Πολύς λόγος γινόταν πριν μήνες (προ Κορωνοιού) για συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων – κυρίως από τον Σύριζα. Στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκαν – ορισμένοι προέτρεξαν μάλιστα – διάφοροι/ες προερχόμενοι/ες από τον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς και από την πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά. Ο ήχος του καλέσματος έχει υποχωρήσει, πιθανότατα όμως θα ξαναακουστεί όταν περάσει η υγειονομική κρίση.
Ας παραβλέψουμε προς στιγμήν το πώς ορίζονται οι προοδευτικές δυνάμεις. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε όμως τον προηγούμενο βίο και πολιτεία των αυτοπροδιοριζομένων ως προοδευτικών δυνάμεων και ειδικότερα του Σύριζα, με τον οποίον ενώνουν τις, όποιες, δυνάμεις τους κάποιοι φίλοι και φίλες.
Από την αρχή της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ επιδόθηκε σε όργιο ψευδών υποσχέσεων και, συχνά, ενέπνευσε βίαιες ενέργειες εναντίον πολιτικών του αντιπάλων. Η κυβερνητική θητεία του, πέρα από την προφανή διαχειριστική ανεπάρκεια των περισσοτέρων (ενδεχομένως συγχωρητέα) έθεσε σε κίνδυνο μείζονες κατακτήσεις της νεώτερης Ελλάδας όπως τη συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και κόστισε δεκάδες δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η «κωλοτούμπα» ευτυχώς έσωσε τη χώρα από φοβερές περιπέτειες και από τα θρυλούμενα (ιδέ και Γκάλμπρειθ) Σχέδια Β ή Χ. Ταυτόχρονα όμως καταρράκωσε την όποια αξιοπιστία τής, λεγόμενης, ριζοσπαστικής αριστεράς.
Έχουν στραφεί πλέον κατά του «κράτους της δεξιάς» επιδιώκοντας σε αυτή τη βάση τη συσπείρωση των «προοδευτικών δυνάμεων». Το ότι υπήρξε μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς είναι αναμφισβήτητο. Όμως η μεταπολίτευση, σε όλες της τις εκφάνσεις, έθεσε τέρμα στην όποια υποψία αναβίωσής του. Βέβαια ενισχύθηκε ο λαϊκισμός και ο πελατειασμός, αλλά ο Σύριζα δεν μπορεί να επαίρεται ότι τους πολέμησε. Αντιληφθήκαμε μάλιστα ότι επεδίωξε υπογείως την παράκαμψη του κράτους δικαίου. Συμμαχώντας δε με ακροδεξιό σχήμα και ενσωματώνοντας στελέχη της «βαθειάς δεξιάς» στην κυβέρνησή του, αλλά πλέον και στον «συμμαχικό» κομματικό οργανισμό, ακυρώνει και τον νεότευκτο μανδύα της αντι-δεξιάς συμπόρευσης. Ακόμη και τώρα δυσκολεύεται να αναδείξει την περίοδο 2007-2009 ως την εποχή των ακραίων ελλειμμάτων, προφανώς για να μην διαταράξει τις αποιδεολογικοποιημένες φιλίες του. Τα μόνα ευδιάκριτα προοδευτικά βήματα που έκανε αφορούν σε ορισμένα θέματα δικαιωμάτων και στη συμφωνία των Πρεσπών.
Ο χώρος των – κατά την γνώμη μου - προοδευτικών δυνάμεων μόνον κατά ένα μέρος εκφράζεται από το Κίνημα Αλλαγής. Και αυτό με τις αμφισβητήσεις που μπορεί να υπάρχουν από την παλαιο-εθνικιστική στάση του στη συμφωνία των Πρεσπών, την αναβλητική μη-θέση του σε θέματα κράτους / εκκλησίας, την εμφανή νοσταλγία περασμένων μεγαλείων κλπ. Ο χώρος αυτός, νομίζω, θάπρεπε να καθοδηγείται από ορισμένες θέσεις που να εκφράζουν τον προοδευτισμό στις σημερινές συνθήκες. Τέτοιες είναι η έμφαση στην παραγωγή με επενδύσεις και στην παραγωγικότητα με στόχο τη δημιουργία νέου πλούτου. Η θεώρηση της κοινωνικής πολιτικής ως κοινωνικής επένδυσης. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός με προτάγματα την ελευθερία του ατόμου, χωρισμό εκκλησίας – κράτους, έμπρακτη προώθηση της ισότητας των φύλων. Η επιδίωξη διαμόρφωσης ανεξάρτητης και αποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης. Η προτεραιότητα στην βελτίωση της παιδείας (με αναγνώριση της αριστείας) και στην ανάπτυξη του πολιτισμού, παράλληλα με την προστασία και βελτίωση του περιβάλλοντος. Με πρωταρχικό στόχο και επιδίωξη την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Όλα τα παραπάνω – και πολλά άλλα – ηχούν ίσως σαν ωραία λόγια. Μπορούν όμως να εξειδικευτούν σε ρεαλιστικές προτάσεις πολιτικής. Πόσω μάλλον που είναι ιδιαίτερα επίκαιρη η συζήτηση ενόψει του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και της Εκθεσης Πισσαρίδη.
Μπορεί το Κίνημα Αλλαγής να παίξει ένα τέτοιο ρόλο; Είναι ένα στοίχημα. Αξίζει όμως να το προσπαθήσει. Πάντως ο «χώρος», πιστεύω ότι το χρειάζεται. Και αν δεν τα καταφέρει ή δεν θελήσει να προσπαθήσει, ο προοδευτικός χώρος τελικά θα ψάξει να αναδείξει νέα πολιτική έκφραση.
Αυτά, πιστεύω, είναι τα ζητούμενα όχι για ψευδεπώνυμες «προοδευτικές συμμαχίες» αλλά για τη γνήσια έκφραση του προοδευτικού χώρου στις αυριανές, μετακορωνοιό συνθήκες.
Πηγή: www.tanea.gr