Μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, η τρομοκρατία και η σχετική φιλολογία γι? αυτήν, επανήλθαν στο προσκήνιο. Η σκληρή αλήθεια όμως είναι ότι η τρομοκρατία ουδέποτε έλειψε από την επικαιρότητα. Παρά την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη», συχνά-πυκνά, πριν και μετά το Μνημόνιο, διάφορες ποικιλώνυμες ομάδες με εξαιρετικά βίαιες ενέργειες, όπως και με εξίσου βίαιο διακηρυκτικό λεκτικό ύφος, δήλωναν και δηλώνουν την παρουσία τους και τη συνέχεια του εγχώριου τρομοκρατικού φαινομένου. Δηλώνουν όμως και μια πικρή αλήθεια. Οτι η Ελλάδα είναι η μόνη δυτική χώρα όπου η αυτοαποκαλούμενη επαναστατική τρομοκρατία εκδηλώνεται ακόμα.
Είναι αναγκαία λοιπόν η υπενθύμιση των αποτελεσμάτων της «αριστερής» τρομοκρατίας και της αξιολόγησής της. Τρομοκρατία, σύμφωνα με έναν σχετικά κοινά αποδεκτό ορισμό, είναι οι πράξεις βίας από ολιγομελείς ομάδες για την επίτευξη πολιτικών σκοπών και για θεαματική ιδεολογική προπαγάνδα. Τα πραγματικά όμως αποτελέσματα της τρομοκρατίας ήταν η νομιμοποίηση ακόμα περισσότερο των παραδοσιακών σχέσεων εξουσίας και η θέσπιση από το Κράτος ενός αμυντικού νομικού πλαισίου εις βάρος συχνά των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών. Και βέβαια είναι ο αριθμός των πτωμάτων. Οι οργανώσεις της «αριστερής» τρομοκρατίας, παρά την υποτιθέμενη διαφοροποίησή της από την παραδοσιακή Αριστερά, είχαν και έχουν την κατεξοχήν σταλινική ολοκληρωτική πρακτική της αυθαίρετης και παράλογης, ηθικά και πολιτικά, αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής στο όνομα μιας φαντασιακής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης. Σήμερα, μετά το «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων», η παραδοσιακή «επαναστατική» τρομοκρατία έχει εξαφανιστεί από τον δυτικό κόσμο. Το μόνο είδος τρομοκρατίας που υφίσταται ακόμα σε διάφορα μέρη του κόσμου είναι η αιματηρή εκδήλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Γιατί όμως στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας το φαινόμενο της τρομοκρατίας, όχι μόνο δεν παρήλθε αλλά αντίθετα έχει μετασχηματιστεί σε μια πιο βίαιη μορφή; Πού οφείλεται η διαμόρφωση, μετά το 2008 κυρίως, μιας δεξαμενής στρατολόγησης τρομοκρατών στους χώρους της μητροπολιτικής νεολαίας; Πώς νέοι άνθρωποι φτάνουν με τόση ευκολία στην πιο ανήθικη πράξη, στην αφαίρεση της ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου; Από πού προέρχεται αυτό το κοινωνικό μίσος και η πίστη στα παραληρηματικά βερμπαλιστικά τσιτάτα μιας κακοχωνεμένης «επαναστατικής» φιλολογίας; Αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να απασχολήσουν τις σοβαρές πολιτικές και διανοητικές δυνάμεις κοινωνίας προκειμένου να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της εγχώριας τρομοκρατίας.