Δεν είναι θέμα ιστορικών αναδρομών, ούτε φυσικά ευχολογίων.
Για κάθε αναπτυξιακό έργο, έναν βασικό κανόνα επιβάλλεται, σε κάθε περίπτωση, να λαμβάνουμε υπόψη μας, το μέτρο.
Και παίρνω υπόψη μου το μέτρο, σημαίνει πως αντιλαμβάνομαι τα μεγέθη και τις προοπτικές. Αυτές που είναι υποχρεωτικό, να διαβλέπεις και να προσπαθείς να διαμορφώνεις το περιβάλλον και τη δυναμική, για την υλοποίηση τους.
Στη δική μας περίπτωση, σε σχέση πάντα με το λιμάνι, ποτέ δεν ίσχυσε το οτιδήποτε από τα παραπάνω, που να αναδεικνύει τις προοπτικές του και να δημιουργεί, έστω, κλίμα ελκυστικότητας, για τους επενδυτές.
Στο ταξίδι του Τσίπρα, στο Βελιγράδι, προέκυψε κάτι ενδιαφέρον.
Αυτό είναι το γεγονός, ότι για πρώτη φορά, μπαίνει στα σοβαρά, στην ατζέντα των μεγάλων Ευρωπαϊκών παρεμβάσεων για τις μεταφορές, ο ποτάμιος δίαυλος, που ενώνει το Αιγαίο με το Δούναβη.
Βέβαια, όταν έχεις να κάνεις με ημιμαθείς και καραγκιόζηδες, αυτά παθαίνεις.
Δηλαδή, δεν καταλαβαίνουν, ποτέ, περί τίνος πρόκειται. Και χλευάζουν την αγραμματοσύνη τους. Το μόνο που επιμένουν, φανατικά, είναι αυτό που μάθανε. Και μάθανε καλά την «παραγωγική» εργασία του κηφήνα.
Έτσι λοιπόν, αφού πέρασε η περίοδος του «όχι δεν πουλάμε» και κατέβηκε ο Καστανίδης από τα κάγκελα, κατέβηκε και ο ανόητος Λαφαζάνης, που τον διαδέχτηκε, συνειδητοποιήσαμε, ότι ετούτο το ρημάδι, που έχει απομείνει, εάν δεν μπει επενδυτής, δεν φτιάχνεται κι έτσι το γυρίσαμε στο «δώσ’ μου χρήματα, να επενδύσεις, ξέρω ‘ γω τι είναι καλό και τι χρειάζεται και διαρρέω, ως αγράμματος φυσικά, στους ακόμη πιο αγράμματους παπαγάλους, ότι η αναστύλωση του επιβατικού σταθμού σε ένα λιμάνι, που όλοι κόπτονται για την ανάπτυξη της κρουαζιέρας, είναι έργο real estate και δεν μας αφορά, ως επένδυση, ας το κάνει κάποιος ντιβέλοπερ». Μάθαμε και ξένες λέξεις, για να δείχνουμε γραμματιζούμενοι και φυσικά όπως κάποτε συνθηματολογούσαμε εναντίον του ιμπεριαλισμού, που ήταν ο μοναδικός εχθρός, έτσι τώρα συνεχίζουμε, το ίδιο βιολί, ότι μας κόβουν τα λεφτά, οι Αθηναίοι. λες και τους τα είχε δώσει κανείς, για να ωφεληθεί ο Πειραιάς και φυσικά το μόνο που μένει, είναι να φωνάξουν και το σύνθημα της πληρους μετριότητας των αρχόντων αυτης της πόλης, για το τι κάνει η Αθήνα και ο Πειραιάς, τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Προς αγράμματους, δεδομένα που αγνοούν.
Το ενδιαφέρον για τη διάνοιξη του διαύλου, που συνδέει το Αιγαίο με το Δούναβη, πρώτα και κύρια είναι εντόνως κινέζικο. Λόγω του οτι ο δίαυλος του MARCO POLO, από τη Μαύρη Θάλασσα στις εκβολές του Δούναβη, μέχρι τη Βόρεια θάλασσα, αποδείχτηκε ότι δεν εξυπηρετεί, όσο θα ήθελαν οι σχεδιαστές του.
Αντιθέτως, το κανάλι από τη Θεσσαλονίκη στο Δούναβη, είναι πολύ συντομότερο βελτιώνοντας την προσέγγιση κατά τρεις ημέρες τουλάχιστον.
Οι Κινέζοι έχουν προχωρήσει μάλιστα και σε μία πρώτη κοστολόγηση του έργου, ενώ η Γενική Διεύθυνση για τις Μεταφορές, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αδημονεί να βρεθεί δυνητικός συνεπενδυτής, για το μεγάλο αυτό έργο.
Αυτή είναι η πραγματική προοπτική, του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.
Και όντως έχει σπουδαίο μέλλον, εάν πράγματι ενδιαφέρονταν, οι χειριστές του και αυτή η πόλη, να σκεφτούν, για κάτι οραματικό.
Γιατί η γραμμή Θεσσαλονίκη –Σμύρνη και όχι ο γύρος του Αιγαίου σε 80 ημέρες, με τον οποίο στην κυριολεξία λοιδορούν αυτή την πόλη, απατεώνες, αυτή την προοπτική κυρίως βλέπει μπροστά της και θέλει να εξυπηρετήσει και σύντομα θα έχει τη δυνατότητα, να εμπλουτίσει τις λειτουργίες του λιμανιού, που ακόμα δεν έχει χώρο να υποδεχτεί ropax, από χώρες εκτός σέγκεν, ένα χρόνο μετά τις εξαγγελίες του Τσίπρα στη Σμύρνη.
Κι εδώ το ότι ακόμα δεν υπάρχουν οι υποδομές, η ευθύνη ανήκει στη Διεύθυνση του λιμανιού, ενώ για το ότι δεν έχει ξεκινήσει η γραμμή, στο ότι αυτή η πόλη, δίνει βάρος στο ευκολίκι και το μπλα-μπλα και όχι στην πραγματική και αναγκαία λύση.
Και φυσικά επειδή μαλώνανε σήμερα, από ότι είδα στις τηλεοράσεις, για τη διαφθορά, ας ψάξει ο Πρωθυπουργός, τους Υπουργούς του, για να δει ποιους απατεώνες αβαντάρουν, που δεν πρόκειται ποτέ να βάλουν πλοίο στη γραμμή, γιατί, αφού καταλήστεψαν, όσο περισσότερο μπορούσαν, τις κοινοτικές επιδοτήσεις για την ακτοπλοΐα, τώρα έθεσαν στόχο υψηλότερο, να ξαναμπούν στην αγορά και στη λαμογιά, αναβαθμισμένοι, κάτι σαν τον μεγάλο εργολάβο που έβαλε στο μάτι τα δημόσια έργα της Πελοποννήσου και όποιον έχει να πει αντίρρηση, ή διαφορετική εικόνα θέλει να παρουσιάσει, τον καλούμε σε δημόσιο διάλογο, να φανεί ποιος κοροϊδεύει ποιόν.