Το χειρότερο δεν είναι τα πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ που θα πληρώσουμε, μετά τη νέα προσφυγή της Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, διότι «η Ελλάδα ακόμη δεν έχει λάβει τα αναγκαία μέτρα για να απαγορεύσει την εγκατάλειψη, διάθεση και μη ελεγχόμενη επεξεργασία των στερεών αποβλήτων» (Νίκος Χρυσολωράς «Καθημερινή» 3.12.2013). Είναι εκείνη η αίσθηση του deja vu σε μια χώρα που έζησε τη μεγαλύτερη κρίση στην Ευρώπη και ακόμη πείθεται να προτιμά την ακινησία, από το να φροντίσει τα μελλούμενα. Πόσος καιρός άραγε θα περάσει πριν γεμίσει ο ΧΥΤΑ της Φυλής; Σε πόσο χρόνο θα αρχίσουμε να μετανιώνουμε -όπως έγινε και με το ασφαλιστικό του κ. Τάσου Γιαννίτση- και να αλληλοκατηγορούμαστε επειδή δεν λύσαμε ούτε το πρόβλημα των σκουπιδιών, όπως έκαναν «οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες»;
Η μη διαχείριση των σκουπιδιών είναι ένα από τα προβλήματα που ελέω διάφορων μικροσυμφερόντων εκκρεμεί πάνω από δέκα χρόνια. Υπάρχουν εκατοντάδες που σύντομα θα εκραγούν, με πρώτο την οικονομία. Ο ελληνικός λαός υπέστη αφάνταστες θυσίες για να πετύχει ένα εύθραυστο πλεόνασμα, το οποίο θα εξανεμιστεί στο πρώτο γύρισμα του πολιτικού κύκλου.
Σήμερα δίνονται λυσσαλέες μάχες για να συντηρηθεί η υπάρχουσα κατάσταση ως έχει. Το αστείο είναι ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι μαζί, στο ίδιο μετερίζι του συντηρητισμού, άσχετα αν η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη την τελευταία (πάντα) στιγμή να κάνει πίσω για να μη χρεοκοπήσει η χώρα στα χέρια της. Οι ελάχιστες μεταρρυθμίσεις που έγιναν χωρίς την απαίτηση και επιμονή των δανειστών ξηλώνονται άρθρο-άρθρο και ουδείς από τους φωστήρες της κυβέρνησης αναλογίζεται ότι οι υπαναχωρήσεις θα σκάσουν στα μούτρα τους. Ο κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος έκανε «πιο λειτουργικό» τον νόμο Διαμαντοπούλου κι έχουμε για πρώτη φορά τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια κλειστά επί τρεις μήνες. Συνεχίζει ο κ. Γιάννης Μιχελάκης που επιμένει να ξηλώσει τον Καλλικράτη για να βοηθήσει τις μικροπολιτικές φιλοδοξίες διάφορων υπουργών.
Τώρα η κυβέρνηση, ακούγοντας τις ιαχές στα τηλεκαφενεία των οκτώ, παίζει το θέατρο του παραλόγου. Ολοι συμφώνησαν ότι τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα (που ήταν αναγκαία μόνο στην αρχή, μπας και γλιτώναμε τη μέγκενη των αγορών), δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν. Υποσχεθήκαμε διαρθρωτικές αλλαγές έναντι περικοπών μισθών και συντάξεων ή περαιτέρω αύξηση της φορολογίας. Και τότε άρχισε το παιχνίδι των «κόκκινων γραμμών». Να κλείσουν οι ζημιογόνες αμυντικές βιομηχανίες; Κόκκινη γραμμή. Να αλλάξει ο νόμος περί πλειστηριασμών για να προστατεύονται μόνο οι αδύναμοι και όχι οι επιτήδειοι; Κόκκινη γραμμή. Να φορολογούνται και τα αγροτικά ακίνητα ώστε να ελαφρυνθούν τα αστικά; Κόκκινη γραμμή. Να συνδεθούν οι ταμειακές μηχανές με το Taxis; Αναβάλλεται. Ποιες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» υπόσχεται η κυβέρνηση αντί οριζόντιων μέτρων; Την υπόσχεση ότι θα καταπολεμήσει την εισφοροδιαφυγή; Εδώ, ούτε την επιμήκυνση στη διάρκεια ζωής του γάλακτος δεν θα καταφέρουμε, ριζικότερες αλλαγές προσδοκούμε;
Περίκλειστοι σε κόκκινες γραμμές του λαϊκισμού (νομίζοντας μάλιστα πως είμαστε οχυρωμένοι) οδεύουμε στην επόμενη καταστροφή. Ας ελπίσουμε ότι αυτή δεν θα είναι τίποτε χειρότερο από τα συνηθισμένα οριζόντια μέτρα…