thetoc.gr
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ύστερα από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε ξανά τη λαϊκή εντολή. Ο Π.Καμμένος απευθύνθηκε στους πολίτες λέγοντας ότι θα συνεχίσει τη συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ελληνικός λαός (μας αρέσει δεν μας αρέσει), τους ψήφισε να κυβερνήσουν. Και κυβέρνησαν, όπως κυβέρνησαν, αλλά πέραν της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται… Φθάσαμε αισίως στο 2019, όπου ο μικρότερος κυβερνητικός εταίρος, οι ΑΝΕΛ, αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση.
Η δημοκρατική λογική θα υπαγόρευε ότι από τη στιγμή που το ένα κόμμα αποχωρεί, και δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία ο κ.Τσίπρας θα έπρεπε είτε να απευθυνθεί σε κάποιο από τα υπόλοιπα κόμματα ζητώντας στήριξη (την οποία είναι σαφές ότι δεν θα έπαιρνε), είτε θα έπρεπε να καταθέσει την εντολή για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές και να επιλέξει ο ελληνικός λαός, ποιά κυβέρνηση επιθυμεί. Τίποτα από αυτά δεν έγινε.
Ο κ.Τσίπρας αναζήτησε πρόθυμους βουλευτές, οι οποίοι καταπατώντας την εντολή των ψηφοφόρων τους, μετέφεραν τις ψήφους τους σε άλλο κόμμα. Συγκρότησε λοιπόν πλειοψηφία 151, με τη βοήθεια βουλευτών οι οποίοι είχαν ψηφιστεί από ψηφοφόρους της ΝΔ (στην περίπτωση της Κατ. Παπακώστα), του Ποταμιού (στην περίπτωση του Σπ. Δανέλλη) και της Ένωσης Κεντρώων (στην περίπτωση της Θεοδ. Μεγαλοοικονόμου). Οι πολίτες ψήφισαν δηλαδή κάποιο κόμμα και είδαν την ψήφο τους να μεταφέρεται σε άλλο (είχαν φροντίσει βέβαια να κάνουν το ίδιο και η ΝΔ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη).
Αντι λοιπόν της επιλογής των εκλογών έχουμε μια “κυβέρνηση ρεφενέ” από βουλευτές που μετέφεραν την ψήφο των πολιτών στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ωραίο είναι ότι ο κ.Τσίπρας ακόμη επικρίνει την κυβέρνηση Παπαδήμου, που πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από 255 βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Η κυβέρνηση-ρεφενές του κ.Τσίπρα μπορεί να πήρε ψήφο εμπιστοσύνης (το Σύνταγμα δεν λέει από ποιούς βουλευτές πρέπει να συγκροτείται η κυβερνητική πλειοψηφία), όμως σαφώς τίθεται ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης της. Κι αυτό πρέπει να συνυπολογιστεί και στις ψηφοφορίες για κρίσιμα θέματα που θα ακολουθήσουν, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών.
Όσα συνέβησαν τις προηγούμενες μέρες θα γραφούν στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του κοινοβουλευτισμού και αποτελούν πλήρη ευτελισμό της πολιτικής. Σε ένα ήδη απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, οι ψηφοφόροι βλέπουν εκείνους που επέλεξαν για να τους εκπροσωπούν, τελικά να εκπροσωπούν το ατομικό τους συμφέρον. Σε τελική ανάλυση σε περίπτωση πλήρους διαφωνίας κάποιου με το κόμμα του, υπάρχει και η οδός της παράδοσης της έδρας. Αλλά είναι φωτεινές εξαιρέσεις αυτοί που το κάνουν πράξη. ‘Οπως και σε περίπτωση απώλειας της πλειοψηφίας η λύση είναι η προσφυγή στο λαό, όπως έκανε ο Κων/νος Μητσοτάκης το 1993. Στις εκλογές του 2009 συμμετείχαν στις εκλογές 6.858.421 πολίτες. Τον Σεπτέμβριο του 2015 συμμετείχαν μόλις 5.431.850. Δηλαδή 1.426.571 εκατομμύρια πολίτες γύρισαν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα σε 6 χρόνια. Μην εκπλαγούμε αν στις ερχόμενες εκλογές, είναι ακόμη περισσότεροι. Αυτά που βλέπουν μόνο αηδία τους προκαλούν.