστα την πολιτική δημοκρατία, η οποία τόσα χρόνια μετά απειλείται .
Χτες μπορεί να ήταν εκδοχή πραξικοπήματος οπερέτας, αύριο πυζάμας , κάποια στιγμή όμως κανονική δικτατορία παλαιού μεσοπολεμικού τύπου με τις τωρινές τεχνολογικές επικαιρότητες .
Το ζόμπι του πολιτικού – εν δυνάμει – ολοκληρωτισμού δείχνει να τελειώνει, ωστόσο τίποτα δεν τελειώνει αν δεν τελειώσει. Συνέγερση, εγρήγορση, ελάχιστη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων με όλο το ιππικό του πολιτικού κόσμου μπροστά και τους αστούς ως εμβρυουλκό της ανασύστασης της κοινοβουλευτικής επανάστασης και της διατήρησης του κεκτημένου .
Άλλωστε η Αρβελέρ τόνισε, πως ο διαφωτισμός και ο αστισμός, ποτέ δεν λειτούργησαν ολικά στην Ελλάδα εξαιτίας της δογματικότητας της θεσμικής Εκκλησίας……..Σήμερα ο δογματισμός είναι μια νοσηρή, κουτοπόνηρη ιδεοληψία των καθ’ έξιν αποκαλουμένων Αριστερών – Δεξιών κοπής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και στην ούγια να γράφει: η δική μας χούντα.